Άπειρα μπορεί να πει κάποιος για τις
διαβουλεύσεις των αρχηγών που κατάληξη είχαν τη διενέργεια νέων εκλογών. Αν θέλουμε να
συνοψίσουμε, διατηρώντας το δικαίωμα στην άποψη, αλλά μη ρίχνοντας λάδι στη
φωτιά, μπορούμε να τονίσουμε δυο παραμέτρους: την εμμονή στο δόγμα της εθνικής μειονεξίας (ως πότε πια αυτή η
χώρα θα ορίζει την ύπαρξή της μέσω δανεικών χρημάτων και δάνειου πολιτισμού;)
και την απροσδιοριστία του έθνους από
όσους εμφανίζονται σε ρήξη με τη μειονεξία.
Σε κάθε περίπτωση δηλαδή, ακόμα κι
αν προβούμε σε παρακινδυνευμένους ομαδικούς χαρακτηρισμούς, -αμετανόητοι οι
μεν, ανεπαρκείς οι δε- κοινό στοιχείο είναι η θλιβερή διαπίστωση: η συλλογική ανάταση,
η περηφάνια, ο θετικός αυτοπροσδιορισμός του πολιτισμού έχει πληγεί καίρια. Μέσα
σ’ αυτή την κατάσταση η κάθε Λαγκάρ ακούγεται θαμπά. Σκεπάζεται από την κραυγή της ελληνικής αδυναμίας. Τέλειωσαν όλα; Όχι βέβαια, αλλά ας έχουμε και μια επίγνωση χωρίς
αυταπάτες.
Η πιο θλιβερή παρουσία ήταν αυτή του ΠτΔ. Γιατί; Επειδή ξαφνικά θυμήθηκε ότι μπορεί να υπερβεί τη θεσμική του αποψίλωση. Λες και ξεχάσαμε ποιος ήταν ο Παπούλιας και από ποιους ψηφίστηκε ως Πρόεδρος, μοίραζε ευθύνες δεξιά και αριστερά και τρομοκρατούσε για το ΜΗ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Για το είδος της κυβέρνησης ως προς την ετυμηγορία των πολιτών, ΟΥΤΤΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού βρισκόταν ο Πρόεδρος όταν εξαναγκαζόταν σε παραίτηση ο Γ. Παπανδρέου, όταν αποδοκιμαζόταν ο ίδιος; Τότε, δεν μπορούσε να υπερβεί το θεσμικό του ρόλο που του αφαίρεσε ο κολλητός του Ανδρέας; Δεν μπορούσε να διαπιστώσει τη δυσαρμονία της κυβέρνησης με το λαϊκό αίσθημα και να πει δυο κουβέντες αντίστοιχης υπέρβασης με τις χτεσινές (είμαι αναγκασμένος να μιλήσω...);
Η καρικατούρα της "διάκρισης των εξουσιών" σε όλο της το μεγαλείο.