Μπορεῖ ἡ ἐπαναληπτικὴ ἐκλογικὴ διαδικασία τῆς 17ης Ἰουνίου νὰ ἀνήκει πλέον στὸ παρελθὸν, ἐν τούτοις τὸ ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα, ποὺ ἦρθε μὲ τὴν δύση της, ρίχνει, και θα ἐξακολουθεῖ νὰ ρίχνει, τὴν σκιά του πάνω ἀπὸ τὴν «φλεγόμενη» πατρίδα μας. Δύο εἶναι οἱ μεγάλες «ἀντιφάσεις» ποὺ συνόδευσαν τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐκλογῶν καὶ αὐτὲς σίγουρα δὲν μποροῦν νὰ ἐπισκιαστοῦν: Παρ’ ὂτι το ἐκλογικὸ σῶμα κατευθύνθηκε σὰν ἀβέλτερος ἀμνὸς στὸ μαντρὶ τοὺ διπολισμοῦ καὶ τῶν ἐμφυλιακῶν διλημμάτων, οἱ ποιμένες ἀποφάσισαν πὼς μποροῦν νὰ συνυπάρξουν σὲ μία κυβέρνηση συνεργασίας «δεξιᾶς καὶ ἀριστερᾶς». Ἂποδείχθηκε ἒτσι περίτρανα πὼς οἱ Ἓλληνες διαχρονικὰ «ἑνώνονται καὶ ὁμονοοῦν», ὃταν παραστεῖ ἡ ἀνάγκη. Ἂν καὶ εἰρωνικὸ τὸ σχόλιο, τὸ σαθρὸ πολιτικὸ μας σύστημα ἐξαναγκάστηκε νὰ συμβιβάσει ἓνα μέρος τῶν ἀντιμαχομένων πολιτικῶν δυνάμεων του, τόσο πρὸς ὂφελος τῆς διασφαλίσεως ἀλλοτρίων συμφερόντων ποὺ ὑπονομεύουν τὰ ἑλληνικά, ὃσο ὑπὲρ τῆς ἐλαχιστοποιήσεως τοῦ προσωπικοῦ καὶ κομματικοῦ κόστους, ποὺ στέκεται σὰν λαιμητόμος ὑπὲρ τὶς κεφαλὲς τῶν πολιτικῶν μας «ταγῶν», λόγω τῆς ἐξαιρετικὰ εὒθραυστης ὓλης ἀπὸ τὴν ὁποῖα δομεῖται πλέον, τόσο ἡ κοινωνία ὃσο καὶ τὸ πολιτικὸ τοπίο.
Ἡ προσκόλληση καὶ ἡ ἐπιμονὴ τῶν Ἑλλήνων (καὶ ἑλληνοφώνων) εὐρωπαϊστῶν στὸ κίβδηλο «κοινὸ» εὐρωπαϊκὸ ὃραμα ἀποτελεῖ σαφῶς μία ἐπιλογή, ἀνεξαρτήτως ἂν αὐτὴ εἶναι ἐπιβεβλημένη. Εἶναι μία στρατηγικὴ ποὺ ἀκολουθεῖται σ’ ἒνα ἀσαφὲς παὶγνιο μὲ πολλοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους «παῖκτες»· μία ὁμολογουμένως λανθασμένη στρατηγικὴ, καθῶς ἡ πίστη στὴν Ε.Ε. αὐτῆς τῆς μορφῆς ἰσοδυναμεῖ μὲ ὑποταγὴ στοὺς διεστραμμένους μηχανισμοὺς τῶν διαμορφωτῶν τῆς νεοτέρας «ἰδεολογίας» τοῦ «νομισματισμοῦ», τῶν σκοτεινῶν διοικήσεων τῶν πολυεθνικῶν ἐταιρειῶν καὶ τῶν γενοκτόνων χρηματοπιστωτικῶν ἱδρυμάτων, ποὺ ἀδημονοῦν νὰ ἐξαϋλώσουν κάθε ἐναπομείνον ἲχνος δημοκρατίας καὶ ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας, ἀναλαμβάνοντας ὁλοκληρωτικὰ τὴν διακυβέρνηση τῶν ἐθνῶν.
Ἡ δεύτερη ἀντίφαση προέρχεται ἀπὸ το ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα αυτό καθ’ αυτό. Χωρὶς ἲχνος ὑπερβολῆς καὶ δίχως πρόθεση προσβολῆς, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς φαίνεται διατεθειμένος νὰ ἀποδεικνύει συνεχῶς καὶ μὲ εἰρωνικὸ τρόπο, πὼς ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποτελεῖ τὸ ὑπέρτατο καὶ διαχρονικὸ μυστήριο γιὰ τὶς ἐπιστήμες τῆς κοινωνιολογίας, τῆς ἀνθρωπολογίας καὶ τῆς ψυχολογίας. Ἡ ἀμνησία του, ἡ ἐθελοντικὴ θυματοποίησίς του καὶ ἡ αὐτοεξώθησίς του στὴν ἱστορικὴ ἀνυπαρξία εἶναι βεβαίως καὶ αὐτὰ στοιχεῖα μίας ἐπιλογῆς· ἀκόμη μίας λανθασμένης στρατηγικῆς.
Εὒλογα ὂμως θὰ ἀναρωτηθεῖ κάποιος: Ὑπήρχε ἂλλη ἐπιλογή; Γιὰ νὰ ἀποφύγουμε γενικεύσεις, σκοπεύοντας παράλληλα νὰ ἂρουμε τὴν πιθανὴ μομφὴ πὼς «βαδίζουμε ἐπὶ τῶν αἰθέρων» θὰ ἀπαντήσουμε σαφῶς: Ἡ ἲδια ἡ ἂναρχη δομὴ καὶ τὸ ἒνοχο παρελθὸν τοῦ πολιτικοῦ συστήματος εἶναι τὰ στοιχεῖα ποῦ συντελοῦν στὴν διαιώνισή του. Ἀκόμη καὶ ἂν ἐμφανιστεῖ κάποια πολιτικὴ δύναμη ποὺ ἀνταποκρίνεται περισσότερο στὴν κοινὴ (ἂν ὑφίσταται πλέον) βούληση τῶν Ἑλλήνων, ἡ ἒλλειψη ἐμπιστοσύνης πρὸς τὸ νέο καὶ ἡ καχυποψία γιὰ προσπάθεια καπήλευσης τῆς λαϊκῆς ἀγανακτήσεως καθοδηγοῦν τὶς ἂβουλες καὶ τρομοκρατημένες μάζες πίσω στὴν ἀρχικὴ πηγὴ τοῦ κακοῦ. Συνεπῶς, ὑποκύπτουν συνήθως σὲ κατασκευασμένα διλήμματα, ἐφευρίσκοντας ταυτοχρόνως μία στέρεα δικαιολογία γιὰ τὴν ἀδυναμία ἀποφυγῆς τοῦ «μοιραίου». Ἡ ἐπιστήμη τῆς προπαγάνδας, οἱ στατιστικὲς ἐφαρμογὲς καὶ οἱ μέθοδοι χειραγωγήσεως τοῦ θυμικοῦ τῶν μαζῶν εἶναι τόσο ἐξελιγμένες ποὺ κανεῖς μας δὲν ἒχει ἀντιληφθεῖ στὸ ἐλάχιστο τὸ μέγεθος τοῦ νήματος, με το ὁποῖο ὑφαίνεται σαδιστικὰ καὶ διαστροφικὰ ὁ ἱστὸς τῆς ἑλληνικῆς γενοκτονίας. Ἡ ὀριστικὴ συντριβὴ τοῦ Ἐλληνισμοῦ καὶ ἡ διαγραφὴ τοῦ ἀνυπερβλήτου πνευματικοῦ του ὑποβάθρου εἶναι γιὰ κάποιους μία ἐπένδυση, ἡ ὁποῖα ἐνισχύεται δυστυχῶς ἀπὸ δικά μας «κεφάλαια». Ἐπομένως, «ὃταν ἀναζητοῦνται οἱ φωνές τῶν χειραγωγουμένων μαζῶν, τὸ μόνο ποὺ βρίσκουμε εἶναι μία ἐκκωφαντικὴ σιωπή» (Ley & Mills).
Παρόλα αὐτά, μᾶς παρουσιάστηκε μία ἱστορικὴ εὐκαιρία, ποὺ τὴν στερήσαμε ἀπὸ τοὺς ἐαυτούς μας. Ἡ καταψήφιση τῶν μνημονιακῶν δυνάμεων, ὂπως προτάθηκε στὸ προηγούμενο ἂρθρο (1-6-2012), ἦταν ἓνα ἐν δυνάμει σημαντικὸ βέλος στὴν φαρέτρα μας, τὸ ὁποῖο τελικῶς ἀφήσαμε νὰ τρυπήσει τὴν ἲδια τὴν φαρέτρα. Μία ἀκόμη μεγαλύτερη πτώση τῶν ποσοστῶν, τόσο τῶν δύο τέως μεγάλων κομμάτων, ὃσο καὶ τοὺ ὑπερμάχου τοὺ τουρκικοῦ καὶ κάθε βαλκανικοῦ ἐθνικισμοῦ ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, θὰ ἀντανακλοῦσε ξεκάθαρα τὴν ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη γιὰ ἀλλαγὴ πλεύσεως τῆς πολιτικῆς σκέψεως. Ἐπαφίετο στὴν πολιτική μας βούληση ἡ διαμόρφωση ἓνὸς ἀποτελέσματος ποὺ αὐτὴ τὴν φορὰ θὰ ἰσχυροποιοῦσε τὴν ἐπιθυμία, ποὺ ἀρχικῶς ἐξεφράσθη τὴν 6ηΜαΐου, γιὰ δομικὴ ἀναδιάρθρωση καὶ ἐπαναπροσδιορισμὸ τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς. Αὐτὸ δυστυχῶς δὲν τὸ ἐπιτύχαμε· ἲσως τὴν ἐπόμενη φορά.
Ἐπὶ τοῦ πρακτέου, ἡ χῶρα ἒφτασε, μετὰ ἀπὸ ἀρκετὲς ἑβδομάδες περιπλανήσεων, στὴν «Ἰθάκη» της, ὃπου βρῆκε τὸ ἲδιο χαοτικό τοπίο ποὺ εἶχε ἀφήσει ξεκινώντας γιὰ τὴν ἐκλογικὴ «ὀδύσσεια». Ἡ νέα ὑβριδικὴ κυβέρνηση παρέχει μία ἀνανεωμένη κάλυψη σὲ μία πολιτικὴ ποὺ μεθοδεύεται συστηματικὰ τὴν τελευταία δεκαετία ἀπὸ ἐξωκοινοβουλευτικοὺς παράγοντες, ποὺ τυγχάνει νὰ ὁμιλοῦν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀπὸ ἂτομα, τὰ ὁποῖα ἐνῶ ἒχουν συνδέσει τὴν δράση τους μὲ τὸ «ἐκσυγχρονιστικὸ» σημιτικὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ., φαίνεται πὼς εἶναι ἂτομα ὑπερκομματικά, ποὺ ἐργάστηκαν, ἐργάζονται καὶ θα ἐξακολουθοῦν νὰ ἐργάζονται, ὃσο ἐμεῖς θὰ τὸ ἐπιτρέπουμε, ὑπὲρ τῆς ὑπερασπίσεως τῆς μοναδικῆς πατρίδος ποὺ ἀναγνωρίζουν, τὸ πολυεθνικὸ κεφάλαιο.
Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο θὰ πρέπει νὰ ἀναρωτηθοῦμε κάτι ἀκόμη: Πόσο οὐσιώδης ἦταν ἡ διαμάχη μεταξὺ Ν.Δ. καὶ ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ καὶ ποιὰ ἦταν ἡ πραγματικὴ σκοπιμότητά της; Μήπως ἒπρεπε νὰ ἐπισπευσθεῖ ἡ ἀνάδειξη τῆς Ν.Δ., τῆς μοναδικῆς πλέον ἐμπίστου δυνάμεως ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἠγηθεῖ ἐνὸς κυβερνητικοῦ συνασπισμοῦ, πιστοῦ στις δεσμεύσεις του μνημονίου καὶ τῆς δανειακῆς συμβάσεως, ὡς κυρίαρχη δύναμη τῆς χώρας; Πῶς ὂμως θὰ μποροῦσε αὐτὸ νὰ ἐπιτευχθεῖ; Μὰ φυσικά, ἀνακαλύπτοντας ἒναν ἐχθρὸ ἀπὸ τὰ παλιά, μία ἀνερχόμενη δύναμη, προσιτὴ στοὺς κατὰ φαντασίαν καπιταλιστὲς ἐπαναστάτες καὶ στοὺς θιασῶτες τοῦ γνωστοῦ ὀθνείου καὶ διαχρονικὰ ἀνθελληνικοῦ ἰδεολογήματος ποὺ ἒχει διαβρώσει τὶς ψυχὲς τῶν Ἓλλήνων, ποινικοποιώντας κάθε ἐλεύθερη ἒκφραση ἀγνοῦ πατριωτικοῦ συναισθήματος· μία δύναμη ἡ ὁποῖα ἒπρεπε πάσει θυσίᾳ νὰ μᾶς πείσει πὼς εἶναι ἀξίως ἡ διάδοχη κατάσταση τοῦ ἀποδομημένου καὶ καταρρέοντος ΠΑ.ΣΟ.Κ.· μία δύναμη ποὺ, ἀποδεχόμενη πρὸς τὸ παρὸν τὸν ρόλο ποὺ τῆς ἒχει δοθεῖ, ἒπρεπε νὰ ἀντιπροσωπεύει τὴν εἰκόνα τῆς καταστροφῆς, ὣστε τὸ ἒνστικτο τῆς ἐπιβιώσεως να φέρει στὴν ἐξουσία, ἓστω καὶ χωρὶς αὐτοδυναμία, τὴν Ν.Δ..
Ἐνδέχεται, λοιπὸν, ὁ οὐσιαστικὸς ρόλος τοῦ ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, μέσω ὑπογείων συνεννοήσεων, νὰ ἦταν ἡ ὢθηση τῆς Ν.Δ. στὴν ἐξουσία καὶ ὂχι ἡ δική του ἀνέλιξη σὲ αὐτήν. Ἂλλωστε, ἡ ἂνοδος τῆς «συντηρητικῆς» Ν.Δ. στὴν ἐξουσία καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ ἀμερικανοτραφοῦς Ἀντώνη Σαμαρᾶ στὸν πρωθυπουργικὸ θῶκο, ἀνεξαρτήτως κυβερνητικοῦ σχήματος, ἲσως ἀποτελεῖ μία ἐνδεικτικὴ προεικόνιση τοῦ ἀποτελέσματος τῶν ἀμερικανικῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν τὸν ἐρχόμενο Νοέμβριο. Τὸ πολιτικὸ σκηνικὸ τῆς πατρίδος μας ἒχει ἀντανακλάσει ἀρκετὲς φορὲς στὸ παρελθὸν τὴν κυρίαρχη τάση στὴν ἀμερικανικὴ πολιτικὴ σκηνή, ἡ ὁποῖα διαμορφώνεται ἀπὸ τὴν διαμάχη μεταξύ ρεπουμπλικανικοῦ καὶ δημοκρατικοῦ κόμματος. Ἐπομένως, οἱ ὑπεύθυνοι χαράξεως τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῶν Η.Π.Α., στὴν προοπτικὴ τῆς ἐπικρατήσεως τοῦ ρεπουμπλικανοῦ – συντηρητικοῦ Μὶτ Ρόμνεϊ, φροντίζουν νὰ τοποθετοῦν ἢδη τὰ κατάλληλα πιόνια στὴν σκακιέρα τῆς ἀμερικανικῆς στρατηγικῆς, ἡ ὁποῖα θὰ πρέπει νὰ ἀναμένεται σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἀρκετὰ ἐπιθετική, ἰδιαιτέρως ἐν ὂψει τῶν ραγδαίων ἐξελίξεων ποὺ ἀναμένονται στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο καὶ στὴν Μέση Ἀνατολή. Ἀξίζει νὰ σημειώσουμε, πὼς οἱ «ἐξ εὐωνύμων» ἐπιρροὲς στοὺς κόλπους τοὺ δημοκρατικοῦ κόμματος, ἐκπρόσωπος τοῦ ὁποίου εἶναι καὶ ὁ νῦν Πρόεδρος, εὐνοοῦν παραδοσιακὰ τὴν ἀνέλιξη «προοδευτικῶν» δυνάμεων, ὃπως τὸ κόμμα τοῦ Κυρίου Τσίπρα.
Δυστυχῶς, τὸ συμπέρασμα ποὺ μπορεῖ νὰ ἐξαχθεῖ ἀπὸ τὴν παραπάνω προσέγγιση, εἶναι πὼς ἡ χῶρα μας ὀφείλει πρὸς τὸ παρὸν νὰ συμβιβάζεται μὲ τὴν ἰδέα πὼς οὖσα ἀνίσχυρη «ὑποχωρεῖ ὃσο τῆς τὸ ἐπιβάλλει ἡ ἀδύναμία της» (Θουκυδίδης). Εἶναι ὂμως αὐτὴ ἡ Ἑλλάδα τῶν ὀνείρων μας; Ἂρα γε, ποῦ μποροῦμε πλέον νὰ ἐπανεύρουμε τὴν οὐράνια φύση της; Πόση σημασία θὰ εἲχαν ὃλα τα παραπάνω, ἂν οἱ Ἓλληνες ἀποφασίζαμε νὰ ἀνακτήσουμε τὸν πρωταγωνιστικὸ ρόλο στὴν διαμόρφωση ἀρχικὰ τῆς ἑλληνικῆς καὶ ἀργότερα τῆς παγκοσμίου ἱστορίας; Ἡ ἀντίστροφη μέτρηση ἒχει ἢδη ξεκινήσει. Ἡ ροὴ τῆς ἂμμου στὴν κλεψύδρα ἐπιταχύνεται ἀπὸ τὰ ἐπαναλαμβανόμενα στρατηγικὰ λάθη. Ὃσο ἐντείνεται ἡ ἐθνικὴ κρίση, τόσο ἡ ταπείνωση τοῦ ἐνσυνειδήτου Ἓλληνος, ἰδιαιτέρως ὃταν αὐτὴ ἀποτελεῖ στρατηγικὴ ἐπιλογή, θὰ συνεχίζει νὰ χαρτογραφεῖ ἂγνωστες μέχρι σήμερα νοητικὲς διαδρομές,ποὺ θὰ ὁδηγήσουν τὸν Ἐλληνισμὸ σὲ μία νέα πνευματικὴ ἐπανάσταση, μέσα ἀπὸ τὴν πιὸ ἀπρόβλεπτη διαδρομή.
Ἂνω σχῶμεν τὰς καρδίας καὶ ἒσω στρέψωμεν τὰ ὂμματα!
Τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος…
Ἰωάννης Σ. Φριτζαλάς
Γεωπολιτικός-Ἱστορικός ἐρευνητής
f_john542@hotmail.com
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Αντιφωνητή την 01-07-2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου