Μπορεί κάποιοι "διδάκτορες" φιλόλογοι να προπαγανδίζουν έναν εορτασμό (σχετική ανάρτηση εδώ) τής Εθνικής επετείου αντι-ρατσιστικό, αντι-ξενοφοβικό (δηλ: εθνοφοβικό) άχρωμο, άοσμο, και -καθ'ημάς- άγευστο όμως υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που δεν αλλοιώνουν τον χαρακτήρα της γιορτής. Ο πανηγυρικός λόγος που παραθέτουμε εκφωνήθηκε το 2009 σε Γυμνάσιο τής Δυτικής Μακεδονίας:
Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω την σημερινή γιορτή με μια παιδική ανάμνηση:
Ήμουν μικρό παιδί, δημοτικού, όχι παραπάνω από δέκα ετών. Το χωριό μου, ένα μικρό χωριό της Μακεδονίας, με λασπωμένους δρόμους και δυο καφενεία. Δεκαετία '70. Χαρακτηριστική φιγούρα του χωριού ο κυρ-Λάμπρος Τ. παππούς της "αγάπης" μου, κοντσονάτος, περήφανος, πάντα κουστουμαρισμένος και γραβατωμένος, όχι σαν τους άλλους, του ηλιοκαμμένους παππούδες του χωριού. Ιδιαίτερος άνθρωπος. Θυμάμαι τα μαλλιά του: κατάλευκα, πλούσια, και καλοχτενισμένα. Σαν μπαμπάκι. Είχε κι ένα τρίκυκλο μπλε, περίεργο για να κυκλοφορεί. Μα το πιο παράξενο επάνω του ήταν ότι είχε ένα μόνο πόδι. Το άλλο μπατζάκι το είχε πάντα διπλωμένο. Μια μέρα δεν βάσταξα την περιέργεια που με κατέτρωγε, τον ρώτησα (αδιάκριτα- δεν ήξερα τότε):
-θείο, (στο χωριό όλους τους μεγάλους τους λέγαμε "θείο") γιατί έχεις ένα πόδι;
-για δικό σου χατήρι, μου απάντησε.
…δεν κατάλαβα τότε.
Η ιστορία του κυρ-Λάμπρου, ο Θεός να τον αναπαύει, ξεκινάει πολλά χρόνια πριν, πίσω στο '30, κάπου στην Κεντρική Ευρώπη. Ο Γερμανικός λαός, χωρίς αποικίες, δηλαδή χωρίς ζωτικό χώρο και πλούτο, στο περιθώριο της Ευρωπαϊκής προκοπής, και ταπεινωμένος από την ήττα του Α' παγκοσμίου πολέμου, ξορκίζει την πείνα του: Δημιουργεί τους εθνικοσοσιαλιστές, του Ναζί δηλαδή, αναζητώντας ένα αδιέξοδο από την Ευρωπαϊκή περιφρόνηση. Οχυρώνεται μέσα σε πλαστές και κατασκευασμένες ιδεολογίες, βρίσκει νόημα και αξία εκεί.
Οι Γερμανοί δεν κάνουν κάτι πρωτότυπο: Ο Φασισμός στις διάφορες εκδοχές του, δηλαδή η μαζικοποίηση του λαού υπό μια αδιαμφισβήτητη εξουσία, μέσω κατασκευασμένων ρομαντικών ιδεολογημάτων, και η συνακόλουθη υποτίμηση των προσωπικών ελευθεριών είναι μάλλον της μόδας στην Ευρώπη του μεσοπολέμου. Στην Γερμανία οι συνθήκες οδήγησαν στην ακραία του μορφή.
Στην Ιταλία ο φασισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην κυβέρνηση Μουσολίνι, και στην παιδαριώδη αυταπάτη της αναβίωσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (άραγε, σε ποια εποχή της???). Κενόδοξος μεγαλοϊδεατισμός επιβάλλεται στην Ιταλική κοινωνία. Η συνέχεια σε ό,τι αφορά τον κυρ-Λάμπρο και την Ελλάδα δεν είναι δύσκολο να προβλεφθή.
Ακολουθεί μαρτυρία από τον ίδιον τον Ιταλό πρέσβυ κ.Γκράτσι, για το πώς άρχισε το έπος του '40:
Την καθορισμένη ώρα δέκα περίπου λεπτά πριν από τις 3, ο Στρατιωτικός ακόλουθος, ο διερμηνέας και εγώ φθάσαμε στην καγκελόπορτα της μικρής βίλλας, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός. Ο κόμης Ντε Σάντο είπε στον φρουρό να ειδοποιήσει τον Πρωθυπουργό ότι ο Πρέσβυς της Ιταλίας επιθυμούσε να γίνει δεκτός για μία άκρως επείγουσα ανακοίνωση. Ο φρουρός άρχισε να κτυπά ένα ηλεκτρικό κουδούνι που επικοινωνούσε με το εσωτερικό του σπιτιού, αλλά το υπηρετικό προσωπικό κοιμόταν. Περιμέναμε για μερικά ατελείωτα λεπτά μπροστά στην καγκελόπορτα. Μες την βαθειά σιωπή της νύκτας ακουγόταν το γαύγισμα ενός σκύλου.
Επί τέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξα, ο οποίος έκαμε την εμφάνισή του σε μία μικρή πόρτα υπηρεσίας και, αναγνωρίζοντας με, διέταξε τον φρουρό να με αφήσει να περάσω.
Οι δύο συνοδοί μου έμειναν στον δρόμο περιμένοντας με, έξω από την καγκελλόπορτα.
Ο Μεταξάς είχε φορέσει μία σκούρα μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυχτικό. Μου έσφιξε το χέρι, με έβαλε μέσα και με άφησε να περάσω σε ένα μικρό σαλόνι, το συνηθισμένο σαλονάκι μιας μικροαστικής εξοχικής βιλλίτσας.
Μόλις καθίσαμε του είπα ότι η Κυβέρνηση μου είχε αναθέσει να του κάμω μια άκρως επείγουσα ανακοίνωση και χωρίς άλλα λόγια του έδωσα το κείμενο. Ο Μεταξάς άρχισε να διαβάζει. Τα χέρια του κρατούσαν το χαρτί έτρεμαν ελαφρά και μέσα από τα γυαλιά του έβλεπα τα μάτια να βουρκώνουν, όπως συνήθιζε όταν ήταν συγκινημένος. Όταν τελείωσε την ανάγνωση, με κοίταξε κατά πρόσωπο και μου είπε με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή: "Allors c' est la guerre" (Επομένως έχουμε πόλεμο). Του απήντησα ότι δεν ήταν καθόλου έτσι κατ' ανάγκην, και ότι μάλιστα η Ιταλική Κυβέρνηση ήλπιζε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση θα εδέχετο τα αιτήματά της και θα άφηνε να περάσουν ελεύθερα τα Ιταλικά στρατεύματα, τα οποία θα άρχιζαν τις μετακινήσεις τους την 6η πρωινή.
"Επομένως έχουμε πόλεμο" Αυτό ήταν το περίφημο "ΟΧΙ", του Μεταξά και την Ελλάδας όλης,
ΟΧΙ στο κουρέλιασμα της εθνικής μας αξιοπρέπειας
ΟΧΙ στον τσαμπουκά του κάθε φαντασμένου
ΟΧΙ σε αυτούς που με το στανιό μας επιβάλλουν τι να κάνουμε με την χώρα μας
ΟΧΙ στο ανακάτεμά μας στο διεθνές πόκερ των υπερδυνάμεων
ΟΧΙ στην λησμονιά των αγωνιστών που χιλιάδες χρόνια προάσπιζαν αυτόν τον ιερόν τόπο από τα κάθε λογής αρπακτικά της Γής.
ΟΧΙ σε αυτούς που μας νομίζουν πιόνια στα σχέδιά τους.
ΟΧΙ σε όλους αυτούς που θέλουν το προσκύνημά μας.
Να σημειωθεί ότι η ιδεολογική συνάφεια του Ι.Μεταξά με το καθεστώς Μουσολίνι δεν τον εμπόδισε ούτε κατ'ελάχιστο να αντιταχθεί στα σχέδια της εισβολής. Αυτό που προέχει είναι η πατρίδα, και καμιά ιδεολογική "αδελφοποίηση" δεν μπορεί να την παραμερίσει.
Γράφει ο ίδιος ο Ι.Μεταξάς:
28 Οκτωβρίου, Δευτέρα,
Νύκτα στις τρείς με ξυπνούν, ο Τραυλός. Ερχεται ο Γκράτσι.-Πόλεμος!- Ζητώ αμέσως Νικολούδη, Μαυρουδή.- Αναφέρω βασιλέα.- καλώ Παλαιρετ και ζητώ βοήθεια Αγγλίας.- Κατεβαίνω 5 Υπουργικόν Συμβούλιον. Όλοι πιστοί και Μαυρουδής.-Όλοι πλην Κύρου.-Βασιλεύς περιφορά μαζί του. Φανατισμός του λαού αφάνταστος.-Μάχαι εις σύνορα Ηπείρου.-Βομβαρδισμοί. Σειρήνες.- Αρχίζουμε να τακτοποιούμεθα.
Ο Θεός βοηθός!!
Οι διαταγές από Αθήνα σαφείς προς το μέτωπο: "Υποχώρηση-ανασύνταξη πίσω από τα Ιωάννινα". Κανείς δεν πίστευε ότι η άμυνα θα ήταν δυνατή. Πλην ενός: Του Στρατηγού Λάμπρου Κατσιμήτρου. Ο Στρατηγός Κατσιμήτρος, διοικητής των δυνάμεων της Ηπείρου, είχε από νωρίς προνοήσει και οργανώσει την άμυνα. Όπως τον συνετό άνθρωπο που όταν βλέπει σύννεφα, παίρνει την ομπρέλα του μαζί. Οι διαταγές από την Αθήνα ποτέ δεν φτάσανε στο μέτωπο. Ο Κατσιμήτρος παρανόμως τις άλλαξε: "ΑΜΥΝΑ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ"
Αργότερα όταν ρωτήθηκε γιατί το έκανε απάντησε: "είπα στον εαυτό μου: Λάμπη, σήμερα θα γίνεις ή ήρωας ή προδότης" (αν και τελικά δεν απέφυγε την ρετσινιά). Η Παναγιά βοήθησε, η Παναγιά που μαγάρισαν την γιορτή της στην Τήνο, ευλόγησε, και τα σχέδια των φασιστών ανατάπηκαν πανηγυρικώς.
Ο Στρατηγός Κατσιμήτρος δεν ήταν μόνος του. Βασικός συντελεστής της νίκης, καταλαμβάνει το διπλανό βάθρο της Ιστορίας ο Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης, που με διορατικότητα και ευφυΐα οργάνωσε την άμυνα της Πίνδου. Όταν, τον Αύγουστο του 1940, συντελέστηκε η μερική επιστράτευση, ο Δαβάκης (που 3 χρόνια πριν είχε αποστρατευθεί λόγω κλονισμένης υγείας) ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία και τοποθετήθηκε διοικητής του 51ου Συντάγματος Πεζικού και στην συνέχεια του Αποσπάσματος Πίνδου το οποίο είχε ως έδρα το Επταχώριο Πίνδου. Ο Δαβάκης άντεξε το κύριο βάρος της πρώτης επίθεσης από την Μεραρχία "Τζούλια", και αυτό άνοιξε την πόρτα της νίκης.
Όμως ένας αγώνας δεν είναι μόνο υπόθεση της στρατιωτικής ηγεσίας. Είναι υπόθεση όλου του λαού. Ο καθένας καλείται να δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Και αυτό έγινε στην Πίνδο:
Ο τοπικός πληθυσμός, και κυρίως οι γυναίκες των εμπολέμων περιοχών, ξεσηκώθηκε και μετέτρεψε τον εαυτό του σε υποζύγιο, να κουβαλά εφόδια εκεί που κανένα μέσο άλλο δεν μπορούσε να πάει. Γυναίκες παλαιάς κοπής, αρχαίου κάλλους και ήθους, μαθημένες στις κακουχίες της υπαίθρου, ψημένες στον ήλιο των αγρών και των βοσκότοπων, γυναίκες που δεν σύχναζαν σε σαλόνια, βιτρίνες και κωμμωτήρια, μητέρες, αδελφές, γιαγιάδες, αυτές που άλλοτε κουβαλούσαν τα καυσόξυλα και τις προμήθειες του σπιτιού στις πλάτες τους, τώρα κουβαλούν πυρομαχικά και εφόδια. Δέρμα κατσιασμένο, μέση τσακισμένη από την σκληρή ζωή, μαλλιά γκρίζα, αχτένιστα. Άσχημες σύμφωνα με τα δικά μας νεωτερίστικα πρότυπα, όμορφες όμως μέσα στην Ιστορία.
Παλληκάρια περήφανα, ατρόμητα, ολιγαρκή. Μεροκαματιάρηδες, δουλευταράδες, αγρότες στην πλειοψηφία τους, μα και εργάτες, και τεχνίτες, και γραφιάδες, καλλιτέχνες, ποιητές και λόγιοι (ο μεγάλος ποιητής Σαραντάρης άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στα χιόνια). Μεγαλωμένοι με Κολοκοτρώνηδες και Αθανάσιους Διάκους, με Κύριε ελέησον και Πάτερ ημών, με Παλαιολόγους, με Αλεξάνδρους και Λεωνίδες, αυτοί ήταν οι φαντάροι μας. Φτωχοί και ολιγαρκείς στην τσέπη, πλούσιοι στην καρδιά τους, ντροπαλοί στο βλέμμα, αγέρωχοι απέναντι στον εχθρό. Τέτοια παλληκάρια έβγαζε τότες η πατρίδα μας. Και έτσι μπόρεσαν και άντεξαν στις κακουχίες του βουνού, στον χειμώνα που έσπερνε τον θάνατο περισσότερο και από τις ιταλικές σφαίρες, στην πείνα, στην ψείρα και την αρρώστια. Άλλοι στην θέση τους θα είχαν παραδοθεί. Αυτοί άντεξαν. Και νίκησαν.
Θεατρίνοι και τραγουδιστάδες στις πόλεις, δίνανε κι αυτοί τον αγώνα τους. Μια ψυχή με τους φαντάρους του μετώπου, με εξυπνάδα και μεράκι, ριγμένοι κι αυτοί στον αγώνα της εμψύχωσης του έθνους. Η σάτιρά τους καυστική για τους εχθρούς, αλλά ενωτική για το Έθνος. Τιμούσαν τους αγωνιστές του μετώπου, δεν μηδένιζαν τίποτα, δεν χλεύζαν ιερά και όσια του Λαού. Η ψυχαγωγία και η διασκέδαση, κι αυτές ενταγμένες στον κοινόν αγώνα. Η φωνή της Σοφίας Βέμπο, αστικής τραγουδίστριας, φίρμας της εποχής, διεκδικεί κι αυτή μερίδιο στην δόξα του έπους του 40. Τραϊφόρος και Σογιούλ, υπέταξαν το "ελαφρό" τραγούδι τους στην υπηρεσία του Έθνους, απόγονοι άξιοι του Πινδάρου. Ο δε Παλαμάς, ο εθνικός μας ποιητής έγραψε εκέινες τις μέρες το μοναδικό τετράστιχο, που έμελλε να μείνει στην ιστορία:
Αὐτὸ τὸ λόγο θὰ σᾶς πῶ
δὲν ἔχω ἄλλο κανένα
μεθῦστε μὲ τὸ ἀθάνατο
κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα
δὲν ἔχω ἄλλο κανένα
μεθῦστε μὲ τὸ ἀθάνατο
κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα
Πολλοί άλλοι , επώνυμοι κι ανώνυμοι, σημαντικοί και άσημοι, αφανείς κι επιφανείς, συστρατεύονται στον κοινόν αγώνα, ο καθένας όπου μπορεί και προσφέρει. Κανείς δεν μένει πίσω, το έπος γράφεται από εκατομμύρια λαού. Σπάνια οι Έλληνες βρέθηκαν τόσο ενωμένοι. Κι αυτό είναι που γιορτάζουμε περισσότερο και από το ΟΧΙ, το έπος δηλαδή της εθνικής μας ομοψυχίας.
