του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Σε πρόσφατο κείμενο σχετικά με τη δημόσια εκπαίδευση,* πέρα από κάποιες βασικές διαπιστώσεις για την κατάντια στην οποία βουλιάζει αυτός ο πραγματικά μείζονος σημασίας χώρος ειδικά τα τελευταία χρόνια, έγινε και αναφορά σε κάποια πράγματα που πρέπει να γίνουν από την πλευρά εκπαιδευτικών και γονέων.
Φυσικά ξεκινάμε και πάλι με το δεδομένο ότι το πρόβλημα είναι κολοσσιαίο και μια και μιλάμε για ένα χώρο που ελέγχεται και καθοδηγείται από την πολιτεία, λύση ουσιαστική και ολοκληρωμένη δεν μπορεί να επέλθει, όσο η πολιτεία θα έχει τα συγκεκριμένα άθλια χαρακτηριστικά, όσο δηλαδή θα κυριαρχείται από εσμούς ορκισμένων θεομάχων και ανθελλήνων με (αριστερές ή νεοφιλελεύθερες) ψευτοπροοδευτικές προβιές.
Επειδή όμως δεν υπάρχει η πολυτέλεια της αδράνειας αναμένοντας την ανατροπή όλων αυτών και την έλευση πραγματικής ελληνικής κυβέρνησης, είναι ανάγκη έστω και υπό αυτές τις ουσιαστικά κατοχικές συνθήκες να γίνει το ανθρωπίνως δυνατό, ώστε να μετριαστεί έστω η τρομακτική ζημιά που υφίστανται τα παιδιά μας από ένα σχολείο βουτηγμένο στην απαξίωση και στην αμορφωσιά, ένα σχολείο διαβρωμένο από την πλέον αντιπαιδαγωγική ανοησία και εμποτισμένο πλήρως από τα τοξικά λύματα όλης της νεοταξίτικης και νεοεποχίτικης ατζέντας, ένα σχολείο που μετεξελίσσεται συνεχώς σε μαζικό παρασκευαστήριο απρόσωπων κοπαδιών για την κρεατομηχανή των παγκοσμιοποιητών της Νέας Τάξης. Και όταν τελείς υπό κατοχή, το ανθρωπίνως δυνατό είναι αντιστασιακή δράση. «Αντάρτικο», με όποιους τρόπους μπορείς.
