Σύγκρουση Ευρώπης-Ρωσίας και στην Eurovision με φόντο την “ανεκτικότητα”

Ο επιτιθέμενος και πάλι εμφανίζεται ως αμυνόμενος, κατηγορώντας την αμυνόμενη πλευρά ότι εκείνη επιτίθεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα πράγματα εμφανίζονται ανεστραμμένα, κάθε άλλο.

Εκμεταλλευόμενη την “λαϊκή” αποδοχή της Αυστριακής νίκης στην Eurovision, η Ευρώπη επιτίθεται και πάλι στην Ρωσία, λέγοντας ότι δεν αποδέχεται τον (ή την) Κοντσίτα. Δεν πάνε πολλοί μήνες που η Αμερικανική ομάδα έστειλε επίτηδες στους χειμερινούς ολυμπιακούς του Σότσι ομοφυλόφιλους ως συνοδούς των αθλητών, ενώ η Γερμανική ομάδα παρήλασε με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Το ουράνιο τόξο εμφανίστηκε και στην Γιουροβίζιον με την συμμετοχή της Ισλανδίας, ενώ δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στην ευρωπαϊκή παιδεία για να δούμε πόσο προωθείται (επιβάλλεται) η ομοφυλοφιλία και τα άλλα συναφή, πάντα με προκαταβολική επίθεση έναντι των αμυνομένων που δηλώνουν ότι σε νομικό πολιτισμό όπου δεν διώκονται οι ομοφυλόφιλοι, κάθε προώθηση-προβολή της επιλογής τους συνιστά προσηλυτισμό. Βέβαια η σύγκρουση είναι βαθύτερη, αφού η Δύση πλέον ισχυρίζεται ότι το φύλο είναι επίκτητο και όχι εγγενές, οι γονείς μπορούν να είναι δύο ή περισσότεροι, ανεξάρτητα από το φύλο.

There’s no business like show business και βέβαια αυτό το ξέρουν καλά όσοι προωθούν το θέμα της νέας Ευρώπης (νέας Δύσης ή νέου Κόσμου σωστότερα) μέσω και της μουσικής βιομηχανίας. Άρα αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε, δεν είναι η συνεχής κατάδειξη της “ένοχης” Ρωσίας, αλλά το αν για άλλη μια φορά στον ευρωπαϊκό χώρο έχουμε διαμάχη μεταξύ αντίπαλων στρατοπέδων, που δηλώνουν υπέρμαχοι των ίδιων αρχών, υπέρμαχοι της αλλαγής του κόσμου προς το καλύτερο. Έτσι λοιπόν, θα πάμε για λίγο στις αναμενόμενες δηλώσεις της/του Κοντσίτα “This Eurovision family is a family I always wanted to join, because it’s a project that is based on tolerance”, δηλαδή ότι η νίκη αυτή αποτελεί νίκη της “ειρήνης, της ελευθερίας και της ανεκτικότητας”. Το τελευταίο δεν μεταφράστηκε και δεν προβλήθηκε στα ελληνικά μέσα, αντίθετα υπερπροβλήθηκε στο εξωτερικό αυτή η λέξη-κλειδί της ευρωπαϊκής ιστορίας (εδώ και εδώ δυο στιγμιότυπα του όρου που καλά κρατεί τουλάχιστον από την συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648). Δεν θα σταθούμε ιδιαίτερα για ποιο λόγο οι τρεις αυτές αξίες όχι μόνο δεν αποτελούν αποκλειστικότητα της Δύσης, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: αυτός που διαρκώς και επίμονα τις επικαλείται, είναι αυτός που τις παραβιάζει.

Θα εστιάσουμε περισσότερο στην εμμονή προς το σύμβολο του Φοίνικα, που -περιέργως- προωθείται μέσω της τραγουδιστικής Eurovision, μέσω των Ολυμπιακών του Λονδίνου, αλλά διώκεται ανηλεώς και αποσιωπάται, όταν έχει να κάνει με το κράτος του Καποδίστρια. Θα εστιάσουμε στην αντιπαράθεση των στίχων του Αυστριακού και του Ρωσικού τραγουδιού, μια αντιπαράθεση που -όπως και η ανεκτικότητα- χάθηκε μπροστά στις συζητήσεις για μούσια και ανθρώπινα δικαιώματα.

 

“From the fading light I fly”  VS  “Shine into my darkness”

“Rise like a Phoenix”  VS  “You are my rising sun”

 

τΚτΙ