‘’Ο τραπεζικός τομέας έχει ένα προσόν. Μπορεί να λειτουργήσει με ίδια αποτελέσματα είτε ιδιωτικά είτε κρατικά. Γι’ αυτό ίσως και οι περισσότεροι να μην πολυνοιάζονται. Ξέρουν ότι είναι ένας από τους βασικότερους πυλώνες του συστήματος και θα υπάρχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.Αυτό που λέω επιβεβαιώνεται κι από την ιστορία του 08′ όπου πτωχεύσανε ομαδικά αλλά με ένα ταρατατζούμ μετά από 2 χρόνια ζουν και βασιλεύουν.’’
Το παραπάνω σχόλιο ανήκει στον undercover gpr, συνεπή συμμέτοχο του antinews, με αιχμηρό σχολιασμό και έντονα κριτική σκέψη.
Το διάλεξα γιατί κατά τη γνώμη μου αποτελεί τον πυρήνα του εφιάλτη που βιώνουμε, καθώς πρόκειται για την ουσία της σκέψης κάθε εμπλεκόμενου στο πρόβλημα, είτε ηγέτη κράτους, είτε επιφανούς τεχνοκράτη οικονομολόγου.
Ωστόσο μια μεγάλη μερίδα αναλυτών ακολούθησε μια ανάδρομη προσέγγιση και μάλιστα φαίνεται να δικαιώνεται από τις εξελίξεις.
Γιατί η κρίση του 2008, αυτό που ονομάζουμε The Lehman Effect, μπορεί να αναχαιτίστηκε, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο σχολιαστής, αλλά ουδέποτε αντιμετωπίστηκε ουσιαστικά και από τότε βασανίζει με το μαρτύριο της σταγόνας κράτη, τράπεζες και πολίτες, με ιδιαίτερη προτίμηση τους Έλληνες.
Πως μας επηρεάζει;
Η κατάρρευση των αμερικανικών τραπεζών φανέρωσε την κεφαλαιακή γύμνια του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Για το ήδη σαθρό (κεφαλαιακά) ελληνικό σύστημα επρόκειτο για εκτέλεση από τα 11 βήματα. Μπορεί οι συνεχείς ενέσεις ρευστότητας, ουσιαστικά δηλαδή η μεταφορά κεφαλαίων από το κοινωνικό κράτος στην τραπεζική φούσκα, να έδωσε την απαραίτητη παράταση, ωστόσο δημιούργησε μια σειρά ζωτικών προβλημάτων στην οικονομία, τα οποία βρίσκουμε μπροστά μας σε κάθε προσπάθεια επίλυσης ενός προβλήματος που θυμίζει Λερναία Ύδρα.
Καθώς λοιπόν για τις τράπεζες διεκόπη βίαια η ανεξέλεγκτη επέκταση και καθώς η εύρεση μετρητών περιορίστηκε στη δημόσια ζητιανιά, ξεκίνησε το πρώτο στάδιο του Lehman Effect: Η βίαιη διακράτηση κεφαλαίων με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο.
Για παράδειγμα ένας προσφιλής τρόπος να γίνει αυτό είναι ο περιορισμός των πιστωτικών ορίων (των δανείων βρε). Την ώρα που οι επιχειρήσεις περισσότερο από ποτέ έχουν ανάγκη επιπρόσθετων κεφαλαίων για να αντιμετωπίσουν την επιπτώσεις της ύφεσης, οι τράπεζες περιορίζουν ακόμα και αυτά που έχουν δώσει, στραγγαλίζοντας την αγορά. Θα έχετε ασφαλώς παρατηρήσει ότι η ανανεωμένη σας πιστωτική εκδόθηκε με μειωμένο όριο, ενώ αν αιτηθείτε στεγαστικό, οι όροι που σας θέτουν είναι απλά απαγορευτικοί, σα να σας λένε, περάστε κάποια άλλη φορά. Ο λόγος που γίνεται αυτό δεν είναι ότι ξαφνικά χάσαμε το αξιόχρεό μας, αλλά απλούστατα ότι, όταν οι τράπεζες καταγράφουν μικρότερο δανειακό χαρτοφυλάκιο, διακρατούν μικρότερο ποσοστό κεφαλαίων.
