Ενώ ο εκφερόμενος από τις Βρυξέλλες λόγος για τους
προσερχόμενους στις κάλπες Έλληνες έχει αποκαλύψει τμήμα των προθέσεων όσων
κατέχουν την εξουσία (πίσω δηλαδή από τους εκλεγμένους έμμεσα ή άμεσα
Προέδρους), στο εσωτερικό της χώρας, ο κομματικός λόγος “Ιονέσκο” των
μνημονιακών κομμάτων (σκληρού πυρήνα και ρεαλιστικής περιφέρειας) δεν αφήνει
πολλά περιθώρια για αλλαγή της γνωστής, σκόπιμα υπεραπλουστευμένης,
εγκλωβιστικής, τρομο-διλημματικής ατζέντας. Η κατάδειξη ορισμένων ιστορικών αντιφάσεων
και η ανάδειξη ενταφιασμένων ερωτημάτων είναι -ίσως- ο συντομότερος δρόμος γι’
αυτή την αλλαγή. Συνεχίζοντας λοιπόν από εκεί που μείναμε (Βρυξέλλες ή Άαχεν;), ας θέσουμε τα νέα σατιρικά διλήμματα,
συμβατά και με τη γλωσσοπλαστική τάση της εποχής (Merkozy, Hollandreou,
flexicurity / ευελφάλεια).
Α. Ο Καρλομάγνος μέσα από τη σημερινή Ε.Ε.
Το πολυπολιτισμικό εγκώμιο (laudatio) του βραβευθέντα
Βολφ Σόιμπλε έπλεξε ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ. Επιδοκιμάζοντας
την προσφορά του στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, τον προσφώνησε “Γερμανό και
Ευρωπαίο Πατριώτη”, υπενθυμίζοντάς μας τον ευρω-ενοποιητικό
κανόνα. Ο Σόιμπλε από την πλευρά του τόνισε ότι “Η Ευρώπη είναι ζήτημα καρδιάς
και εσωτερικού φρονήματος” (!). Ζήτησε ενδυνάμωση των θεσμών και προώθηση της
ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης μέσω της άμεσης εκλογής Προέδρου από τους
Ευρωπαίους πολίτες (…λέτε;). Ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας που έχει στο
παρελθόν δεχθεί χορηγία από λομπίστα όπλων, είπε ακόμη ότι “Ευρώπη
δεν σημαίνει μόνον οικονομία”, ότι η Ευρώπη πρέπει να έχει “ανθρώπινο πρόσωπο”.
Διαπίστωσε δηλαδή κάποια καθυστέρηση στο τρένο του ουμανισμού, ενώ θα ήταν
ευχής έργο να μας εξηγούσε γιατί στα χαρτονομίσματα του ευρώ δεν κατάφερε η
Ευρώπη να αποτυπώσει αυτό το πρόσωπο. Δεν βρήκαν 5-6 προσωπικότητες του
ευρωπαϊκού πολιτισμού και προτίμησαν πύλες και γέφυρες; Τα κεντρικά ΜΜΕ
πρόβαλαν ιδιαίτερα την “κρίση του ευρώ” ως ευκαιρία προώθησης της πολιτικής
ευρωπαϊκής ενοποίησης. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Μήπως βλέπουμε το δόγμα του
σοκ σε νέα εφαρμογή;
Β. Ο Καρλομάγνος μέσα από το Δ.Ν.Τ.
“Κάθε αποδέκτης του βραβείου “Καρλομάγνος” έχει
κατανοήσει κάτι θεμελιώδες: Όταν τα έθνη συνενώνονται κάτω από πνεύμα
αλληλεγγύης προκειμένου να αντιμετωπίσουν κοινές προκλήσεις, τότε απολαμβάνουμε
μια περίοδο ειρήνης και ευημερίας, ενώ ταυτόχρονα αποφεύγουμε και ένα φαύλο
κύκλο συγκρούσεων και αποτελμάτωσης.”