Οι Ιταλοί δεν περίμεναν τέτοια θερμή "υποδοχή". Η φυγή ήταν η μόνη επιλογή που τους άφησε ο Ελληνικός Λαός. Ακόμα και σήμερα η ήττα στην Πίνδο είναι για αυτούς ανεξήγητη. Προσπαθούν να κατασκευάσουν διάφορες δικαιολογίες, μερικές φορές με κωμικά αποτελέσματα. Γράφουν λοιπόν επισήμως εν έτει 2009 οι Ιταλικές Ένοπλες Δυνάμεις:
October 28 - After only 2 weeks preparation, Italian troops were ordered to cross the Albanian-Greek border. Italian Generals were outraged at Mussolini's hasty plan. Mussolini chose to take Greece due to Germany's entry into Romania. Approximately 60,000 weathered Italian troops were pulled out of Albania to assist in the fall harvest in Italy. The majority of Italians who conducted this invasion were recruits. Seven divisions of the 9th and 11th Armies were used in the attack under General Visconti-Prasca. To make matters worse, Mussolini never authorized the use of the Navy or the Air Force to assist in this attack. This invasion coincided with the Greek rainy season when the weather dropped below freezing and many Italian soldiers did not possess winter boots.
From the onset it was apparent that the Greeks intended to fight. The Italians advanced in a 4 pronged attack up to 25 miles into Greek territory. In every turn there seemed to be an ambush or a destroyed bridge. The Greeks then attacked 3 divisions strong and pushed the Italians back. With the assistance of England, who pledged support for Greece, the Royal Air Force pounded Italian installations in Greece and Albania, the Italians retreated back into Albania. One-third of Albania was now under Greek control.
Μετάφραση:
28 Οκτωβρίου – Μετά από μόλις 2 εβδομάδες προετοιμασιών τα Ιταλικά στρατεύματα διετάχθησαν να περάσουν τα Ελληνο-Αλβανικά σύνορα. Οι Ιταλοί στρατηγοί ήσαν εξαγριωμένοι με το σχέδιο Μουσολίνι, που επέλεξε να καταλάβει την Ελλάδα, λόγω της Γερμανικής εισβολής στην Ρουμανία. Περίπου 60'000 κουρασμένοι Ιταλοί στρατιώτες απομακρύνθηκαν από την Αλβανία για εργασίες συγκομιδής στην Ιταλία. Η πλειοψηφία των Ιταλών που διενήργησαν την εισβολή ήταν κληρωτοί. Επτά μεαρχίες της 9ης και 11ης στρατιάς τέθηκαν υπό τις διαταγές του στρατηγού Βισκόντι-Πράσκα. Ακόμα χειρότερα, ο Μουσολίνι ποτέ δεν επέτρεψε την χρήση Ναυτικού κι Αεροπορίας ως υποστήριξη της επίθεσης. (στμ:!!!) Η εισβολή συνέπεσε με την εποχή των βροχών στην Ελλάδα, όταν ο καιρός πάγωνε, και πολλοί Ιταλοί στρατιώτες δεν είχαν χειμερινά άρβυλα. (στμ:σοβαρά???)
Από την αρχή ήταν φανερό ότι οι Έλληνες είχαν πρόθεση να πολεμήσουν. Οι Ιταλοί διείσδυσαν 25 μίλια μέσα σε Ελληνικό έδαφος. Σε κάθε στροφή υπήρχε και μια ενέδρα ή μια κατεστραμμένη γέφυρα. Οι Έλληνες μετά επιτέθησαν με 3 μεραρχίες, και απώθησαν τους Ιταλούς. Με την βοήθεια της Αγγλίας, που υποστήριζε την Ελλάδα, η RAF προσέβαλε Ιταλικές εγκαταστάσεις σε Ελλάδα και Αλβανία. Οι Ιταλοί υποχώρησαν πίσω στην Αλβανία, και το ένα τρίτο της Αλβανίας πέρασε υπό Ελληνικό έλεγχο.
Κι όμως, ίσα-ίσα αυτό που δίνει μεγαλείο στην Ελληνική νίκη είναι η αξία του αντιπάλου. Και η νίκη δεν ήταν καθόλου εύκολη. Πολλοί χάθηκαν πολεμώντας, και ακόμα περισσότεροι από τις κακουχίες και την πλημμελή επιμελητεία. Μπορεί οι αντίπαλοί τους να μην είχαν χειμερινά άρβυλα, όμως πολλοί από τους Έλληνες πολεμούσαν ακόμα και ξυπόλυτοι. Οι περισσότεροι ακρωτηριασμοί ήταν συνέπειες κρυοπαγημάτων, και όχι τραυματισμών!
Στην Θάλασσα ο αγώνας εξίσου σκληρός. Τα μέσα λίγα, και παλαιά. Όμως το κουφάρι της Έλλης έπαιρνε την εκδίκησή του. Ο "παπανικολής" το θρυλικό υποβρύχιο, με τις περιορισμένες δυνατότητες που είχε από κατασκευής, παρέδιδε καθημερινώς μαθήματα ναυτοσύνης και θάρρους σε φίλους και εχθρούς. Τα δε κατορθώματά του αγγίζουν την σφαίρα του απίστευτου.
Η ηθική αξία του Έπους του '40 τεράστια, μάθημα ομοψυχίας και θάρρους για εμάς τους νεωτέρους. Η στρατηγική του όμως αξία ακόμα μεγαλύτερη. Παρ' ελπίδα η Ελληνική νίκη στην Πίνδο αναγκάζει την Γερμανία να εισβάλει στην Νότιο Βαλκανική. Ολέθριο στρατηγικό σφάλμα!!! Η αντίσταση των Ελλήνων κι εδώ είναι πεισμώδης, αλλά μοιραία κάμπτεται. Αποσπάει όμως τον πηγαίο σεβασμό από συμμάχους αλλά και από τους αντιπάλους, ακόμα και τους πιο φανατισμένους.
Ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ θα πει στην Γερμανική Βουλή: (4 Μαΐου 1941):
«Χάριν τής ιστορικής αληθείας οφείλω νά διαπιστώσω ότι μόνον οί Ελληνες, εξ' όλων τών αντιπάλων οί οποίοι μέ αντιμετώπισαν, επολέμησαν μέ παράτολμον θάρρος καί υψίστην περιφρόνησιν πρός τόν θάνατον….»
Ο Γουίνστον Τσόρτσιλ θα δηλώσει:
«Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οί Ελληνες πολεμούν σάν ήρωες. Τώρα θά λέμε: Οί ήρωες πολεμούν σάν Έλληνες.» (Από λόγο πού εκφώνησε από τό BBC τίς πρώτες ημέρες τού Ελληνοιταλικού πολέμου.)
Ο Φρανκλίνος Ρούσβελτ διαγγέλει:
«Εις τήν Ελλάδα παρασχέθη τήν 28ην Οκτωβρίου 1940 χρόνος τριών ωρών διά ν'αποφασίσει πόλεμον ή ειρήνην, αλλά καί τριών ημερών ή τριών εβδομάδων ή και τριών ετών προθεσμία νά παρείχετο, ή απάντησις θά ήτο ή ίδια.» ……. «Οί Έλληνες εδίδαξαν δία μέσου τών αιώνων τήν αξιοπρέπειαν. Οταν όλος ό κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ό Ελληνικός λαός ετόλμησε νά αμφισβητήσει τό αήττητον τού γερμανικού τέρατος αντιτάσσοντας τό υπερήφανον πνεύμα τής ελευθερίας.» (Από ραδιοφωνικό λόγο πού εξεφώνησε στίς 10/6/1943.)
Και ο Γεόργκι Ζούκοφ θυμάται:
¨ «Εάν ό Ρωσικός λαός κατόρθωσε να ορθώσει αντίσταση μπροστά στίς πόρτες τής Μόσχας, νά συγκρατήσει καί νά ανατρέψει τόν Γερμανικό χείμαρρο, τό οφείλει στόν Ελληνικό Λαό, πού καθυστέρησε τίς Γερμανικές μεραρχίες όλον τόν καιρό πού θά μπορούσαν νά μας γονατίσουν. Η γιγαντομαχία τής Κρήτης υπήρξε τό κορύφωμα τής Ελληνικής προσφοράς.» (Απόσπασμα από τά απομνημονεύματά του γιά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.)
