Η καθ’ημάς εικόνα της Αναστάσεως

Μέρες χρονιάρες που είναι παρατηρεί κανείς την έντονη ενασχόληση (όχι πάντα εύστοχη ή κατά κανόνα όχι εύστοχη) των ηλεκτρονικών ΜΜΕ με το μεγαλοβδομαδιάτικο κλίμα. Το κακό στην υπόθεση είναι ότι πλείστα όσα των προβαλλομένων είναι αμερικανοευρωπαϊκής προελέυσεως, άσχετα παντελώς με την δική μας οπτική του Πάθους και της Αναστάσεως. Εκπομπές που απηχούν την Δυτική Σωτηριολογική αντίληψη του Πάθους ως εξόφληση της προσβολής σε έναν Σαδιστή και Εμπαθή Πανάγαθο (κατά τα άλλα), αντίληψη πάνυ νηπιώδης, εννοούσα την σχέση Ανθρωπίνου και Θείου καθαρά ανταποδοτικά, ως εμπορική συναλλαγή ή δικανική διεκπεραίωση. Στον αντίποδα η καθ’ημάς Σωτηριολογική αντίληψη της Ανάστασης, ως αφθαρτοποίησης της προσληφθείσας ανθρώπινης φύσεως. Η αγάπη απέναντι στην ενοχή, η αγαπητική συγχώρεση απέναντι στην εμποροδικανική ανταπόδοση. Η λυτρωτική χαρμολύπη απέναντι στην Δαντική γελοιο-κατάθλιψη.

Πρόδηλα εμφανής η διαφορετική αυτή υπαρξιακή τοποθέτηση στη λειτουργική εικονογραφία. 

Ο εκ της Εσπερίας Κύριος βγαίνει θριαμβευτής, τσαμπουκαλίδικα από τον Τάφο, ισοπεδώνοντας και κανα δεκαριά στρατιώτες, έτσι, για το εφέ και το γινάτι. Ο άλλος Κύριος, Ανατολίτης, δεν ασχολείται πια εκδικητικά με τους δημίους Του. Έχει κατέβει στον Άδη, ανασκουμπώνεται και πιάνει δουλειά. Αρπάζει την ανθρώπινη φύση, την δική Του ανθρώπινη φύση, αλλά και όλων των άλλων ανθρώπων (στο πρόσωπο των πρωτοπλάστων) και την βγάζει από τον βούρκο όπου σάπιζε, την παίρνει μαζί Του, στην Αθανασία. Ο Ευρωπαίος Κύριος βγαίνει από το μνήμα θριαμβευτής ως Θεός, παραβιάζοντας θύρες ανοικτές, καθότι τι πιο αυτονόητο για έναν Θεό απ’το να μην πεθαίνει! 

Ο άλλος, ο Ανατολίτης, κατεβαίνει στον Άδη και ως Άνθρωπος, γιαυτό και συμπαρασύρει και όλο το γένος των ανθρώπων μαζί του, είναι Ένα με αυτούς, είναι δικός τους, γιαυτό και τους ανασύρει από την μακάβρια λήθη. Ο Ευρωπαίος είπε «τετέλεσθαι» και ξεπλήρωσε τον Σαδιστή Πανάγαθο Πατέρα και κάλεσε όλους να υποφέρουν σαν κι Αυτόν για να εξευμενίσουν την Πατρική Ψυχοπαθογένεια, και να τύχουν την ποθουμένης ατομικής ανταπόδοσης. Ο Ανατολίτης λέει «τετέλεσθαι» κι εννοεί «όλα αρχίζουν τώρα». Αρπάζει τα δισεκατομμύρια των προσληφθέντων ανθρώπων και τα καλεί να πουν «ναι» στην Αγάπη, αυτό μόνο το Μεγάλο Ναι. Όλοι μαζί! Κι ο κόσμος όλος να σωθεί ή να χαθεί μαζί τους.

Ο Ευρωπαίος έκανε το χρέος του, δεινοπάθησε, ξεπλήρωσε το άχθος, και περήφανος (αλλά και μόνος, μονότατος) ανεβαίνει ως Θεός, εφετζίδικα, με λάβαρα και δόξες εκεί όπου είναι η θέση Του, ψηλά, δίπλα στον –εξευμενισμένο πια- Πατέρα. Η γή δεν τον κρατάει. Ο Άλλος, αυτός ο άλλος ο Ανατολίτης, έχει ακόμα πολλή δουλειά μπροστά του. Τα Πάθη δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή. Θέλει κι Αυτός να ανέβει στον Πατέρα, αλλά όχι μόνος, ποτέ μόνος, αλλά με όλους όσους αγάπησε αυτός, ο Ανατολίτης μανικός Εραστής, με όσους είπαν το Μεγάλο «Ναι» στον Μεγάλο Έρωτα. Γιαυτό και κοιτάει ξωπίσω, κατεβαίνει στον Άδη, κι αρπάζει τους αγαπημένους. Μην μείνει κανείς στην σκοτεινή φυλακή. Και είναι ταπεινός στον θρίαμβό του, σκυφτός, καταδεχτικός, όπως και πάντα. Δεν κρατά λάβαρα, αλλά σταυρό, πάντα σταυρό, και απλώνει το χέρι ταπεινά, σχεδόν ζητιανικά, να αρπάξει τον Άνθρωπο, να ανέβουν μαζί στον Πατέρα.

Αυτήν την Ανάσταση όχι μόνο του Θεού αλλά και του Ανθρώπου γιορτάζουμε αυτές τις μέρες. Και γιαυτό η εικόνα μας η Ορθόδοξη είναι καμωμένη έτσι, εικόνα που βγήκε μέσα από την συλλογική μας συνείδηση ως Σώμα Χριστού αναστημένου, και που δεν φέρει την υπογραφή κανενός επωνύμου καλλιτέχνη, αλλά την πνευματική υπογραφή όλων μας. Η άλλη εικόνα, η Φραγκολατίνικη, υπογεγραμμένη στις διάφορες εκδοχές της από καλλιτέχνες-φίρμες, (υποκείμενη ως εκ τούτου στα βαρβαροειδώς νοούμενα πνευματικά δικαιώματα) ίσως να μην βγει ποτέ από τις εκκλησιές μας, όπου ρίζωσε. Μα θα βρίσκεται εκεί για να μας θυμίζει πάντα ότι η πνευματική υποταγή στην Παπική Δύση μπορεί κάλλιστα να γίνει και χωρίς να το πάρουμε ποτέ μυρουδιά.

ΕΝΑΛΙΟΣ ΘΗΡ