Η αόρατος χειρ

Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής

Αυτή τη βδομάδα, όπως κάθε χρόνο, χιλιάδες κεράκια ανάψανε στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Η ζώσα μνήμη των Ιαπώνων προσκυνά αδιαλείπτως, μετά το 1945, τις 300.000 ψυχές, οι οποίες χάθηκαν κατά την πλέον αποτρόπαια στην ιστορία του πλανήτη δολοφονία αμάχων. Γνωστό τοις πάσι βεβαίως ότι τις ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία τις έριξαν οι ΗΠΑ. Άντε να διαφεύγει από μερικούς ότι η ρίψη έγινε από βομβαρδιστικά Β-29 ή ότι τα στρατιωτικά γεράκια των ΗΠΑ βάφτισαν σαρκαστικά «ανθρωπάκο» (Little Man) αυτήν που έριξε πρώτο το Enola Gay στις 6-8-1945 στην Χιροσίμα και «χοντρούλη» (Fat Man) την άλλη, με την οποία το Bockscar έπληξε τρεις μέρες αργότερα το Ναγκασάκι.

Σε πολιτικό επίπεδο βεβαίως οι ΗΠΑ αγίασαν ως αναγκαίο κακό για τον τερματισμό του πολέμου την εν ψυχρώ πράξη τους, ερμηνεία που -συνδυασμένη με την άμεση παράδοση της Ιαπωνίας- κρίθηκε από πολλούς επαρκής. Κατ’ άλλους αντιθέτως η ακαριαία εξαέρωση από τον πυρηνικό Ήλιο και η σάρωση υπάρξεων από τρομακτικής ορμής ωστικά κύματα καθώς κι η σπορά του αργού ραδιενεργού θανάτου στα ιαπωνικά εδάφη, κρίθηκε μάλλον σαν μια πρώτη –προειδοποιητική- βολή του Ψυχρού Πολέμου, που ακολούθησε, παρά σαν τελευταία του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Τ’ άκουσε μ’ άλλα λόγια η πεθερά (Ιαπωνία) για να φοβηθεί η νύφη (Σοβ. Ένωση). Σε κάθε περίπτωση το ότι τις βόμβες τις έριξαν οι ΗΠΑ, μόνο παιδιά πια στον τόπο μας μπορεί να το αγνοούν. Θα το διδαχθούν όμως στο σχολείο; Το επιθυμεί η κ. Ρεπούση; Ή μήπως κάπου σκαλώνει η αριστερή συνείδησή της;

Με την νεφελώδη διατύπωσή της πάντως στο της Στ’ Δημοτικού πόνημά της («Η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι…», σελ. 109) ο υπαίτιος της ρίψης δεν κατονομάζεται. Ούτε προκύπτει με σαφήνεια ότι έπληξε από μία ατομική βόμβα κάθε πόλη, όπως εάν γραφότανε «…στη Χιροσίμα και τρεις μέρες μετά στο Ναγκασάκι» (και όχι «το Ναγκασάκι», κατά την διατύπωση των κατωτέρων του δέοντος ελληνικών της). Ειδάλλως τα Ελληνόπουλα κάλλιστα δικαιούνται να σκεφτούν ότι κάτι σαν Θεσσαλονίκη-Πανόραμα είναι η απόσταση Χιροσίμα-Ναγκασάκι κι ότι με μία ρίψη ένα αόρατο χέρι πέτυχε αυτό που λέμε «μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Ε, μια και δεν θα διδαχθούν Ιστορία τα παιδιά, ας μάθουν καμιά παροιμία. Μην πάνε χαμένα και τόσα λεφτά.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις 22.06.2007