Έτσι, χωρίς να αποκομίσει κανένα στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι των συμμάχων, εμπλέκει πολύτιμες και μη αναπληρώσιμες δυνάμεις και χάνει πολύτιμο χρόνο για την εισβολή και κατοχή σε μια αρχικώς ουδέτερη χώρα. (Ο Ι.Μεταξάς πάσει θυσία αγωνιζόταν εν μέσω λεπτών ισορροπιών για την ουδετερότητα της Ελλάδας, κάτι που ίσως και να του κόστισε τελικά την ζωή του την ίδια). Η Ιστορία αργότερα θα αποφανθεί ότι ο Αδόλφος Χίτλερ διέπραξε στρατηγική γκάφα ολκής με την εισβολή του στην Ελλάδα, και ειδικά στην μεγαλόνησο Κρήτη. Οι απώλειες των ειδικών δυνάμεων των Γερμανών (από αόπλους αγρότες) είναι τεράστιες και μοιραίες, κι έχουν αποτέλεσμα την σχεδόν πλήρη εξόντωσή τους, και την αποστέρηση της Βέρμαχτ από επίλεκτα στρατεύματα που τόσο ανάγκη είχε αργότερα. Ποτέ πια το Γ' Ράιχ δεν θα επιχειρήσει ξανά αεραπόβαση.
Τὰ διδάγματα ἐκείνης τῆς περιόδου εἶναι πολλαπλὰ καὶ πρέπει νὰ ἀναλογισθοῦμε κάποια ἀπὸ αὐτά. Τὸ πιὸ σημαντικὸ εἶναι ἡ ἀνάγκη διατήρησης τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἔθνους καὶ τῆς ἀκεραιότητας τῆς χώρας. Παρὰ τὰ μηνύματα τῶν καιρῶν ἡ Ἑλλάδα τοῦ 1940 δὲν ἦταν ἑτοιμοπόλεμη. Ἡ ἡρωικὴ ἐποποιία τόσο στὴν Ἀλβανία, ὅσο καὶ στὰ ὑπόλοιπα μέρη ποὺ οἱ Ἕλληνες πολέμησαν ἐπιτεύχθηκαν χάρη στὸν ἄσβεστο πόθο τοῦ λαοῦ μας γιὰ τὴν ἐλευθερία του. Σήμερα ποὺ ἡ ἀστάθεια στὴν γειτονιά μας ἐξαπλώνεται πρέπει νὰ θυμηθοῦμε τὸν ἡρωισμὸ τῶν ὁμοεθνῶν μας ἐκεῖνες τὶς δύσκολες ὧρες. Μέγα δίδαγμα πρέπει να αντλήσουμε και από την ομοψυχία του. Σπάνια αρετή για τους Έλληνες που αντί για αίμα έχουν την διχόνοια, αλλά όταν αυτό το σπάνιο λουλούδι ανθήσει, ακτινοβολεί σε όλον τον κόσμο.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ:
Ο αγώνας του λαού μας απέναντι στην φασιστική επιβολή και το αυθεντικά αδούλωτο ήθος που αυτός φανερώνει, μπορούν να συνοψισθούν σε δυο επιγραφές. Γράφηκαν και οι δυο στο χωριό Κάνδανος των Χανίων. (Το χωριό κατεστράφη εκ θεμελίων από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, ως αντίποινα και για εκφοβισμό λόγω της αντιστασιακής δράσης των κατοίκων της περιοχής)
Η πρώτη επιγραφή τοποθετήθηκε από τους κατακτητές αμέσως μετά την καταστροφή:
"διά την κτηνώδη δολοφονίαν Γερμανών αλεξιπτωτιστών, αλπινιστών και του Μηχανικού, από άνδρας, γυναίκας παιδιά και παπάδες μαζί, και διότι ετόλμησαν να αντισταθούν κατά του Μεγάλου Ράιχ, κατεστράφη την 3ην -6-1941 η Κάνδανος εκ θεμελίων, δια να μην επανοικοδομηθή πλέον ποτέ"
Κάμποσα χρόνια αργότερα, και μετά την ανοικοδόμηση του χωριού η Κρητική θυμοσοφία τοποθέτησε πρόχειρα δίπλα της μια δεύτερη επιγραφή:
"Το Γ'Ράιχ δεν υπάρχει πια. Η Κάντανος είναι ακόμα εδώ!"
«ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟΙ ΕΜΕΙΣ, (ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ) ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ, ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ»
(Αισχύλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου