"Την πατρίδα ουκ ελάττω παρέδωκεν"

Σε καιρούς κατάρρευσης της κοινής λογικής, όπου εξέλιπε το κοινό σημείο αναφοράς μιας κοινωνίας, που ως εκ τούτου (για πρώτη φορά στην ιστορία της) δυστυχώς δεν συνιστά πλέον κοινωνία, επέλεξα συνειδητά να σιωπήσω.

Πρωτίστως από πένθος. Για την πατρίδα μου που βουλιάζει. Που την αγάπησα σαν μητέρα και ονειρεύτηκα την ελευθερία και την προκοπή της.

Δευτερευόντως διότι ο λόγος τις μέρες αυτές παραμένει τραγικά κενός, αδυνατώντας μέσα στο χάος των ασυνάρτητων κραυγών να βρεί έλλογους αποδέκτες.

Το 'φεραν οι περιστάσεις όμως αλλιώς, και θα μιλήσω, -ώ, της ειρωνίας- πάλι από πένθος:

Κάποτε η πατρίδα μου ήταν μεγάλη. Όχι σε έκταση ή πληθυσμό, αλλά σε ανάστημα. Οι άλλοι λαοί είτε την σέβονταν, είτε την ζήλευαν, είτε την μισούσαν. Για τον ίδιο πάντα λόγο, διότι ο δικός της λαός κατείχε τον τρόπο του ορθώς διανοείσθαι κι αυτό το κοινωνούσε, συγκροτώντας Πολιτεία. Και γιαυτό ακριβώς η Πατρίδα ήταν σπουδαία. Δεν ήξερε ο λαός ούτε από "δικαιώματα" ούτε από "διεκδικήσεις", αλλά τον ένοιαζε η προσφορά και το χρέος. Οι έφηβοί της δεν "οργίζονταν" αν δεν τα είχαν όλα έτοιμα στο πιάτο. Μόνο δίνανε όρκο. Να μην παραδώσουν την Πατρίδα μικρότερη από όση την παρέλαβαν. Να πιστεύουν στα ιερά της Πόλης και στους θεσμούς, και να μην αφήσουν κανέναν να αναιρέσει τα θέσμια ή να τα αμφισβητήσει. Τότε και μόνο γίνονταν δεκτοί στην κοινωνία ως ενήλικες, με ευθύνη και με λόγο επί των κοινών. Όχι νωρίτερα.

Οι γραμμές αυτές όμως δεν γράφονται ως απαξίωση της νεοελληνικής εφηβείας, αλλά ως μνημόσυνο τιμής σε αυτόν που, πιστός στον όρκο εκείνον τον παλιό, αρνήθηκε να παραδώσει πατρίδα μικρότερη από αυτήν που παρέλαβε. Είχε τότε διαγγείλει: "Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω «Κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα."

Είναι θαρρείς μια μόνο φορά στην ζωή του καθενός, που καλείται να πει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ. Και η Ψυχή, που δεν κατέχει από λογικές και τέτοια, σκάει, επαναστατεί, και κραυγάζει το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ, ενάντια σε κάθε ορθολογικό υπολογισμό, κι αυτό την καθαγιάζει εις τον αιώνα, ή την κολάζει εις τον αιώνα. Αυτό έκανε και ο εκλιπών. Και καθαγίασε, νομίζω, το όνομά του στην Ιστορία.

Ας έχει ο Θεός αναπαυμένη της ψυχούλα του Τάσσου. Και καλή φώτιση κι ελόγου μας, αμήν.