Με τον ίδιο τρόπο το Lehman Effect επηρεάζει το ΕΣΠΑ, όπου οι τράπεζες είναι εξαφανισμένες ως προς τη δική τους συμμετοχή, τα δημόσια έσοδα και κάθε έκφανση της οικονομικής μας καθημερινότητας. Ουσιαστικά καλούμαστε να επιπλεύσουμε σε ένα ναυάγιο χωρίς σωστικά μέσα, να εξέλθουμε μιας καταστροφικής κρίσης με ανυπαρξία τραπεζικού συστήματος. Πόθεν θα έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη; Δεν αρκεί η μείωση της φορολογίας. Όταν ένας στεγνός, από τα αποτελέσματα της κρίσης, επιχειρηματίας θελήσει να επενδύσει, θα χρειαστεί οπωσδήποτε τραπεζικά κεφάλαια, πιθανότατα στο 100%.
Η κρατικοποίηση θα έλυνε το πρόβλημα;
Κατηγορηματικά όχι. Η κρατικοποίηση το μόνο που θα κατάφερνε είναι ακόμα περισσότερη μετάθεση κεφαλαίων από το κοινωνικό κράτος στην τραπεζική φούσκα, καθώς το κράτος ως ο νέος μέτοχος, θα έπρεπε, εκτός από τα δικά του ελλείμματα, να φορτωθεί και αυτά των τραπεζών. Το πρόβλημα με τις τράπεζες δεν είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς, αλλά τα άσωτα ανοίγματά τους. Άλλωστε τυχόν κρατικοποίηση πιθανότατα θα γίνει με τα ίδια πρόσωπα στο τιμόνι και κατ’ επέκτασιν με τις ίδιες αναγκαστικές περιοριστικές πολιτικές.
Κομμουνιστικός Καπιταλισμός
Στην Κίνα εφηύραν τον καπιταλιστικό κομμουνισμό και στην Ευρώπη φαίνεται ότι ζούμε έναν κομμουνιστικό καπιταλισμό. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η διαπλοκή ηγετών – τραπεζιτών (θυμάστε το πρόσφατο ξεκατίνιασμα με το δάνειο ΔΟΛ από την Εθνική;) και αυτή η εμμονή να ταΐζουμε το θηρίο με πολύτιμο ρευστό. Αντί να αφήσουμε τις τράπεζες στη μοίρα τους, θελήσαμε άτσαλα να παρέμβουμε, υποεκτιμώντας τον κίνδυνο, και συνεχίζουμε αμετανόητοι το ίδιο λάθος. Μέχρι το μοιραίο να έλθει από μόνο του, είτε επειδή κάποια Παρασκευή απόγευμα δεν θα υπάρχει άλλο ρευστό, είτε επειδή ένα hard default στην ευρωζώνη θα σπείρει το χάος.
Το σίγουρο είναι, ότι για όσο καιρό η οικονομία υποχρηματοδοτείται, δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα, καθώς η ενέργεια αυτή θα πριμοδοτεί την ύφεση μέχρι εξαντλήσεως. Και βέβαια μετά την εξάντληση οι λύσεις ποτέ δεν είναι αστικές. Αυτό ας το έχουμε καλά ριζωμένο μέσα μας.
Κάποιοι αισιόδοξοι πιστεύουν ότι με έναν μαγικό τρόπο, με τα ίδια μέσα, χωρίς ανατροπή, με το ίδιο πολιτικοτραπεζικό σύστημα του κομμουνιστικού καπιταλισμού, η ύφεση θα ανασχεθεί και θα επιστρέψουμε πίσω στο 2007, σαν να ξυπνήσαμε από έναν εφιάλτη. Θα ξυπνήσουμε σε ένα ντιζαινάτο διαμέρισμα, θα φορέσουμε το καινούριο ιταλικό συνολάκι μας, θα ξεκλειδώσουμε το γερμανικό κάμπριο και θα βγούμε για φαγητό σε γκουρμέ εστιατόριο με τον γκλαμουράτο μας έρωτα.
Λυπάμαι, αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί.
Πιστεύω πως ο χρόνος τελειώνει και πως έρχεται η ώρα κρίσιμων περικοπών. Και πιστεύω ακράδαντα πως ωρίμασε ο καιρός, ώστε να συζητήσουμε σοβαρά, μήπως αντί να αρχίσουμε από τις συντάξεις και ότι απέμεινε από κράτος και ιδιωτικό τομέα, αρχίζαμε από τις λιπαρές τράπεζες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου