«Ρητορική μίσους» ο Ιερός Χρυσόστομος!

Ο υπουργός Υγείας είχε την υπέρμετρη αυθάδεια να ποινικοποιήσει τον Ιερό Χρυσόστομο - Και μαζί να ακυρώσει όλη τη διδασκαλία της Εκκλησίας

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Χρόνος ανάγνωσης: 8 λεπτά

Πριν μερικό καιρό γράφαμε χωρίς καμία υπερβολή ότι η «θρησκεία» του ΛΟΑΤΚΙσμου ήρθε για να εξορίσει τον χριστιανισμό και να γίνει επίσημο δόγμα του κράτους. Και σήμερα ήρθαν οι φασιστικές πρακτικές του Κυριάκου Πιερρακάκη για να μας επιβεβαιώσουν και επίσημα πλέον, ότι η Ορθοδοξία βρίσκεται υπό κρατικό διωγμό για πρώτη φορά στη Συνταγματική ιστορία της Ελλάδας.

Ο ψηφιακός «τσάρος» της κυβέρνησης Μητσοτάκη και νυν υπουργός Παιδείας, Κυριάκος Πιερρακάκης, είχε το απύθμενο θράσος να ποινικοποιήσει τον ιερότερο αδάμαντα της Ορθοδοξίας, το λαμπρότερο στολίδι αγιότητας, τον εκλεκτότερο ρήτορα της ουράνιας Βασιλείας, τον Ιερό Χρυσόστομο!

Ένας μικρός πολιτικός που λειτουργεί ως υπαλληλίσκος του Νταβός και δεν έχει προσφέρει ούτε ένα ψίχουλο για την πνευματική λιμοκτονία των σημερινών παιδιών, είχε τον νοσηρό ξιπασμό να αντιμετωπίσει ως «ρητορική μίσους» κάποιες ρήσεις του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Και να θέσει σε αναστολή έναν ομολογητή καθηγητή Γυμνασίου στο Λαύριο, επειδή μοίρασε ένα φυλλάδιο με τις θέσεις του Αγίου για την ομοφυλοφιλία σε όποιον μαθητή ήθελε να μάθει τι λέει η Εκκλησία γι’ αυτό το ζήτημα.

Μελέτης Μελετόπουλος: Συνέντευξη για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, για τον πολιτισμό μας και για πολλά άλλα συναφή.

 

«Η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι ένα ακυβέρνητο καράβι»

«Δεν έχει γίνει μία Εθνική συμφωνία για το τι είδος ανθρώπου θέλουμε να παράξουμε μέσω του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος»

«Η δομή της Ελληνικής γλώσσας καθιστά τον ανθρώπινο εγκέφαλο εκρηκτικό μηχανισμό»

Η σχολική στολή είναι μία πέτρα στο φράγμα!

Γράφει ο Νάσος Δέδες.

Πρόλαβα δυο-τρεις τάξεις στο Δημοτικό με τη σχολική στολή. Βλέπω φωτογραφίες και στη μνήμη έρχεται η μυρωδιά του φρεσκοσιδερωμένου λευκού γιακά που κούμπωνε στο μπλε σακάκι. Οι αναμνήσεις μου είναι πιο καθαρές από πρόσωπα στις πρώτες τάξεις, ίσως φαίνεται ότι πρόσεχα πιο πολύ τα πρόσωπα των συμμαθητών μου και όχι τα ρούχα τους. Αλλά ζούσαμε πράγματα μαζί. Παρέλαση, εκκλησιασμός, το ατένισμα της καθαρής και καλοραμμένης Σημαίας το πρωί. Και υπήρχαν και τόσα άλλα εκτός σχολείου που θυμάμαι, που μας θεμελίωναν το ΕΜΕΙΣ στη ζωή μας, ακόμη και αν ήταν φτωχικά – έστω κι αν ανάμεσα στις όμορφες αναμνήσεις σφήνωνε και μία νότα κακογουστιάς και κιτς, που δεν είναι άλλο παρά η μεταμόρφωση του Ρωμιού σε γιαλαντζί Φράγκο. Αλλά θεμέλιο το ΕΜΕΙΣ! Οι μεγάλες οικογενειακές γιορτές με παππούδες, θείους και ξαδέλφια. Οι παγκοινιές στο χωριό, στη συγκομιδή της ελιάς και του καπνού στον δροσερό αέρα της ορεινής Αργολίδας. Τα κοινά συσσίτια (μεγάλη η σκάφη που ζύμωνε η γιαγιά!), οι παραδοσιακοί ομαδικοί χοροί, οι κοινές αξίες, η έμπρακτη βοήθεια στον αδύναμο γείτονα, οι ιστορίες για ήρωες που ακούγαμε από τους γηραιούς.

Άλλο επιστήμη, άλλο ο επιστημονισμός

γράφει π. Αντώνιος Χρήστου

Εδώ και αρκετές δεκαετίες στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως διαπιστώνουμε μια επιθετική φρασεολογία πολλών «ειδικών επιστημόνων» εναντίον των θεμάτων της πίστης και κατ’ επέκταση των πιστών που νοηματοδοτούν την ζωή τους από αυτήν! Το φαινόμενο έγινε πιο έντονο με το θέμα του Κορονοϊού και πολλοί αναρωτιούνται που είναι τα όρια πίστης και επιστήμης. Λίγοι όμως γνωρίζουν μια άλλη βασική διάκριση μεταξύ επιστήμης και επιστημονισμού. Με αυτό θα ασχοληθούμε στη σημερινό μας άρθρο. Ας ξεκινήσουμε…

Με τον όρο επιστήμη (σύμφωνα και με την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια) εννοούμε το σύστημα απόκτησης γνώσης με βάση την επιστημονική μεθοδολογία που βασίζεται στην επιστημονική έρευνα, καθώς και στην οργάνωση και ταξινόμηση της αποκτώμενης με αυτόν τον τρόπο γνώσης. Διακρίνουμε συνεπώς διαφορετικούς επιστημονικούς τομείς που εντάσσονται συνήθως σε τέσσερις μεγάλες ομάδες: α) Τις θετικές επιστήμες (ασχολούνται με τη μελέτη των φυσικών φαινομένων και των τυπικών συστημάτων με βάση την παρατήρηση, το πείραμα και τη λογική). β) Τις εφαρμοσμένες επιστήμες (ασχολούνται με την πρακτική επίλυση προβλημάτων μέσω συστηματικών μεθοδολογιών και την επιστημονική θεμελίωση των μεθόδων αυτών, συνήθως αποτελούν εφαρμογή κάποιων θετικών επιστημών, αλλά μπορεί να έχουν και επιρροές από τις κοινωνικές επιστήμες), γ) Τις ανθρωπιστικές επιστήμες (ασχολούνται με τη διερεύνηση της ανθρώπινης κατάστασης μέσω της λογικής και της τέχνης) και δ) Τις κοινωνικές επιστήμες (ασχολούνται με τη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της ανθρώπινης κοινωνίας, στη βάση της παρατήρησης και της λογικής).

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Η ιστορία πίσω από την εμβληματική χαμένη εικόνα του Γιάννη Τσαρούχη

Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου δεν ήταν λίγοι οι στρατιώτες που ανέφεραν ότι σε δύσκολες στιγμές στο μέτωπο, αναζήτησαν στήριγμα στο θεό και προσευχήθηκαν στην Παναγία για να τους προστατεύσει. Κάποιοι από αυτούς που βρέθηκαν σε μεγάλη δοκιμασία, ανέφεραν ότι είχαν δει ακόμα και οράματα με την μορφή της Παναγίας. Η διήγησή τους εκείνες τις δύσκολες ώρες του πολέμου, διαδόθηκαν σαν αστραπή μέσα στο στράτευμα.

Μία τέτοια αναφορά έγινε η αφορμή για να εμπνευστεί και να ζωγραφίσει ο Γιάννης Τσαρούχης την περίφημη «Παναγία της Νίκης». Η ιστορία του εικονίσματος ξεκίνησε όταν ένας στρατιώτης έγραψε αναφορά στο στρατηγό Κατσιμήτρο για το όραμά του

Ο ανθυπασπιστής Νίκος Γκάτζαρος είχε βγει για ένα περίπατο και περιγράφει την ασυνήθιστη εικόνα που αντίκρισε: «ο αήρ είχε πάψει να φυσά, ο ουρανός ήταν αστεροειδής και κατά την επιστροφή, ούτε 10 βήματα δεν είχε κάνει, του εμφανίζεται και του κόβει το δρόμο μια γυνή μαυροφόρα, έχουσα σεμνή την εμφάνισή της». Το πρόσωπο της διακρινόταν στο ημίφως.

Εκείνος αιφνιδιάστηκε από το θέαμα και έπεσε στα γόνατα στο έδαφος. Πήγε να την ασπαστεί, ενώ τα μάτια του ήταν συγκινημένα, τα πόδια και τα χέρια του έτρεμαν.

Τότε άκουσε φωνές: «Είμαι η Παναγία. Μη φόβισε παιδί μου. Εγώ ενεμφανίσθη να σου είπω τρεις λόγους. Τους οποίους να μη λησμονήσεις».

Ελληνικά παραδοσιακά όργανα και ρυθμοί: μια εντυπωσιακή σύντομη περιήγηση.

Ένας Πέρσης μουσικολόγος (Φαράγια Φαράντζι) από τον Καναδά και ένας Έλληνας μουσικός (Δημήτρης Δάλλας) από το Σικάγο μας ταξιδεύουν στον μαγικό χώρο της Ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, στα όργανα και στους ρυθμούς της, στην εντυπωσιακή πολυμορφία της, στον χαρακτήρα της, και στην ιστορική της εξέλιξη και τις μελλοντικές προκλήσεις.

Ένα πραγματικά εντυπωσιακό βίντεο με χαρισματικούς ανθρώπους.

παραπομπές:

https://www.youtube.com/@faryafaraji

https://www.youtube.com/channel/UC3SwRGRooZwTLssMrweWeAQ

https://www.instagram.com/dimitrios_dallas?igsh=MXc2bjh2amRrYzBkag%3D%3D

Πώς τα παιδιά σταμάτησαν να μαθαίνουν

 Οι «μοντερνιές», τα culture wars και άλλες ατζέντες μπήκαν στη μέση και περιόρισαν τη μάθηση, μας λέει ο Economist

Το ότι η πανδημία και τα lockdowns «τραυμάτισαν» την εκπαίδευση είναι γνωστό. Ωστόσο δεν μπορούμε να αποδίδουμε συνεχώς στον Covid -19 και τις «παρενέργειές» του, τις απογοητευτικές επιδόσεις των μαθητών (όπως αυτές αποτυπώνονται στις εξετάσεις PISA) σε κατανόηση κειμένου, μαθηματικά και βασικές γνώσεις, σε πολλές χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου.

Αυτό επισημαίνεται σε ανάλυση που δημοσιεύεται σήμερα στην ηλεκτρονική έκδοση του Economist υπό τον τίτλο "Faddish Thinking is hobbling Education" και που είχε πρωτοδημοσιευτεί σε ειδικό αφιέρωμα της έντυπης έκδοσης υπό τον τίτλο "School Scandal".

Τα δεδομένα

Ας δούμε λοιπόν τα στοιχεία: Μεταξύ 2018 και 2022, ένας μέσος έφηβος σε μια πλούσια χώρα έμεινε περίπου έξι μήνες πίσω από την αναμενόμενη πρόοδό του στην ανάγνωση και εννέα μήνες πίσω στα μαθηματικά, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ.

Ο Αριστοφάνης στο απόσπασμα!

 Δικαιωματιστικός θίασος: Όταν βλασφημούνται τα θεία η σάτιρα «δεν έχει όρια» – Όταν ο Σεφερλής σατιρίζει «το» Nemo, τότε πέφτει woke πέλεκυς

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης (SporTime)

Ασφαλώς μπορεί κάποιος να έχει διάφορες ενστάσεις για το χιούμορ του Μάρκου Σεφερλή. Άλλος μπορεί να το βρίσκει ξεπερασμένο, άλλος παιδιάστικο, άλλος «κρύο» ή άλλος να το απολαμβάνει με την καρδιά του. Αυτά είναι καθαρά θέματα γούστου και αισθητικής. Αυτό που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς, είναι ότι ο Μάρκος Σεφερλής έχει καταφέρει στην καριέρα του να προσελκύσει το δικό του αφοσιωμένο κοινό (που δεν είναι καθόλου μικρό), και να είναι ο τελευταίος που συντηρεί ζωντανή την κατά τα άλλα «πεθαμένη» επιθεώρηση.

Η επιθεώρηση υπήρξε για αρκετές δεκαετίες μια από τις βασικές αντιπολιτευτικές άμυνες του ελληνικού λαού, σε σημείο που ήταν ικανή να ανεβάζει και να ρίχνει κυβερνήσεις. Αποδομώντας πρόσωπα και καταστάσεις με τα όπλα της σάτιρας και του χιούμορ.