Γιατί άραγε το Δ.Ν.Τ. επικροτεί και επαυξάνει με άξονα
τον στεφθέντα προ 1212 ετών Κάρολο ως αυτοκράτορα των Ρωμαίων; Επειδή, όπως
λέει, ο Wolfgang γεννήθηκε ακριβώς 1200 χρόνια μετά τον Κάρολο;
Γ. Η Ελλάδα μέσα από την τελετή βράβευσης
Το “ελληνικό ζήτημα” θίχτηκε επαρκώς γύρω από την
τελετή της βράβευσης. Στην Ελλάδα αποδόθηκε ο ρόλος του ευρωαμφισβητία που πρέπει
να ξεκαθαρίσει τη θέση της έναντι όλων των υπολοίπων μελών που την δανειοδοτούν
και την θέλουν στην οικογένειά τους (μια μέρα μετά ο Σουλτς θα ξεκαθαρίσει στην
Αθήνα εν μέσω απειλών ότι “θέλω” σημαίνει κυρίως “ανέχομαι έναν κακό μαθητή”).
Στο βραβείο Καρλομάγνου για νέους 2012, η Ελλάδα είχε την τιμητική της. Οι βραβευθέντες
Έλληνες έδειξαν αξιοσημείωτη πολιτική αντοχή στον πόλεμο κολακείας, στο
καρότειο δηλαδή τμήμα της μαστιγοκαρότειας γιουνκεροσουλτσοσοϊμλικής τακτικής.
Ταυτόχρονα δεν παρασύρθηκαν και από τις παγίδες α) της ευρω-αγάπης που
καταλογίζει έμμεσα την ευθύνη για ένα πιθανό διαζύγιο στην ελληνική πλευρά, β)
της ταύτισης των (ανενημέρωτων) ευρωπαϊκών λαών με τις πολιτικές του
Γιούρογκρουπ και της Κομισιόν.
Δ. Η Ευρώπη δεν γνώριζε, τώρα έμαθε...
Εδώ θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί μια Ευρωζώνη που
“αγνοούσε” την Goldman Sachs, το τρίο S&P, Moody’s, Fitch, την τακτική των
“αγορών” και αδυνατούσε να προβλέψει την ύπαρξη “άτακτων μαθητών” και το κακό
που αυτοί μπορούσαν να προξενήσουν στο κοινό νόμισμα, πήρε όντως ασφαλή μέτρα
αυτή τη φορά, όπως την κρατική δανειοδότηση των κρατών-μελών μέσω EFSF - ESM. Αν
το δούμε ως αγνωσία, τότε οι ευρω-καπετάνιοι πρέπει επειγόντως να
παρακολουθήσουν μαθήματα καπιταλισμού. Αν το κρίνουμε ως διαχειριστικό μέτρο,
αυτό δείχνει χειρότερο από την προσπάθεια ενός τρύπιου πλοίου μεσοπέλαγα, που
αδειάζει μόνο τα νερά με τους κουβάδες, αντί να προσπαθεί να κλείσει την τρύπα.
Κι αφού η πρόβλεψη και η ίαση δείχνουν ανεξήγητα ερασιτεχνικές, μένει η
περίπτωση μιας σκοπιμότητας. Ενώ διαφαίνονται οι πραγματικοί υπεύθυνοι, εμείς
βλέπουμε ήδη, τις φωνές των “αγανακτισμένων” υπουργών / πρωθυπουργών των χωρών
που δανειοδοτούν την Ελλάδα, να διεγείρουν τα ένστικτα των “ενημερωμένων” από
το Bild και το Focus πολιτών, σπέρνοντας τα αντίστοιχα διαλυτικά μηνύματα στην
Ευρωζώνη. Μήπως πρόκειται να φορτωθούν οι Έλληνες και την ευθύνη της διάλυσης
του ευρώ; Μήπως τα EFSF - ESM φτιάχτηκαν μόνο για να λειτουργούν ως μηχανισμοί
πολιτικής πίεσης; Ακόμα κι αυτοί όμως που καθημερινά τα υποστηρίζουν,
αναγκάζονται κάτω από την πίεση των αδιεξόδων που δημιουργούν, να παραδεχθούν
ότι δεν είναι μόνον οι "κακοί Έλληνες" υπεύθυνοι για την κρίση
δανεισμού, κάποια συνεισφορά είχαν οι δυναστείες "Καραμανλή" και
"Παπανδρέου".
Ε. “Ένας Ευρωπαίος Πατριώτης”. Ελάχιστες
σκέψεις και ερωτήματα περί της Πατρίδας του
1. Eurogroup και βραβείο “Καρλομάγνος” κάθε άλλο παρά
κρύβουν τη στενή τους σχέση. Το απλοϊκό ερώτημα που προκύπτει είναι τι δουλειά
έχει η Ελλάδα, αλλά και κάθε κράτος, σε μια Ένωση που συμβολίζεται και
νοηματοδοτείται από τον Κάρολο το Μέγα
- Ηγέτη της βίαιης ένωσης των γερμανικών φύλων υπό τη θρησκευτική ομπρέλα του χριστιανισμού
- Ηγέτη της διάσπασης του Ρωμαϊκού κράτους, θεμελιωτή της αντιπαλότητας και της προσπάθειας υποκατάστασης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με όχημα τον χριστιανισμό του filioque.
Ποια ενότητα της σημερινής Ευρώπης σηματοδοτεί ο
Καρλομάγνος, σύμβολο του διχασμού, σύμβολο του εχθρικού δίπολου Κωνσταντινούπολη
- Ακυίσγρανον (Άαχεν-Εξ λα σαπέλ); Οι Ρωμαίοι επαναστάτες που
μετά το 1821 κατήντησαν οι “Έλληνες” εθνικοί ενός εθνικού κράτους, όχι μόνον
παραμένουν για την Κομισιόν οι γνωστοί “Γραικοί” δηλαδή οι αιρετικοί χριστιανοί
της εποχής του Καρλομάγνου, αλλά ετεροπροσδιορίζονται και ως “Έλληνες =
Γραικοί” δηλαδή “μη Ρωμαίοι”, δηλαδή όχι οι πολιτιστικοί απόγονοι του
πολυεθνικού ευρωπαϊκού πολιτικού φορέα που επί χίλια χρόνια ονομαζόταν “Ρωμαϊκή
αυτοκρατορία” και είχε ως πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Η σκηνή του
2012 δείχνει τον κύριο “the game is over” να μιλά το στο Άαχεν για
πολυεπίπεδους (multi level) πατριώτες. Στο φόντο βρίσκεται ο φέρων το σύμβολο
του οικουμενικού χριστιανισμού, ο ηγέτης που υπέταξε τον δυτικό ρωμαϊκό κόσμο
προτάσσοντας τη δική του πολιτισμική πρόταση και διεκδικώντας μέσω αυτής τον
τίτλο και την κυριαρχία επί των χριστιανικών εθνοτήτων. Ερώτημα: ποιαν ακριβώς
πατρίδα εννοεί σήμερα ο κ. Juncker;
2. Σε ποιο λεξικό είπαμε ότι περιγράφονται οι νέες
ερμηνείες των όρων “αλληλεγγύη”, “σταθερότητα”, “συνεργασία”...; Ο διαφωτισμός
υποτίθεται ότι κατοχύρωσε από αιώνες τα δικαιώματα του πολίτη και κατήργησε την
επάρατη φεουδαρχία και την “ελέω Θεού μοναρχία”. Μια επιλεκτική / ανατρεπτική
εικόνα του Μοντεσκιέ, του Ρουσσώ και του Βολτέρου βλέπουμε σήμερα στην μανιωδώς
επαναλαμβανόμενη δήλωση “Η Ευρώπη θέλει την Ελλάδα, όμως η
Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της”. Μέσω αυτής της
δήλωσης, η λαϊκή κυριαρχία, η διάκριση των εξουσιών, τα κοινωνικά συμβόλαια και
το δικαίωμα στην αντίθετη άποψη δείχνουν άγνωστες λέξεις για το Eurogroup, την
Commission και το (ευρω-ευαίσθητο) I.M.F. Μέσω αυτής της δήλωσης ξορκίζεται
ακόμα και ένα ελαφρώς “αντιμνημονιακό-ευρωαμφισβητικό” αποτέλεσμα εκλογών.
Πολιτική ισχύ και νομιμοποίηση για την Ε.Ε. φαίνονται να έχουν μόνον πράξεις
όπως η προσυνεννόηση του Γ.Α.Π. με το Δ.Ν.Τ., το φούσκωμα του ελλείμματος από
τον Παπακωνσταντίνου, ο ωμός εκβιασμός των βουλευτών, η “εκλεγμένη”
πρωθυπουργία Παπαδήμου, το “κούρεμα” ασφαλιστικών ταμείων, πανεπιστημίων,
νοσοκομείων, μικροομολογιούχων, η “ελεύθερη βούληση” της χώρας να μη δανείζεται
από τη Ρωσία, την Κίνα, τις αραβικές χώρες ή το εσωτερικό, η μονοκρατορία των
Μ.Μ.Ε. και η εξαθλίωση, η οικονομική μετανάστευση, ο θάνατος που προκαλούν τα CDS. Δικαίωμα στο λαό να
διαμορφώνει την πολιτική μέσω της εντολής του ΔΕΝ αναγνωρίζεται από αυτή την
Ε.Ε. Κι ας μην αναλύσουμε καθόλου την κατασκευασμένη κρίση δανεισμού. Σημαντικό
είναι να δούμε την ανάδειξη του δυτικού αστικού κοινοβουλευτισμού σε
νομισματικό πολίτευμα προαποφασισμένης πολιτικής με ευθύνες πολιτών και
ανευθυνότητα πολιτικών.
Τι είδους Ευρωπαϊκή Ένωση, τι είδους Ευρωζώνη είναι
αυτή που σφόδρα υποστηρίζουν άπαντα τα φιλοευρωπαϊκά-μνημονιακά ελληνικά
κόμματα (ναι, και το σοσιαλιστικό) επισείοντας τον κίνδυνο για μεγαλύτερα δεινά
στους πολίτες; Ας αποκηρύξουν τουλάχιστον τα κόμματα αυτά τον
ουμανισμό-διαφωτισμό, αφού στην ουσία μόνον έναν γαργαλιστικό -ως προς τη
βιτρίνα- βάρβαρο καπιταλισμό υπηρετούσαν οι πολιτικές τους. Τι είδους
ανθρωπιστικό μήνυμα εκπέμπουν τα σημερινά σχολεία, τα σημερινά νοσοκομεία;
Ποιος ευθύνεται για τη φοροδιαφυγή; Και γιατί την ανακάλυψε τώρα η Ε.Ε.; Οι
απαντήσεις σε τέτοια θέματα δεν μπορεί να είναι δογματισμοί ή συνθήματα και
-κακά τα ψέματα- χρόνος δεν φαίνεται να διατίθεται ούτε από τα
φιλοευρωπαϊκά-αντιμνημονιακά κόμματα, ούτε από το κόμμα που επικαλείται
ακατάπαυστα τη “συνειδητοποίηση των εργατικών λαϊκών στρωμάτων”. Από την άλλη
πλευρά όμως, ποια ανταλλαγή απόψεων, ποιος ελεύθερος διάλογος θα οδηγήσει το
χέρι του πολίτη στην επόμενη κάλπη;
Συνοψίζοντας
Αυτή η Ε.Ε. δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Εδώ και πολλά
χρόνια. Το μαρτυρούν τα γενικευμένα αποτελέσματα του πολέμου σε καιρό ειρήνης
(αν εξαιρέσουμε τη Γιουγκοσλαβία) για τα οποία οι διοικούντες κραυγάζουν
ανεύθυνοι και ενώ παραδέχονται έμμεσα την κυριαρχία του χρήματος, ενοχοποιούν
τους πολίτες. Οι συμβολισμοί δίνουν και παίρνουν και πολλοί δηλώνουν
Ευρωπαϊστές σε μια Ευρώπη που αποφεύγει να διασαφηνίσει ακόμα και το σύμβολό
της, τη
σημαία της. (Ποιος θα το πρόσεχε και θα το έκανε θέμα την εποχή της
ακατάσχετης ροής δανείων και πλαστικού χρήματος;). Η Ελλάδα που σήμερα φαίνεται
να αμφισβητεί την προσφερόμενη από τα δώδεκα αστέρια “ευημερία”, νουθετείται
από τους ευρωπαίους αξιωματούχους, οι οποίοι ως φιλεύσπλαχνοι Καρλομάγνοι
εργάζονται για τη “σωτηρία” της παρά τη θέλησή της. Ίσως δεν άλλαξαν και τόσο
οι καιροί. Ίσως η σημερινή Ελλάδα είναι η Σαξωνία του 8ου αιώνα. Το
ερώτημα σ’ αυτή την περίπτωση διατυπώνεται ως εξής: ποιον χριστιανισμό
και ποια πολιτική ενοποίηση “προσφέρουν” στην Ελλάδα οι σημερινοί Καρλομάγνοι;
Ένα μνημονιακό ευρωσύνταγμα ως Ευαγγέλιο με το ευρώ ως δημοκρατικώς εκλεγμένο
Αυτοκράτορα και τα δώδεκα αστέρια ως έμβλημα ελεύθερης / πολλαπλής ερμηνείας;
Στις 28 Μαΐου είχαμε την επέτειο της επίσημης ένταξης
της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ (1979). Ας τη
θυμηθούμε, μαζί με την προ μηνών δήλωση του Κων. Καραμανλή (βραβείο
“Καρλομάγνος”, 1978). Σήμερα έχουμε την επέτειο της Άλωσης. Οι κακές γλώσσες
λένε ότι η το Ζάππειο είχε αρχικά οριστεί γι’ αυτή την ημέρα, στη συνέχεια,
υπήρξε ελληνική παρέμβαση και μεταφέρθηκε η τελετή μια μέρα νωρίτερα. Αφού οι
γλώσσες είναι κακές, ας τις αγνοήσουμε. Κάποιοι άλλοι όμως (και μάλιστα
Βρετανοί) βλέπουν αντίστοιχες σκοπιμότητες, καταγγέλλοντας και επίθεση κατά των
συμφερόντων του Βρετανικού λαού. Κι αυτοί μας καλούν να εξετάσουμε μήπως ο γιαλός ήταν
εξ αρχής στραβός, μήπως το πολυπολιτισμικό μοντέλο της απελευθέρωσης είναι
πρόφαση, αφού η Ευρώπη πρώτα αποδυναμώνει το εθνικό κράτος, καίει δηλαδή το
Γιάννη (κατακερματισμός Γιουγκοσλαβίας-ενίσχυση μειονοτήτων-μεταναστευτική
πολιτική), ύστερα τον αλείφει με το πολυεπίπεδο πατριωτικό λάδι, συνοδευμένο
από τα σχετικά δάνεια. Είναι λοιπόν μια ευκαιρία η κρίση αυτή, για να
εξετάσουμε χωρίς προκαταλήψεις τι έγινε, τι γίνεται, που βαδίζουμε; Ναι! Οι
νέοι της Ελλάδας έδωσαν με τη στάση τους μήνυμα
ελπιδοφόρο. Ας μην αφήσουμε τους πολιτικάντηδες-φερέφωνα που βούλιαξαν το
έθνος-κράτος να θέτουν και τα διλήμματα των εκλογών. Αφού δεν τόλμησαν να
μιλήσουν για την ΑΟΖ και επιχειρούν ακόμα και σήμερα να διχάσουν και να
αποπροσανατολίσουν επικαλούμενοι κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς
συνασπισμούς, αυτοί είναι άξιοι να απαντούν μόνον σε ερωτήματα σαν αυτά που
θέτουν: "Βρυξέλλες ή Άαχεν", "Karlgroup ή Euromagnum;". Ο
πολίτης θα δει καθαρότερα, θα τραβήξει μπροστά και η κίνηση αυτή θα τους
αναγκάσει σε αναμόρφωση, κάπως μεγαλύτερη από την "επαναδιαπραγμάτευση του
μνημονίου" που πρόσφατα ανακάλυψαν. Τα προβλήματα στις οικονομίες
προκύπτουν με παράλληλη επίθεση στον πολιτισμό, τη βάση της κοινωνικής συνοχής.
Γιατί να πιστέψουμε ότι είναι "συστημικά";
29.5.2012
Στέργιος Ζυγούρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου