Τώρα που η χώρα βρίσκεται στην χειρότερη κρίση της μεταπολεμικής ιστορίας της, πολλοί είναι εκείνοι που προτείνουν να επαναξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσαμε ως κράτος και ως κοινωνία. Προσπερνώ τα όσα έχουμε όλοι ακούσει και διαβάσει, είτε στα κανάλια είτε σε άρθρα ελληνικών και ξένων εφημερίδων και περιοδικών, για να ασχοληθώ με κάτι που αφορά εμάς, που ασχολούμαστε με το ελεύθερο λογισμικό.
Πριν από μερικά χρόνια, το 2006, η τότε ελληνική κυβέρνηση είχε υπογράψει μια παχυλή συμφωνία με την αμερικάνικη πολυεθνική εταιρεία από το Ρέντμοντ για την προμήθεια «πολλαπλών αδειών χρήσης λογισμικού σχεδιασμένου για πελάτες με 250 ή περισσότερους υπολογιστές», πράγμα που με απλά λόγια σημαίνει ότι το ελληνικό δημόσιο αγόρασε από την Microsoft χιλιάδες άδειες χρήσης Windows. Πόσες χιλιάδες; Κανείς δεν ξέρει. Η συμφωνία που έγινε νόμος του κράτους με το ΦΕΚ Α 27/2008 κάλυπτε το σύνολο των ηλεκτρονικών υπολογιστών που χρησιμοποιούσε -μέχρι τότε- η δημόσια διοίκηση με προϊόντα Microsoft, ενώ υπήρχε ρητή δέσμευση για αγορά ακόμα 70.000 αδειών χρήσης, πάντα σε «προνομιακές τιμές»...
Πριν από μερικά χρόνια, το 2006, η τότε ελληνική κυβέρνηση είχε υπογράψει μια παχυλή συμφωνία με την αμερικάνικη πολυεθνική εταιρεία από το Ρέντμοντ για την προμήθεια «πολλαπλών αδειών χρήσης λογισμικού σχεδιασμένου για πελάτες με 250 ή περισσότερους υπολογιστές», πράγμα που με απλά λόγια σημαίνει ότι το ελληνικό δημόσιο αγόρασε από την Microsoft χιλιάδες άδειες χρήσης Windows. Πόσες χιλιάδες; Κανείς δεν ξέρει. Η συμφωνία που έγινε νόμος του κράτους με το ΦΕΚ Α 27/2008 κάλυπτε το σύνολο των ηλεκτρονικών υπολογιστών που χρησιμοποιούσε -μέχρι τότε- η δημόσια διοίκηση με προϊόντα Microsoft, ενώ υπήρχε ρητή δέσμευση για αγορά ακόμα 70.000 αδειών χρήσης, πάντα σε «προνομιακές τιμές»...
Ποτέ δεν μάθαμε ακριβώς πόσα εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια έδωσε το κράτος, δηλαδή εμείς, για όλες αυτές τις άδειες, αφού το ΦΕΚ ξεκαθάριζε ότι η «τελική τιμή, τα στοιχεία τιμολόγησης και οι δόσεις αποπληρωμής για τις άδειες αυτές θα συμφωνηθούν δυνάμει ξεχωριστών συμφωνιών». Η σύμβαση έληξε το 2010 (είχε τετραετή διάρκεια) αλλά μπορούμε με κάποια βεβαιότητα να πούμε ότι πιθανώς ακόμα να πληρώνουμε αυτές τις χιλιάδες άδειες χρήσης.
Για ποιο πράγμα λοιπόν πληρώσαμε αυτά τα ποσά; Για Office και Windows. Μπορεί τότε αυτή η επιλογή να φαινόταν αυτονόητη, μια και βρισκόμασταν σε περίοδο παχιών αγελάδων, αλλά τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται με ένα τεράστιο χρέος, μπορεί κανείς να θέσει το εξής απλό ερώτημα:
Μήπως δεν υπήρχε εναλλακτική λύση σε αυτήν την επιλογή;
Προφανώς. Και αυτή η λύση ήταν -και είναι- το Linux, το ελεύθερο λογισμικό και το LibreOffice. Αν εξαιρέσουμε κάποιους συγκεκριμένους τομείς (εφορίες, κλπ) που τρέχουν εξειδικευμένο λογισμικό πάνω στα Windows, νομίζω ότι στην πλειονότητα τους οι υπολογιστές στο Δημόσιο μπορούν άνετα να τρέχουν κάποια διανομή Linux με LibreOffice και να κάνουν οι υπάλληλοι την ίδια ακριβώς δουλειά χωρίς μείωση της αποδοτικότητας και με κατακόρυφη εξοικονόμηση πόρων.
Αυτό που το 2006 φαινόταν μια απίστευτη και ίσως ρομαντική ιδέα, σήμερα είναι απλά αναγκαστική λύση. Το δημόσιο έχει χιλιάδες υπολογιστές σε γραφεία που κάνουν απλές δουλειές. Με λίγη προσπάθεια μπορούν όλοι αυτοί να «γυρίσουν» σε ελεύθερο λογισμικό και να εξοικονομήσει το ελληνικό κράτος δεκάδες εκατομμύρια από άδειες χρήσης. Αυτό δεν θα γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη, θα χρειαστεί βούληση από το κράτος, εκπαίδευση τεχνικών, επανεκπαίδευση των υπαλλήλων και ομάδες προγραμματιστών για την δημιουργία συμβατών εφαρμογών (στις περιπτώσεις που δεν θα καλύπτονται από το Wine) αλλά -δόξα το Τux- υπάρχουν πολλά καλά μυαλά και χέρια στα ελληνικά πανεπιστήμια, στους φορείς και στις μικρές εταιρείες που μπορούν να αναλάβουν αυτό το έργο. Το κέρδος θα είναι διπλό. Εκτός του ότι θα εξοικονομήσουμε χρήματα, τώρα και στο μέλλον, θα μπουν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας εσωτερικής αγοράς στην οποία θα βρουν απασχόληση όλοι αυτοί οι φοιτητές και φοιτήτριες στα τεχνολογικά τμήματα που αυτή τη στιγμή σκέφτονται μόνο την φυγή, ως επαγγελματικό διέξοδο, προξενώντας ανεπανόρθωτη πληγή στην χώρα.
Δεν ξέρω αν αυτά που γράφω γίνονται τόσο εύκολα όσο μου φαίνονται εμένα. Αλλά για να το κάνουν άλλες χώρες όπως η Γερμανία, ηΡωσία και η Κίνα, κάτι θα ξέρουν.
Φιλικά,
Δημήτρης Καλαμαράς
http://taxalia.blogspot.com/2011/12/blog-post_2977.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου