Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος -Κιλκὶς
Στὴν ἐφ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» τῆς 29ης Σεπτεμβρίου 2013, δημοσιεύτηκε μία ἔρευνα μὲ θέμα: «μίσος καὶ βία στὰ σχολεῖα». (Γνωστὸ καὶ ὡς «bullying»). Στὸ κείμενο περιγράφονται φαινόμενα βίας καὶ κυρίως-ὡς ἀπόρροια τῶν γνωστῶν γεγονότων- ἡ δράση τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς στὶς τάξεις καὶ τὸν αὔλειο χῶρο. Περιέχεται ἐπιπλέον καὶ δήλωση τοῦ κ. Θ. Παπαθεοδώρου, πρώην ὑφυπουργοῦ παιδείας καὶ πανεπιστημιακοῦ, γιὰ τὸ ζήτημα. Μεταξὺ ἄλλων σημειώνει: «Μὴν ξεχνᾶτε ὅτι ὁ ρατσισμὸς καὶ ὁ φασισμὸς δουλεύουν πάνω στοὺς κοινοὺς ἄξονες τοῦ ἐκφοβισμοῦ καὶ τῆς ἀπαξίωσης τῶν ἀξιῶν τῆς δημοκρατίας στὸ σχολεῖο, ὅπως καὶ στὴν κοινωνία. Γι’ αὐτὸ συνδέσαμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν δράση τοῦ “Παρατηρητηρίου κατὰ τῆς βίας” μὲ τὴν ἀναβάθμιση τῆς πολιτειακῆς παιδείας καί, σὲ πρώτη φάση, μὲ τὴν ἔνταξη στὶς σχολικὲς δραστηριότητες εἰδικῶν προγραμμάτων γιὰ τοὺς μαθητές».
Ὡς συνήθως κανεὶς δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὰ γενεσιουργὰ αἴτια τοῦ φαινομένου τῆς σχολικῆς βίας, ἀλλὰ ὅλοι τρέχουν, λαχανιασμένοι καὶ περιδεεῖς, πίσω του. Μίλησε ὁ πρώην ὑφυπουργὸς γιὰ «πολιτειακὴ παιδεία». Ἂν τὸν ἑρμηνεύω σωστά, ὀφείλει τὸ σχολεῖο, κυρίως στὴν κρίσιμη, ἐξοπλιστικὴ ἡλικία τοῦ δημοτικοῦ, νὰ διδάσκει καὶ νὰ ἐμφυσεῖ στοὺς μικροὺς μαθητὲς τὶς πανανθρώπινες ἀξίες τῆς ἐλευθερίας, τῆς δημοκρατίας καὶ τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ. («Πολιτειακὴ παιδεία», μᾶλλον εἶναι ἡ καλλιέργεια τοῦ δημοκρατικοῦ φρονήματος. Ἀρέσκονται οἱ «διανοούμενοι» στοὺς γριφώδεις νεολογισμούς). Οὐδεὶς διαφωνεῖ. Εἴμαστε ἡ γενέθλιος χώρα τῆς δημοκρατίας, ὁ τράχηλός μας δὲν ἀντέχει.... ζυγούς, φασισμοὺς καὶ ναζισμούς. Ἐλέγχεται ὅμως ὁ κ. καθηγητὴς καὶ ὅλο τὸ ἀποσβολωμένο σύστημα-οἱ «συνήθεις χάσχακες» ποὺ θὰ ‘λέγε καὶ ὁ Ζουράρις-γιὰ ἀσυμφωνία λόγων καὶ πράξεων: Τί ἐννοῶ;
Στὰ παλαιότερα βιβλία Γλώσσας τοῦ Δημοτικοῦ σχολείου-πρὸ τοῦ 2006-στὸ γ’ τεῦχος Γλώσσας Στ’ Δημοτικοῦ, στὴν σελίδα 75, περιεχόταν ὁ κλασσικὸς ὁρισμὸς τῆς δημοκρατίας τοῦ Περικλῆ. Τὸ περίφημο χωρίο τοῦ Θουκυδίδη, ἀπὸ τὸ Β,37 «… καὶ ὄνομα μὲν διὰ τὸ μὴ ἒς ὀλίγους, ἀλλ’ εἰς πλείονας οἰκεῖν δημοκρατία κέκληται», τὸ πολίτευμά μας λέγεται δημοκρατία, ἐπειδὴ τὴν ἐξουσία δὲν τὴν ἀσκοῦν λίγοι πολίτες, ἀλλὰ ὅλος ὁ λαὸς καὶ οὕτω καθεξῆς.
Προφανῶς, ὅταν οἱ συγγραφεῖς «μαγείρευαν» τὰ νέα βιβλία, εἶχαν, πιστεύω, ὑπ’ ὄψιν τοὺς τί περιεῖχαν τὰ παλιά. Γνωρίζουμε ὅτι, ἂν δὲν κατέθετες πιστοποιητικὸ προοδευτικότητας καί… νεοταξικῆς ἀριστεροφροσύνης, ἀνάθεση συγγραφῆς δὲν ἔπαιρνες. Γιατί, λοιπόν, δὲν συμπεριελήφθη τὸ θαυμάσιο κείμενο, «ὁ ὕμνος στὴν δημοκρατία», ὅπως ἀποκαλεῖται, καὶ στὰ νέα βιβλία Γλώσσας; Τέτοιου εἴδους προγραφὲς καὶ λογοκρισίες, δὲν συμβαίνουν μόνο σὲ καθεστῶτα, ποῦ διαφωνοῦν μὲ τὸ περιεχόμενο αὐτῶν τῶν κειμένων; Μήπως ἡ φράση τοῦ κειμένου «γιὰ τὰ δημόσια ἀξιώματα προτιμῶνται ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι ἱκανοὶ καὶ τὰ ἀξίζουν καὶ ὄχι ἐκεῖνοι ποὺ ἀνήκουν σὲ μία ὁρισμένη τάξη» ἦταν πολὺ ἐνοχλητικὴ γιὰ τοὺς «κληρoνομικῶ δικαιώματι» πολιτικοὺς καὶ πολιτικάντηδες τῆς χώρας; Στοὺς πορφυρογέννητους τζιτζιφιόγκους, ποῦ ἀπὸ τὴν μέρα ποῦ γεννιοῦνται χρίονται ὑπουργοί; Στὸ ἴδιο βιβλίο, φιλοξενοῦνταν καὶ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἀριστουργηματικὴ τραγωδία τοῦ Αἰσχύλου «Πέρσαι», τὸ περίφημο «ὢ παῖδες Ἑλλήνων, ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ’…», ὁ ὕμνος τῆς φιλοπατρίας. Καὶ αὐτὸ κρίθηκε μᾶλλον βαρὺ καὶ δύσπεπτο, ἐθνικιστικό, γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ ἀφαιρέθηκε. Στὸ ἴδιο τεῦχος καὶ ὁ «Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν», οἱ πέντε πρῶτες στροφὲς τοῦ ἔργου. Στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων, στὸ χρονοντούλαπο καὶ ὁ Σολωμός, γιατί μᾶλλον ἔχει τό …«κουσούρι» νὰ ὀνομάζεται ἐθνικὸς ποιητής. Τὴν ἴδια τύχη εἶχαν καὶ «οἱ Ἀκρίτες» («Ὁ Κωνσταντῖνος ὁ μικρὸς καὶ ὁ Ἀλέξης ὁ ἀντρειωμένος»), ἡ διήγηση γιὰ τὸ τέλος τοῦ Ρήγα Φεραίου, ὁ Κάλβος («παρὰ προστάτας νὰ ‘χωμεν»), ὁ Εὐαγόρας Παλληκαρίδης, ἡ διήγηση τοῦ Κοσμᾶ Πολίτη γιὰ τὶς «τελευταῖες ὧρες τῆς Σμύρνης», τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ ἀπομνημονεύματα τοῦ Κολοκοτρώνη. Ἐκεῖνο τὸ ὡραῖο «Ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελούς. Ἐμεῖς, ἂν δὲν ἤμαστε τρελοί, δὲν ἐκάναμε τὴν Ἐπανάσταση». Ὅταν διώχνεις ἀπὸ τὰ βιβλία κείμενα-πετράδια τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου, μὲ τὰ ὁποία μπορεῖς νὰ διδάξεις τὴν ἄδολη καὶ ὑγιῆ φιλοπατρία καὶ στὴν θέση τοὺς βάζεις «συνταγὲς μαγειρικῆς»-25 πολύτιμες σελίδες ἀφιερώνει τὸ ἃ’ τεῦχος Γλώσσας Στ’ Δημοτικοῦ στὴν διατροφὴ καὶ στὶς συνταγές. Μία σελίδα ἐπίαναν οἱ στροφὲς τοῦ «Ὕμνου», ἀλλὰ «οὐκ ἢν τόπος» γι’ αὐτόν. Ἡ συνταγὴ γιὰ «μακαρόνια μὲ κιμὰ» (σέλ. 48) εἶναι σημαντικότερο πράγμα-ὅταν, λοιπόν, ἐκπαραθυρώνεις τὴν φιλοπατρία, εἰσέρχονται ἀπὸ τὴν θύρα τὰ φαινόμενα βίας, ρατσισμοῦ καὶ φασισμοῦ. Ὅταν διδάσκει ὁ δάσκαλος, τὸν ἡρωισμό, τὴν εὐγενικὴ παλληκαριά, τὸ χιλιοτραγουδισμένο φιλότιμο μέσω μίας γάτας τῆς Σόνιας, (στὸ βιβλίο Γλώσσας Στ’, β’ τεῦχος) καὶ ὄχι μὲ τὰ κείμενα τοῦ Κολοκοτρώνη τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη ἢ τοῦ Παύλου Μελᾶ (ὑπῆρχε στὸ παλιὸ Ἀνθολογία ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ βιβλίο τῆς Ναταλίας Μελά, στὸ ὁποῖο περιγραφόταν τὸ ἔνδοξο τέλος τοῦ ἀθάνατου ἥρωα . Τὸ πέταξαν…) τότε τὴ θέση τῶν ἡρώων, τὴν παίρνουν κομματοθρεμμένοι τυχοδιῶκτες καὶ λοιποὶ ὑλακτοῦντες κρετίνοι. Ἡ δημοκρατία, ἔγραφε ὁ Μπρεχτ, χρειάζεται ἀδιάκοπη σφυρηλασία. Πρέπει νὰ τὴν χτυπᾶμε ὅπως τὸν πάσσαλο, γιὰ νὰ βυθιστεῖ πιὸ βαθιὰ στὸ χῶμα. Ἡ δημοκρατία ἐκτρέφεται καὶ γαλβανίζεται ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ τὴν παράδοση, αὐτὰ ἀκριβῶς ποὺ φρόντισαν νὰ μαγαρίσουν καὶ νὰ ποινικοποιήσουν οἱ ἡμιμαθεῖς φανατικοί της ψευτοπροόδου, ποὺ ἐμφιλοχώρησαν καὶ στὰ πανεπιστήμια, ποὺ γράφουν σχολικὰ βιβλία καὶ ἐκπονοῦν ἀναλυτικὰ προγράμματα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀνδρωθοῦν γενιὲς Ἑλλήνων, χωρὶς τὰ ἀπαραίτητα πνευματικὰ ἀντισώματα, χωρὶς αἴσθημα ἀλληλεγγύης, χωρὶς τῶν παππούδων μᾶς «καθαρὸ μέτωπο», χωρὶς Χριστὸ καὶ ἀγάπη πρὸς τὴν «μεγαλόψυχη στὸν πόνο καὶ στὴ δόξα» πατρίδα μας, ὅλα ἔκφραση ζωῆς καὶ στάση ψυχῆς, ποὺ δυνάμωναν τὴν ἀντοχὴ καὶ τὴν καρτερία τοῦ λαοῦ στὶς τραγικὲς ἐθνικὲς περιπέτειες. Ἂς μὴν θρηνοῦν ἐπὶ τῶν ἐρειπίων οἱ ταγοί. «Ὅταν τὰ μῆλα εἶναι ξινά, δὲν φταῖνε τὰ μῆλα, φταῖνε οἱ μηλιές», κατὰ τὸν ἀείχλωρο λόγο τοῦ Πατροκοσμᾶ.
Ὁ Παῦλος Μελάς, γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸν ἀητὸ τῆς Μακεδονίας, ποὺ σὲ λίγες μέρες (13 Ὀκτ.) τιμοῦμε τὴν μνήμη του, «ἄσπιλος σὰν φῶς», ἔγραφε στὶς 15 Σεπτεμβρίου τοῦ 1904, στὴν ἀγαπημένη τοῦ γυναίκα:
«…Διαρκῶς ἐρωτοῦσα τὸν ἑαυτόν μου ἂν εἶχα τὸ δικαίωμα ἐγὼ νὰ συλλάβω οἱονδήποτε ἄνθρωπον, ὁσονδήποτε κακοῦργος καὶ ἂν εἶναι, νὰ τὸν τραβήξω ἀπὸ τὴν οἰκογένειάν του καὶ νὰ τὸν φονεύσω. Καὶ διαρκώς ἀπαντοῦσα ὄχι, ὄχι…». Συνεχίζει παρακάτω:
«…Ἐγὼ ὅμως οὐδὲν ἄλλο στήριγμα, πλὴν τῆς πρὸς τὴν πατρίδα καὶ τὸ ἔθνος μου ἀγάπης, ἔχω. Μὰ τὴν ἀλήθειαν πολὺ θὰ τὰ ἀγαπῶ καὶ τὰ δύο, διότι καίτοι ὑποφέρω, καίτοι κλαίω, θ’ ἀφήσω νὰ γίνη ἐκεῖνο ποὺ ἀπεφασίσθη».
Τὰ γεμάτα καλοσύνη λόγια του ἥρωα, ποὺ διδάσκουν τὴν εὐγένεια, τὴν ἐπιείκεια, τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὴν θυσία, ὄχι γιὰ ἰδιοτελεῖς σκοπούς, ἀλλὰ γιὰ τῆς πατρίδος την ἐλευθερία, δὲν ἔχουν θέση σὲ σχολικὰ βιβλία, ἐνῶ τὰ νιαουρίσματα γατιῶν βρίσκουν σελίδες. Γιατί ἐκπλήσσονται καὶ ἀποροῦν οἱ «σάπιες μηλιὲς» τῆς πολιτικῆς, ποῦ ἀγρίεψαν τὰ παιδιά; Ὅταν συκοφαντεῖς τὴν ἱστορία τοῦ λαοῦ μας, γράφοντας πὼς τὸ ’40 κρύφτηκε λόγω δειλίας στὰ ὑπόγεια (Γλώσσα Ἐ’ Δημοτικοῦ), ἐξομοιώνεις τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο μὲ τὴν Κοκκινοσκουφίτσα (Γλώσσα Στ’ Δημοτικοῦ), ἐξυμνεῖς τὴν παιδεραστία (Γλώσσα Α’ Γυμνασίου), διασύρεις τὴν οἰκογένεια, ἐπαινώντας τὶς «ἀπιστίες» τῶν γονέων (Γλώσσα Β’ Γυμνασίου) καὶ «προσφέρεις» στοὺς μαθητὲς κείμενα τοῦ τηλεαστρολόγου Λεφάκη γιὰ τὰ ζώδια, ποὺ «εὐνοοῦν τὶς ἐρωτικὲς σχέσεις», τότε τὰ παιδιά σου ἐπιστρέφουν, ὡς «ἀντίδωρο», τὰ δηλητήρια καὶ τὶς ἀναθυμιάσεις, ποὺ εἰσπνέουν μέσω τῶν σχολικῶν βιβλίων. Καὶ στὰ σχολεῖα δὲν χρειαζόμαστε «παρατηρητήρια κατὰ τῆς βίας», ἀλλὰ νὰ ἀνοίξουν τὰ κρατητήρια γι’ αὐτοὺς ποὺ σκοτώνουν τὴν δημοκρατία, τὴν φιλοπατρία καὶ τὴν ἱστορία αὐτοῦ του λαοῦ στὰ σχολεῖα…
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/10/blog-post_4290.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου