Και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς

1821-2013 Μια χώρα που ιδρύθηκε μέσω δανείων και εμφυλίων συνέχισε την πορεία της με ανάλογες καταστροφές και διαλείμματα θριάμβων. Μόνο που και οι θρίαμβοι καταστροφές έκρυβαν μέσα τους. Τι πήγαινε συνέχεια στραβά στην χώρα “Ελλάς”; Μπορεί να μας το διηγηθεί η πρόσφατη μουσική της;

Βρισκόμαστε λίγο μετά τα μέσα του 20ου αιώνα. Έλληνες μουσικοί ψηλαφούν την Βιέννη, το Παρίσι, το Λονδίνο, τις Κάννες μέσα από τις αναμνήσεις της Μακρόνησου, το Αιγάλεω Σίτυ, τα Μουσικοθεραπευτήρια, τον Φλόκα, το Ωδείο Αθηνών, τον Μαγεμένο Αυλό, τις συναυλίες στα γήπεδα… Σαν φλας περνάνε από μπροστά τους οι παράνομοι και οι ημινόμιμοι προπολεμικοί. Σε λίγο, θα γίνουν και οι ίδιοι “παράνομοι”.

Το κράτος επιμένει ως προς το “πού ανήκομεν”, αλλά η μουσική επιμένει να δημιουργεί μιαν άλλη Ελλάδα, της ανατολικής δύσης και της δυτικής ανατολής. Την Ελλάδα που συνδιαμορφώνει ήθη όχι από καπρίτσιο ή για συμβιβασμό, αλλά από την ανάγκη να τραγουδήσει την Ελλάδα που ήταν πάντα σταυροδρόμι, την Ελλάδα την σπαρασσόμενη από έξωθεν -τεχνητούς- διχασμούς και βιασμούς που οι εγχώριοι πολιτικοί προκαλούν. Ελλάς μεταπολιτευτική, χωρισμένη σε “φιλοευρωπαϊκή” και σε “αδέσμευτη”. Ελλάς, λαγοί και πετραχήλια ή, όπως λέει ο ποιητής, “τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”. Στην πραγματικότητα, από την μια πλευρά είναι η συλλογικότητα και η ομορφιά που δημιουργεί ο ανεπηρέαστος άνθρωπος, από την άλλη, ο κατακερματισμός και η εχθρότητα που δημιουργεί η απανθρωπιά, η μεταμορφωμένη σε “πρόοδο” και σε “ιδεολογία”.

Είναι μόνον καθρέφτης της κοινωνίας η μουσική, ή είναι και το χαλινάρι που μπαίνει για να μπορεί κάποιος να την σύρει σαν άλογο; Συνεντεύξεις και τραγούδια. Επιλέχθηκαν όχι για να βγεί συμπέρασμα με το στανιό, αλλά σαν μια ευκαιρία να ξαναδούμε την εθνική μας ιστορία με αφορμή το πηγαίο συναίσθημα και την λογική επεξεργασία μερικών μεγάλων Ελλήνων.

Το καραβάκι της Ιστορίας