Ένας Πέρσης μουσικολόγος (Φαράγια Φαράντζι) από τον Καναδά και ένας Έλληνας μουσικός (Δημήτρης Δάλλας) από το Σικάγο μας ταξιδεύουν στον μαγικό χώρο της Ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, στα όργανα και στους ρυθμούς της, στην εντυπωσιακή πολυμορφία της, στον χαρακτήρα της, και στην ιστορική της εξέλιξη και τις μελλοντικές προκλήσεις.
Ένα πραγματικά εντυπωσιακό βίντεο με χαρισματικούς ανθρώπους.
Οι «μοντερνιές», τα culture wars και άλλες ατζέντες μπήκαν στη μέση και περιόρισαν τη μάθηση, μας λέει ο Economist
Το ότι η πανδημία και τα lockdowns «τραυμάτισαν» την εκπαίδευση είναι γνωστό. Ωστόσο δεν μπορούμε να αποδίδουμε συνεχώς στον Covid -19 και τις «παρενέργειές» του, τις απογοητευτικές επιδόσεις των μαθητών (όπως αυτές αποτυπώνονται στις εξετάσεις PISA) σε κατανόηση κειμένου, μαθηματικά και βασικές γνώσεις, σε πολλές χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου.
Αυτό επισημαίνεται σε ανάλυση που δημοσιεύεται σήμερα στην ηλεκτρονική έκδοση του Economist υπό τον τίτλο "Faddish Thinking is hobbling Education" και που είχε πρωτοδημοσιευτεί σε ειδικό αφιέρωμα της έντυπης έκδοσης υπό τον τίτλο "School Scandal".
Τα δεδομένα
Ας δούμε λοιπόν τα στοιχεία: Μεταξύ 2018 και 2022, ένας μέσος έφηβος σε μια πλούσια χώρα έμεινε περίπου έξι μήνες πίσω από την αναμενόμενη πρόοδό του στην ανάγνωση και εννέα μήνες πίσω στα μαθηματικά, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ.
Δικαιωματιστικός θίασος: Όταν βλασφημούνται τα θεία η σάτιρα «δεν έχει όρια» – Όταν ο Σεφερλής σατιρίζει «το» Nemo, τότε πέφτει woke πέλεκυς
Ασφαλώς μπορεί κάποιος να έχει διάφορες ενστάσεις για το χιούμορ του Μάρκου Σεφερλή. Άλλος μπορεί να το βρίσκει ξεπερασμένο, άλλος παιδιάστικο, άλλος «κρύο» ή άλλος να το απολαμβάνει με την καρδιά του. Αυτά είναι καθαρά θέματα γούστου και αισθητικής. Αυτό που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς, είναι ότι ο Μάρκος Σεφερλής έχει καταφέρει στην καριέρα του να προσελκύσει το δικό του αφοσιωμένο κοινό (που δεν είναι καθόλου μικρό), και να είναι ο τελευταίος που συντηρεί ζωντανή την κατά τα άλλα «πεθαμένη» επιθεώρηση.
Η επιθεώρηση υπήρξε για αρκετές δεκαετίες μια από τις βασικές αντιπολιτευτικές άμυνες του ελληνικού λαού, σε σημείο που ήταν ικανή να ανεβάζει και να ρίχνει κυβερνήσεις. Αποδομώντας πρόσωπα και καταστάσεις με τα όπλα της σάτιρας και του χιούμορ.
