Απομεινάρια της μεταπολίτευσης

ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝ. ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝ, ΓΙΑ ΟΣΟ ΔΕΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΕΔΩ ΚΑΙ 20 ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΧΡΟΝΙΑ... Απομεινάρια της μεταπολίτευσης Tης Ελλης Τριανταφυλλου  Τα όσα αποκαλυπτικά περιλαμβάνονται στο πόρισμα του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρου Ρακιντζή, για τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ συνιστούν άλλη μία αδιάψευστη επιβεβαίωση της σταδιακής πλην σταθερής μετάλλαξης του συνδικαλιστικού κινήματος μιας αστικής δημοκρατίας σε... σοβιέτ. Η ιστορία ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με το σύνθημα «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία», το οποίο αποδείχθηκε μνημείο λαϊκισμού και ιδεολογικής απάτης. Οι συνδικαλιστές της Αλλαγής -και αργότερα και άλλων παρατάξεων- δεν υπήρξαν ούτε είναι τυπικοί συμμέτοχοι στη διοίκηση. Απέκτησαν δικαίωμα υπογραφής, είχαν ισχυρό λόγο στις αποφάσεις, διόριζαν όποιον ήθελαν, χάραζαν επιχειρησιακή πολιτική και φυσικά διαχειρίζονταν πολύ μεγάλα ποσά, εξουσιάζοντας την εξουσία που τους ανέδειξε και που σε πολλές περιπτώσεις σχεδόν υποτάχθηκε στο τέρας που δημιούργησε. Πίστεψαν -και δικαίως, διότι αυτό συνέβαινε- ότι θα ηγεμονεύουν για πάντα, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν και για τίποτα. Ούτε καν στους εργαζόμενους τους οποίους εκπροσωπούν. Υποεκτίμησαν την κρίση και τις παρενέργειές της και μέχρι σήμερα δυσκολεύονται να κατανοήσουν ότι όταν καταρρέουν ένας προς έναν οι πυλώνες του κρατικοδίαιτου μεταπολιτευτικού οικοδομήματος, εις εξ αυτών θα... πέσει να τους πλακώσει. Το αποτέλεσμα, ορατό διά γυμνού οφθαλμού, είναι να υπονομεύσουν τη διαπραγματευτική τους ικανότητα, να χάσουν την αξιοπιστία τους και τελικά να θέσουν εν αμφιβόλω την ίδια τους την ύπαρξη. Υπάρχει, άραγε, σήμερα, έστω και ένας εργαζόμενος που με το χέρι στην καρδιά να πιστεύει ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν έχουν μερίδιο ευθύνης για όσα αυτή την περίοδο βιώνουμε; Και ποιος, άραγε, μπορεί να νιώσει σαν αποκούμπι όλους αυτούς που από το πρωί μέχρι το βράδυ παρελαύνουν στα κανάλια για να υπερασπιστούν, όχι τα δίκαια των μισθωτών των επτακοσίων ευρώ, αλλά τα καλά και συμφέροντα των ιδίων και μόνον αυτών; Σαν να μην έχουν καταλάβει ότι κυβερνούν μόνο τα απομεινάρια του παλιού εαυτού αυτής της χώρας που είτε το θέλει, είτε όχι, αλλάζει βίαια και με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σαν να μη θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι αν θέλουν να είναι συμμέτοχοι στη διοίκηση, οφείλουν να συμβάλουν ουσιαστικά στη δυναμική της επιχείρησης, με προτάσεις ρεαλιστικές και βιώσιμες και όχι με υποκριτικές υστερίες, που εν τέλει λειτουργούν σε βάρος και όχι προς το συμφέρον εκείνων που εκπροσωπούν. Οπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, όπου τα συνδικάτα δεν περιορίζονται σε επαναστατική γυμναστική και επετειακού χαρακτήρα απεργίες, αλλά είναι παρόντα στις καθημερινές εξελίξεις της επιχείρησης της οποίας τους εργαζόμενους εκπροσωπούν! Το εγχώριο «κίνημα» εξακολουθεί βεβαίως να ασκεί γοητεία στους πολιτικούς και τις διοικήσεις που τρέμουν να μην τα έχουν καλά με το συνδικαλιστικό κατεστημένο, αλλά και αυτό σε λίγο δεν θα τους χρησιμεύει σε τίποτα. Αυτό το σύστημα, πελατειακό από την αρχή μέχρι το τέλος, που μεγάλωσε όλα αυτά τα χρόνια το κράτος με νέες προσλήψεις και κυρίως με την ίδρυση εκατοντάδων άχρηστων φορέων, όπως οργανισμοί, ειδικές γραμματείες και άλλα ανεκδιήγητα, δεν αντέχει να μείνει ως έχει. Ο συνδικαλισμός έχει κρίσιμο ρόλο να διαδραματίσει. Ιδιαίτερα αυτή την εποχή των συθέμελων αλλαγών και των βίαιων ανατροπών όσων μέχρι σήμερα εκλαμβάναμε ως κατακτημένα ή αυτονόητα. Για να τον φέρει σε πέρας, όμως, πρέπει να εκλογικεύσει τα αιτήματα, να διαθέτει συνέπεια λόγων και έργων, διαυγή και καθαρή εικόνα για τις πραγματικές ανάγκες και τα προβλήματα των εργαζόμενων και, τελικά, να πείσει ότι καταλαβαίνει τι του γίνεται και κυρίως τι συμβαίνει σε όλους εκείνους που εκπροσωπεί... Διαφορετικά, κανένας .... Στράτος δεν θα πάρει απόφαση να γραφτεί πια στο συνδικάτο, που έγραφε κάποτε ο Λαδής εμπνευσμένος από το αγωνιστικό κλίμα της μεταπολίτευσης... http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_22/04/2011_439868