Του Ανδρέα Παράσχου
Από την Καθημερινή
Την περασμένη Δευτέρα, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Γαλλίας, Μπερνάρ Κουσνέρ, μιλώντας σε εκδήλωση στη Λευκωσία, μεταξύ άλλων είπε ότι το ευρωπαϊκό ταξίδι μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε γοητευτικό. Επέμεινε ότι η λύση των σημερινών εξαιρετικά δύσκολων προβλημάτων της Ε.Ε. πρέπει να δοθεί από τους πολιτικούς έστω κι αν αυτά προκλήθηκαν από «τις διαβολικές αγορές». Για να πω την αλήθεια, βρήκα τις θέσεις που διατύπωσε ο Γάλλος πολιτικός, πολύ στρογγυλεμένες και με μια τάση αναζήτησης ενός άλλοθι για τους πολιτικούς της γενιάς του. Αυτής που πήρε στα χέρια της, τη μαγιά του ονείρου για την ενωμένη Ευρώπη της οικονομικής ανάπτυξης, που θα συνδυαζόταν με την κοινωνική συνοχή και την πολυπολιτισμικότητα, για να αποτελέσει το σύγχρονο εναλλακτικό πολιτικο-οικονομικό μοντέλο.
Ενώ λοιπόν η γενιά του Ρόμπερτ Σιούμαν, υπουργού Εξωτερικών της Γαλλίας, το 1950, υπό τον φόβο άλλου ενός πολέμου στην καρδιά της πληγωμένης τότε Ευρώπης, έθετε τις βάσεις για τη δημιουργία, μετέπειτα, της ΕΟΚ και της σημερινής Ε.Ε. των 27, η γενιά του, κατά τα άλλα, συμπαθούς κ. Κουσνέρ, παρέλαβε μια Ευρώπη στα χαλιά.
Στα κόκκινα, για να ακριβολογούμε, χαλιά,
που στρώνονται σε δεκάδες αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, σε τρεις σχεδόν δεκάδες επιτρόπους, σε εκατοντάδες υπουργούς και κρατικούς αξιωματούχους αλλά και εκατοντάδες ευρωβουλευτές. Κι όλοι αυτοί υπηρετούνται από χιλιάδες ακριβοπληρωμένους ευρωυπαλλήλους. Όλος αυτός, ο πανάκριβος για τα βαλάντια των Ευρωπαίων φορολογουμένων συρφετός, υπήρξε θύμα -κατά τον κ. Κουσνέρ- «των διαβολικών αγορών», για να φτάσει να ζει η Ευρώπη, των φορολογουμένων, τη χειρότερη περίοδο ύπαρξής της. Ο Γερμανός καγκελάριος Όττο Φον Μπίσμαρκ (1815-1898), είχε πει κάποτε ότι, «οι άνθρωποι ποτέ δεν λένε τόσα ψέματα, όσα μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές».
Κατά μια παράξενη συγκυρία, η Ευρώπη σήμερα αποτελεί θήραμα σε κυνήγι, βρίσκεται στο μέσο ενός ακήρυχτου πολέμου και λίγο πριν από ανατρεπτικές -εκλογικές ίσως- διαδικασίες. Είναι ενδεικτικό ότι η σημερινή καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, στο πρόσφατο Συνέδριο των Χριστιανοδημοκρατών χαρακτήρισε την περίοδο αυτή του ζει η Ευρώπη, ως την πιο επικίνδυνη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και είναι επικίνδυνη διότι την ώρα που οι άνεργοι αυξάνονται καθημερινά κατά χιλιάδες, οι ηγέτες που γλεντούσαν, ως μωρές παρθένες δεν φρόντισαν ούτε για το λαδάκι στο λυχνάρι του σπιτιού του, ο καθένας. Τώρα στραγγίζουν τους φορολογούμενους από το τελευταίο ξίγκι που τους έμεινε, αλλά φως δεν βλέπουν. Και δεν βλέπουν, επειδή τόσα χρόνια φρόντιζαν κυρίως ώστε οι χοντρές μίζες που εξασφάλιζαν, να φτάνουν σε ελβετικούς λογαριασμούς ή να γίνονται ακίνητα σε διάφορα σημεία του πλανήτη, διασφαλίζοντας και στα κονκλάβια των τραπεζιτών και μεγαλόσχημων οικονομικών παραγόντων των χωρών τους -και φορολογική- προστασία των κερδών τους.
Ταυτόχρονα για να εξασφαλίζουν πόρους, ώστε να κυβερνούν και να λειτουργούν οι κρατικές μηχανές, κατέφευγαν σε εξωτερικό δανεισμό εκδίδοντας ομόλογα και διάφορα άλλα περίεργα χαρτιά, που έγιναν μεζεδάκια στα τραπέζια «των διαβολικών αγορών». Όταν λοιπόν τα ανομολόγητα ομόλογα κατέληξαν να είναι κωλόχαρτα, «οι διαβολικές αγορές» τους ζήτησαν να βγάλουν στο σφυρί τις εξασφαλίσεις των δανείων τους. Για να μην αρχίσουν να πουλούν κομμάτια των χωρών τους και τους λιντσάρουν οι πολίτες, κατέφυγαν σε μνημόνια και μηχανισμούς στήριξης, που δεν είναι τίποτε άλλο από εκχώρηση εξουσιών σε ξένους τεχνοκράτες.
Αυτοί ξεκινούν και σου λένε πόσες χιλιάδες πρέπει να απολύσεις, ποιες δημόσιες επιχειρήσεις να πουλήσεις και πόσες συντάξεις να κόψεις. Κι άμα δεν τα καταφέρεις σε καταργούν πάραυτα, και «άνευ Βουλής και εκλογών» διορίζουν δικό τους πρωθυπουργό. Όλοι πια διερωτούνται αν θα καταρρεύσει η Ε.Ε. ή αν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί θα βρουν αντίδοτο στην κρίση συνδυάζοντας την οικονομική ολοκλήρωση με μια πολιτική ενοποίηση, κάτι σαν ομοσπονδία ή συνομοσπονδία όπως είπε και ο κ. Κουσνέρ. Μα η Ε.Ε. κατέρρευσε ήδη. Όταν η δημοκρατία καταργείται από τη μια στιγμή στην άλλη, όταν η τεράστια πλειοψηφία των εθνικών οικονομιών είναι φορτωμένες χρέη έως τον επόμενο αιώνα, όταν οι νέοι ζουν στην ανεργία και οι συνταξιούχοι στην ανέχεια, μόνο οι αφελείς μπορούν να διερωτούνται αν θα καταρρεύσει η Ε.Ε.
Το πραγματικό ερώτημα είναι πια από πού θα ξεκινήσει η εξέγερση. Κι αυτήν είναι που προσπαθούν να ανακόψουν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί. Γι’ αυτό ίσως και ο κ. Κουσνέρ στρογγύλεψε τα πράγματα κι αναζήτησε άλλοθι για τον ίδιο και την ευρωπαϊκή γενιά των κόκκινων χαλιών... paraschosa@kathimerini.com.cy
Από την Καθημερινή
Ενώ λοιπόν η γενιά του Ρόμπερτ Σιούμαν, υπουργού Εξωτερικών της Γαλλίας, το 1950, υπό τον φόβο άλλου ενός πολέμου στην καρδιά της πληγωμένης τότε Ευρώπης, έθετε τις βάσεις για τη δημιουργία, μετέπειτα, της ΕΟΚ και της σημερινής Ε.Ε. των 27, η γενιά του, κατά τα άλλα, συμπαθούς κ. Κουσνέρ, παρέλαβε μια Ευρώπη στα χαλιά.
Στα κόκκινα, για να ακριβολογούμε, χαλιά,
που στρώνονται σε δεκάδες αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, σε τρεις σχεδόν δεκάδες επιτρόπους, σε εκατοντάδες υπουργούς και κρατικούς αξιωματούχους αλλά και εκατοντάδες ευρωβουλευτές. Κι όλοι αυτοί υπηρετούνται από χιλιάδες ακριβοπληρωμένους ευρωυπαλλήλους. Όλος αυτός, ο πανάκριβος για τα βαλάντια των Ευρωπαίων φορολογουμένων συρφετός, υπήρξε θύμα -κατά τον κ. Κουσνέρ- «των διαβολικών αγορών», για να φτάσει να ζει η Ευρώπη, των φορολογουμένων, τη χειρότερη περίοδο ύπαρξής της. Ο Γερμανός καγκελάριος Όττο Φον Μπίσμαρκ (1815-1898), είχε πει κάποτε ότι, «οι άνθρωποι ποτέ δεν λένε τόσα ψέματα, όσα μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές».
Κατά μια παράξενη συγκυρία, η Ευρώπη σήμερα αποτελεί θήραμα σε κυνήγι, βρίσκεται στο μέσο ενός ακήρυχτου πολέμου και λίγο πριν από ανατρεπτικές -εκλογικές ίσως- διαδικασίες. Είναι ενδεικτικό ότι η σημερινή καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, στο πρόσφατο Συνέδριο των Χριστιανοδημοκρατών χαρακτήρισε την περίοδο αυτή του ζει η Ευρώπη, ως την πιο επικίνδυνη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και είναι επικίνδυνη διότι την ώρα που οι άνεργοι αυξάνονται καθημερινά κατά χιλιάδες, οι ηγέτες που γλεντούσαν, ως μωρές παρθένες δεν φρόντισαν ούτε για το λαδάκι στο λυχνάρι του σπιτιού του, ο καθένας. Τώρα στραγγίζουν τους φορολογούμενους από το τελευταίο ξίγκι που τους έμεινε, αλλά φως δεν βλέπουν. Και δεν βλέπουν, επειδή τόσα χρόνια φρόντιζαν κυρίως ώστε οι χοντρές μίζες που εξασφάλιζαν, να φτάνουν σε ελβετικούς λογαριασμούς ή να γίνονται ακίνητα σε διάφορα σημεία του πλανήτη, διασφαλίζοντας και στα κονκλάβια των τραπεζιτών και μεγαλόσχημων οικονομικών παραγόντων των χωρών τους -και φορολογική- προστασία των κερδών τους.
Ταυτόχρονα για να εξασφαλίζουν πόρους, ώστε να κυβερνούν και να λειτουργούν οι κρατικές μηχανές, κατέφευγαν σε εξωτερικό δανεισμό εκδίδοντας ομόλογα και διάφορα άλλα περίεργα χαρτιά, που έγιναν μεζεδάκια στα τραπέζια «των διαβολικών αγορών». Όταν λοιπόν τα ανομολόγητα ομόλογα κατέληξαν να είναι κωλόχαρτα, «οι διαβολικές αγορές» τους ζήτησαν να βγάλουν στο σφυρί τις εξασφαλίσεις των δανείων τους. Για να μην αρχίσουν να πουλούν κομμάτια των χωρών τους και τους λιντσάρουν οι πολίτες, κατέφυγαν σε μνημόνια και μηχανισμούς στήριξης, που δεν είναι τίποτε άλλο από εκχώρηση εξουσιών σε ξένους τεχνοκράτες.
Αυτοί ξεκινούν και σου λένε πόσες χιλιάδες πρέπει να απολύσεις, ποιες δημόσιες επιχειρήσεις να πουλήσεις και πόσες συντάξεις να κόψεις. Κι άμα δεν τα καταφέρεις σε καταργούν πάραυτα, και «άνευ Βουλής και εκλογών» διορίζουν δικό τους πρωθυπουργό. Όλοι πια διερωτούνται αν θα καταρρεύσει η Ε.Ε. ή αν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί θα βρουν αντίδοτο στην κρίση συνδυάζοντας την οικονομική ολοκλήρωση με μια πολιτική ενοποίηση, κάτι σαν ομοσπονδία ή συνομοσπονδία όπως είπε και ο κ. Κουσνέρ. Μα η Ε.Ε. κατέρρευσε ήδη. Όταν η δημοκρατία καταργείται από τη μια στιγμή στην άλλη, όταν η τεράστια πλειοψηφία των εθνικών οικονομιών είναι φορτωμένες χρέη έως τον επόμενο αιώνα, όταν οι νέοι ζουν στην ανεργία και οι συνταξιούχοι στην ανέχεια, μόνο οι αφελείς μπορούν να διερωτούνται αν θα καταρρεύσει η Ε.Ε.
Το πραγματικό ερώτημα είναι πια από πού θα ξεκινήσει η εξέγερση. Κι αυτήν είναι που προσπαθούν να ανακόψουν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί. Γι’ αυτό ίσως και ο κ. Κουσνέρ στρογγύλεψε τα πράγματα κι αναζήτησε άλλοθι για τον ίδιο και την ευρωπαϊκή γενιά των κόκκινων χαλιών... paraschosa@kathimerini.com.cy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου