Ελληνικός λαϊκός σουρρεαλισμός.

Μπορεί για την αυτιστική Δύση ο σουρρελισμός να ξεκινά από τον Απολλιναίρ, στον καθ ημάς όμως Τρόπο του Μέτρου και της ολικής πληρότητος συνυπάρχει με την σκέψη και την τέχνη μας χιλιετίες τώρα.

Μπορεί η δυτική σκέψη να είναι εννοιοκλαστική, απομονώνοντας τα συστατικά της Τέχνης και την Έκφρασης και αναδεικνύοντάς αυτά ξέχωρα και αυτόνομα, (κατά τρόπον ίσως παιγνιώδη, ειδεμή αυθάδη) όμως στην καθ ημάς συγχωρητική χορεία της χαρμολύπης, της νηφαλίου μέθης και του αταράχου κάλλους όλα καθοσιώνονται στο μέτρο της μετροεπούς και ισόρροπης μετοχής τους στο συγχωρητικόν Όλον. 

Έτσι ο σουρρεαλισμός υπάρχει σαφώς στην Τέχνη μας, δίχως να εξαφανίζεται, ούτε να επαίρεται, αδιαιρέτως και ασυγχύτως, δίχως να ονομάζεται έτσι, διατηρώντας ωστόσο τα υποστατικά χαρακτηριστικά του.

Το παρακάτω τραγούδι του Ελληνικόυ δήμου είναι χαρακτηριστικό: