Αν ζητήσετε σε κάποιο περίπτερο του Αμαρουσίου Αττικής, πέριξ του σταθμού “Νερατζιώτισσα”, πληροφορίες για το πού βρίσκεται το “Υπουργείο Έρευνας”, είναι μάλλον απίθανο να λάβετε κάποια θετική απάντηση. Το ίδιο και αν ρωτήσετε για το πώς θα πάτε στο “Υπουργείο Αθλητισμού και Πολιτισμού” ή ίσως στο “Υπουργείο Διά Βίου Μάθησης”. Αντιθέτως, θα σας καθοδηγήσουν με ακρίβεια, και πολύ ευγενικά (υποθέτω), αν ρωτήσετε πώς να πάτε στο “Υπουργείο Παιδείας”. Και τούτο, διότι όλοι οι Έλληνες το γνωρίζουν με αυτό ακριβώς το όνομα.
Η κατάσταση σε επίσημο επίπεδο άρχισε να αλλάζει το 2009, την πρώτη χρονιά των μνημονίων, όταν η λαοπρόβλητη κυβέρνηση ΓΑΠ αποφάσισε ότι τα Υπουργεία της αντί για σύντομους τίτλους θα έπρεπε να έχουν μακροσκελείς περιγραφές οργανογράμματος και στοχεύσεων. Έτσι ξεκινά μια περιπέτεια, που για το αγαπητό μας “Υπουργείο Παιδείας” καταλήγει στο να μετονομαστεί δυο (!!!) φορές κατά το τρέχον έτος 2015.
Για την πληρότητα του θέματος, παραθέτουμε (από το https://el.wikipedia.org) την ιστορία της ονομασίας του Υπουργείου:
18?? – 1926 Υπουργείο Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως
1926 – 1949 Υπουργείο Θρησκευμάτων και Παιδείας
1949 – 1955 Υπουργείο Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας
1955 – 2009 Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων
2009 – 2012 Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
2012 – 2013 Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού
2013 – 2015 Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων
2015 (Ιαν) Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων
2015 (Σεπτ) Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων
Διαπιστώνουμε πως από λαοπροβλήτου και εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως ΓΑΠ, το 2009, κάθε νέος υπουργός (Παιδείας κλπ) πλην των υπηρεσιακών, θεωρεί καθήκον του να μετονομάζει τον τίτλο του Υπουργείου, μετατρέποντάς τον από απλώς έναν αναγνωριστικό τίτλο σε έκθεση ιδεών περί σκοπών, επιδιώξεων και σκοπούμενου οργανογράμματος της εν λόγω κρατικής υπηρεσίας, και καταλήγοντας έτσι, φυσικά, σε μια καταγέλαστη κενολογία.
Πόση όμως επαρχιωτίλα, πόση προχειρότητα, πόση ανικανότητα και αμηχανία, πόση ασχετίλα περί τα της διοικήσεως, πόσος φανφαρονισμός, οίηση και έπαρση, πόση παρακμή, γελοιότητα και κενοδοξία χρειάζονται για να μην υποπτευτεί κανείς ότι ένας τίτλος είναι απλά ένας τίτλος, και σκοπός του είναι να καταστεί ένα λεκτικό σύμβολο, συνοπτικό και περιγραφικό του χαρακτήρα και του είδους της υπηρεσίας, απλό, περιεκτικό, σύντομο, λακωνικό, μονολεκτικό ει δυνατόν, και συνεπώς άμεσα αναγνωρίσιμο από τους πολίτες; Πόσο τραγικά ακοινώνητος με τον πολιτισμό μας πρέπει να είναι κανείς για να μην αντιληφθεί ότι ίσως και να αρκεί να πει κανείς “Υπουργείο Παιδείας”, και εκεί μέσα να περιέχονται όλα, και τα θρησκεύματα ακόμα;
Διότι, για τους σχετικούς με την Ελληνική Γλώσσα, Παιδεία είναι ό,τι διέπει τον τρόπο που ερμηνεύουμε τον κόσμο μας και κοινωνούμε τις μεταξύ μας σχέσεις.
Μόνο διαχειριστές των κοινών αβέβαιοι (και άρα τραγικά αμήχανοι) ή και ανυποψίαστοι (και άρα ανατριχιαστικά σίγουροι) με το διαχρονικό περιεχόμενο και τα διακυβεύματα όσων καλούνται να υπηρετήσουν, τολμούν να μετονομάζουν με τόση ευκολία τις κρατικές δομές, με ένα μεσσιανισμό που τρομάζει με την προχειρότητά του. Πράγματα αδιανόητα όλα αυτά για ένα κράτος με στέρεα δομή, θαρρετή αυτογνωσία, και στιβαρή παράδοση.
Φανταστείτε μόνο για παράδειγμα τις ΗΠΑ να μετονόμαζαν το “State Department”, το Υπουργείο Εξωτερικών τους δηλαδή όπως παραδοσιακά από το 1789 ονομάζεται, σε “Ministry of foreign affairs, overseas diplomacy, international relations and promotion of US objectives and interests worldwide”. Θα γελούσαν και οι κροταλίες στην έρημο της Αριζόνα! Κι όμως εδώ αυτό ακριβώς κάνουμε, και το έχουμε μάλιστα και για καμάρι, τρομάρα μας.
Πέρα όμως από το ηθικό και πολιτιστικό μέρος του θέματος, που είναι και το σπουδαιότερο, υπάρχει και το οικονομικό, δηλωτικό της εγγενούς αδυναμίας αυτού του πολιτικού συστήματος για μια έστω στοιχειωδώς χρηστή διαχείριση. Μπήκαμε λοιπόν στον πειρασμό να υπολογίσουμε το κόστος μιας τέτοιας μετονομασίας:
Στην Ελλάδα υπάρχουν περί τα 14400 σχολεία, Νηπιαγωγεία, Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια, κλπ. (πηγή ΕΛΣΤΑΤ 2014 -
Αυτά θα πρέπει άμεσα να αλλάξουν τις σφραγίδες τους, τις στρογγυλές με το εθνόσημο. Με μια πρόχειρη έρευνα τιμών στο Διαδίκτυο βρήκαμε ότι καθεμιά από αυτές τις σφραγίδες θα κοστίσει κατά μέσο όρο 18€. Ο πολλαπλασιασμός δίνει 259'200€ (!!!!) που είναι το κόστος μόνο για τις σφραγίδες, και μόνο για τα σχολεία. Δεν υπολογίζουμε την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (ΑΕΙ/ΤΕΙ), τις διευθύνσεις και τα κατά τόπους γραφεία, και τις υπόλοιπες δομές του Υπουργείου (δομές Διά Βίου Μάθησης κλπ). Ούτε υπολογίζουμε τις ανθρωπο-ώρες εργασίας για προσαρμογή στην νέα ονομασία, αλλαγή των προτύπων εγγράφων, μετατροπή των ιστοσελίδων, κόστος επιγραφών, κλπ. Το ποσό που προκύπτει μάλλον είναι ιλιγγιώδες... Και μάλιστα σε εποχές όπου τα περισσότερα σχολεία της χώρας στερούνται και τα αναγκαία ακόμα για την λειτουργία τους, χρωστάνε τεράστια ποσά σε προμηθευτές γραφικών υλών κλπ, και που οι γονείς, ακόμα και οι δάσκαλοι βάζουν από την τσέπη τους χρήματα, προκειμένου να διατηρηθεί η λειτουργία των σχολείων σε ένα ελάχιστο ανεκτό επίπεδο.
Κι όμως, οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες χαίρονται με τους νέους τίτλους, όπως χαίρονται τα βρέφη όταν καταφέρουν να πουν “αγκου”, ο φορολογούμενος λαός αρμενίζει ανυποψίαστος για την αβάσταχτη ελαφρότητα των σωτήρων του, απορροφημένος στον σκληρό αγώνα για αξιοπρεπή επιβίωση, και οι εκπαιδευτικοί έχουν “χάσει την μπάλα” αδυνατώντας να θυμηθούν πια πολλοί από αυτούς τον ακριβή τίτλο του Υπουργείου, όταν καλούνται να συμπληρώσουν κάποιο υπηρεσιακό έγγραφο.
Πρόταση απελπισίας: Μήπως έπρεπε διά νόμου να καθιερωθεί ένας απλός τίτλος και να πάψει να ταλαιπωρείται όλη η εκπαιδευτική κοινότητα και να ξοδεύεται η κοινωνία; Ή, αν δεν μπορούμε να πορευτούμε χωρίς μετονομασίες κάθε λίγο και λιγάκι, να το ονομάζαμε “Υπουργείο Μετονομασίας” και να ξεμπερδεύαμε; Θα περισώζαμε λίγη αξιοπρέπεια.
(ΕΝΑΛΙΟΣ ΘΗΡ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου