«…εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων καιανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».
Ιωάννης Καποδίστριας
http://filonohpontou.wordpress.com/2011/05/05/%E1%BC%80%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%82-800-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6%CE%BD/
Ώπα ..κουμπάρε, τάιμ άουτ. Αυτή η φάτσα εγείρει δύο αντίθετα συναισθήματα στο ελληνικό κοινό. Όπερ σημαίνει, για τους μεν αντιπαθούντες "αναξιόπιστη δήλωση" για τους δε φίλους "περιττή ως ευνόητη".
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να πούμε όμως και σοβαρά, να κάτι στο οποίο έχουν συμφωνήσει άπαντες: Ούτε οι πιο ορκισμένοι εχθροί του Ιωάννη τόλμησαν να τον κατηγορήσουν για οικονομικές ατασθαλίες-καταχρήσεις. Τον κατηγόρησαν βέβαια οι Έλληνες για κάποια πράγματα, ενώ ήδη πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί τον είχαν "κατηγορήσει" για τα ακριβώς αντίθετα. Ίσως η αποσαφήνιση (επιτέλους) αυτής της προσωπικότητας μας δώσει απαντήσεις για το τι τραβάμε 2 αιώνες ως πολίτες του Ελληνικού κράτους. Διάλεξε κι αυτός να πορευτεί "στα σκοτεινά" γαρ..
Φίλε μου δεν μπορώ να κρατηθώ. Θα κάνω την παρατήρηση ότι ο Ι. Καποδίστριας δεν άρεσε στους Έλληνες μια και εκπροσωπούσε αυτό που αντιπαθούμε διαχρονικά: Την νομιμότητα, την οργάνωση, την προκοπή μέσα από κόπους και προσπάθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά, νομίζω πως είναι φανερό ότι δεν ταιριάζουν με τον αξιακό κώδικα που έχουμε ( κατά πλειοψηφία).
Σχετικά με την οικονομική διάσταση του ζητήματος, κατά την γνώμη μου είναι απόρροια του αξιακού κώδικα που έχουμε ως πλειοψηφία ( αυτά κάνουν τα όνειρα για γρήγορο και άκοπο κέρδος).
ΣΩΣΤΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή η αυτομεμψία, αλλά να μην μας συνθλίψει κιόλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι "ο Καποδίστριας δεν άρεσε σοτυς Έλληνες" είναι μια πολύ υπερ-απλουστευμένη έκφραση, και δεν βοηθά στην κατανόηση της εποχής εκείνης.
Είναι γεγονός ότι η συγκέντρωση εξουσιών εν πολλοίς γέννησε δυσφορία, καθώς η απέχθεια στην δεσποτεία βρίσκεται στο εθνικό μας γονιδίωμα, όμως ο Καποδίστριας κλήθηκε στην Ελλάδα από τους Έλληνες, ακριβώς υπό αυτήν την προϋπόθεση, να κυβερνήσει δηλαδή μοναρχικώς για ένα διάστημα, προκειμένου να δρομολογηθεί μια κάποια κρατική οργάνωση. Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις έχει προηγηθεί μια επανάσταση, και ένας αιματηρός εμφύλιος. Η όλη διαδικασία κλήσης του Καποδίστρια μου θυμίζει τον θεσμό του Δικτάτορα στην αρχαία Ρωμαϊκή Δημοκρατία.
Ωστόσο μπορώ με παρρησία να πώ ότι αν κάποιοι δρομολόγησαν την δολοφονία του, αυτοί δεν είναι οι Έλληνες, αλλά οι μεγάλες δυνάμεις, και δη η Αγγλία, για λόγους που έχουν ειπωθεί πολλάκις.
Θα συμφωνήσω με τον Ακρίτα ότι είναι πιο βαθύ το ζήτημα, όχι γιατί υπάρχει εγγενής πολυπλοκότητα, αλλά γιατί κάποια θέματα δεν είναι πολύ γνωστά. Οι κατηγορίες εναντίον του Καποδίστρια επιμένουν στην επιφανειακή προσέγγιση και στο αναμάσημα του λαϊκίστικου χαρακτήρα της αντιπολίτευσης Μαυροκορδάτου που στο βάθος της είχε υψηλό διακύβευμα. Από την άλλη, πολλοί υποστηρικτές του Καποδίστρια δεν ασχολούνται με την ευρωπαϊκή διπλωματική του δράση και τη δράση του στα Επτάνησα (1800-1807), αλλά εμμένουν σε μια αγιοποίηση που ακόμα κι αν την αξίζει, μόνη της, κάθε άλλο παρά βοηθάει στην κατανόηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί δεν είναι γνωστά τα θέματα λοιπόν; Ποια ήταν η μυστική διπλωματία των τριών αυτοκρατοριών: Ρωσίας, Αγγλίας και Αυστρίας; και πώς ενεπλάκη σ' αυτήν ο Καποδίστριας; Γιατί επιμένουν να τον παρουσιάζουν στην ιστορία από το 1827 και μετά; Τι στην ευχή έκανε τόσα χρόνια και είχε μπει στη μαύρη λίστα της αγγλικής και αυστριακής πολιτικής; Δεν είναι πιθανό μια τέτοια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα να αποτελεί το κέντρο του ενός από τους δύο πόλους που συγκρούστηκαν; (πρώτα έξω και ύστερα με τη μορφή του εμφυλίου). Και πώς γίνεται πια να παραμένει τόσο αμφιλεγόμενος ύστερα από 200 χρόνια; Μήπως επειδή το υψηλό διακύβευμα ισχύει ακόμα;
Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις σας, και ιδιαίτερα με το ότι πολλά πράγματα δεν είναι ακόμα γνωστά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό εκεί και πέρα, η πορεία που ακολούθησε η Ελλάδα σε αυτά τα σχεδόν 200 χρόνια ανεξαρτησίας της, οι αρχές που υιοθετήθηκαν από την πλειοψηφία των Ελλήνων, ο αξιακός κώδικας που επικράτησε, δείχνουν σε τελική ανάλυση και το τι μας αρέσει ( κατά πλειοψηφία βέβαια - αλλά είναι σημαντικό το τι λέει η πλειοψηφία, μια και αυτή δίνει τον τόνο).
Δυστυχώς, είναι ξεκάθαρο κατά την γνώμη μου: Οι Έλληνες είμαστε ένας λαός που του αρέσει η ανομία, η αυθαιρεσία και τα παρεϊστικα κολπάκια. Γι' αυτό και αυτά αναδείξαμε και συνεχίζουμε να αναδεικνύουμε κατά τρόπο συστηματικό.
Και για να δικαιολογήσουμε την γύμνια μας και την διαρκή αποτυχία, κατηγορούμε πάντοτε κάποιους άλλους.
Επιφυλάσσομαι μόνο στο εξής Παναγιώτη: ότι αυτή είναι η αρχική διαπίστωση. Η "ανομία" και τα "παρεΐστικα" ίσως είναι οι δυο πλευρές της συνέχειας του εμφυλίου του 21 που διατήρησαν τους κλεφταρματολούς και τους κοτζαμπάσηδες μέσα σ' ένα κράτος που το έθνος απορρίπτει. Αν ο εμφύλιος οφείλεται τελικά (πέρα από την ξένη υποδαύλιση) στις 2 απόψεις που υπήρχαν για το είδος του κράτους που θα φορούσε το έθνος (ή τα έθνη;) και αν ο εμφύλιος ουδέποτε έληξε, απλώς μεταλλάσσεται, επειδή η νικητήρια πλευρά είχε να αντιμετωπίσει εκτός από τον πυρήνα της ηττημένης και την αυθόρμητη αντίδραση της μη συνειδητοποιημένης μάζας, τότε ... οι βασιλικοί - βενιζελικοί, οι αριστεροί - δεξιοί, οι πασόκοι - νεοδημοκράτες αποτελούν στρατόπεδα όπου εντάσσονται όσοι "μη προνομιούχοι" κι από τις δυο αρχικές πλευρές καταλαβαίνουν ότι ο τύπος διαφέρει από την ουσία, ότι δηλαδή οι νόμοι υπάρχουν αλλά δεν ισχύουν, ενώ οι επιτακτικές καθημερινές ανάγκες πρέπει να λυθούν. Γι αυτό και διαιωνίζεται το ρουσφετοκρατικό κράτος - παρωδία, με το συντομότατο ανέκδοτο: "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν τω μεταξύ όμως, χάνουν ΟΛΟΙ στο εσωτερικό (οι μη προνομιούχοι, και δεν εννοώ μόνο την καθημερινότητα, αλλά τις παλιές και νέες τραγωδίες Μελούνα, Μικρασιατικό, Εμφύλιος 45-49, Κύπρος, Αιγαίο...), ενώ κάποιοι κερδίζουν στο εξωτερικό τόσα, όσα δεν φανταζόμαστε, για να παρακινηθούμε να το εξετάσουμε ξεφεύγοντας από τα καθημερινά και το "βόλεμα". Αυτά δείχνουν ότι το κράτος μας ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητο, αφού ιδρύθηκε παρά τη θέλησή μας για να εξυπηρετήσει τρίτους και τους τοπικούς αντιπροσώπους τους. Είναι λοιπόν το θέμα ότι μας "αρέσει" η ανομία, ή ότι καταφεύγουμε σ' αυτήν από μια βαθύτερη ανάγκη να δώσουμε διέξοδο -έστω ευκαιριακό- στην στρεβλωτική μας ακαταστασία;
Συμπερασματικά, για τους οξύτατους ελληνικούς κοινωνικούς διαχωρισμούς: νομίζεις ότι ο μέσος "αριστερός" αυτοπροσδιορίζεται έτσι επειδή έχει ιδεολογία και πρακτική απόλυτη, ή επειδή κυρίως αντιπαθεί (για διάφορους λόγους) το "δεξιό", άρα -αφού κάπου θα εντασσότανε- εντάχθηκε στην "αριστερά"; - και το αντίθετο -. (δεν τα ισοπεδώνω φυσικά, μιλάω για την "άβυσσο" που χωρίζει τα ελληνικά στρατόπεδα).
Φίλε μου η προσέγγισή σου, αποτελεί και ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ πιθανή απάντηση στον προβληματισμό συτού του είδους ( γιατί είναι καιρός τώρα που τα συζητώ όλα αυτά με φίλους και γνωστούς μου)που έχω ακούσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα είπες πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα ( που εμπεριέχουν αλήθεια).
Όμως θα παρατηρήσω ( περισσότερο για να δώσω συνέχεια στον προβληματισμό) ότι το έθνος είχε μόνον τους κλεφταρματολούς όταν πήρε την μορφή κράτους. Ήταν φυσικό να ξεκινήσει με αυτούς. Αυτό που με ενοχλεί όταν το σκέφτομαι, είναι το ότι 200 χρόνια μετά, συνεχίζει η ίδια κατάσταση σχεδόν αδιατάρρακτα.
Με λίγα λόγια, αναρωτιέμαι σχετικά με το τι φταίει για αυτή την οικειοθελή διαιώνηση της άθλιας επικρατούσας κατάστασης.
Το γεγονός ότι οι Έλληνες συνεχίζουν να αποδέχονται, να ενισχύουν και να υπηρετούν μια κατάσταση ανομίας και απάτης ( 200 χρόνια από την απελευθέρωσή της) , με πικραίνει αλλά και με κάνει να αναρωτιέμαι σχετικά με το τι έπρεπε να κάνουμε δηλαδή από το 21 και μετά, ώστε να μην φτάναμε σε αυτό το αδιέξοδο.
Στο κάτω-κάτω, σκέφτομαι: Η Ελλάδα ήταν πάντα πολύ μα πάρα πολύ φτωχή χώρα. Αυτό, άρχισε να αλλάζει πριν 40-50 χρόνια και επιταχύνθηκε ( με δανεικά) από το 1980 και μετά. Ε, λοιπόν μόλις έγινε αυτό ( άνοδος βιοτικού επιπέδου - και μάλιστα απότομη) - το πράγμα χειροτέρεψε. Όλη η άθλια φύση του "Ελληναρά" βρήκε διέξοδο και έκφραση, με αποτέλεσμα να αισθάνομαι πολλές φορές "ξένο σώμα". Είμαι σίγουρος ( κρίνοντας από το περίγυρό μου) ότι αρκετοί Έλληνες ( μικρή μειοψηφία βέβαια), αισθανόμαστε πολύ μα πάρα πολύ ξένοι εντός της χώρας που μας γέννησε. Αυτό, με κάνει να αναρωτιέμαι τελικά ακόμα και το αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ( που αισθανόμαστε ξένοι στον τόπο μας) είναι στ' αλήθεια Έλληνες. Βλέπω ότι κατά πλειοψηφία έχει επικρατήσει ένας κώδικας αξιών, που ενώ με βάση την κρίση μου συμπεραίνω ότι δεν ταιριάζει με τον "Ελληνικό τρόπο σκέψης" φιλοσοφικά, παρ' όλα αυτά η πλειοψηφία όσων αυτοαποκαλούνται "Έλληνες", τον αποδέχεται πλήρως.
Πραγματικά, φοβούμαι ότι είναι πολύ βαθιά και πολύ δύσκολα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως Έθνος. Πιθανολογώ, ότι δύσκολα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε ( δεδομένου ότι δεν επιθυμούμε κιόλας κάτι τέτοιο από ότι φαίνεται).
Πάντως, σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι μαζί μου τις σκέψεις σου. Ίσως είναι και η μόνη ελπίδα μας αυτό.
Κι εγώ ευχαριστώ για την ευκαιρία στο διάλογο. Προσπαθώ να παραμερίσω το συναίσθημα, όχι γιατί είναι κακό, όχι γιατί δε μ' ενοχλεί η περίοδος 1974-2011, αλλά γιατί η λογική λέει ό,τι δεν μπορεί να έχουμε πάθει όλοι παράκρουση και συνωστιζόμαστε στους προθαλάμους των βουλευτών, των υπουργών, των στρατιωτικών, των μητροπολιτών... για ψίχουλα κοινωνικών δικαιωμάτων, όταν έχουμε Σύνταγμα και νόμους. Η σημερινή συγκυρία και οι οικονομικές αναλύσεις μας δίνουν ένα εφόδιο παραπάνω για να πάμε στο 19ο αιώνα. Φαίνεται ότι ξεκίνησε ένα πολύ χοντρό οικονομικό παιχνίδι ήδη από την αμερικανική επανάσταση, συνεχίστηκε στη γαλλική και στην ελληνική. Εμείς όμως είχαμε ένα μοναδικό στοιχείο: δεν είχαμε κοινωνική επανάσταση με την κλασική έννοια, δεν ήταν μόνο η τουρκοκρατία που μας έφερνε σε αναντίστοιχο επίπεδο με τους δυτικούς, ενώ αυτό που λέμε "ελληνικός πολιτισμός" είχε πολεμηθεί και συκοφαντηθεί στη διάρκεια του "Βυζαντίου". Το Βυζάντιο έληξε τυπικά και άφησε τη διαμάχη ανοιχτή: "δύση ή ανατολή;". Το πρόβλημα εμφανίστηκε και πάλι στο 18ο αιώνα ως εσωτερικό πρόβλημα (βλ τους λόγιους, κοσμικούς και εκκλησιαστικούς). Ταυτόχρονα η δημιουργία ενός πολυεθνικού κράτους με κυρίαρχο τον ελληνικό πολιτισμό ήταν αντίθετο όχι μόνο στα τρέχοντα συμφέροντα της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Αυστρίας (για τους δικούς της λόγους), αλλά ενεργοποιούσε και τον τεράστιο διχασμό του Σχίσματος που ξεκίνησε πριν το 800. Πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημά μας; Αρκεί να σκεφτούμε ότι αποδεχτήκαμε να οριστεί ένα κράτος ως "Βυζάντιο". Η Δύση που τη λέγαμε "Φραγκιά" οικοιοποιήθηκε τον τίτλο της παγκοσμιοποίησης, γιατί εδώ άρχισε η παρακμή από τον 11ο αιώνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα ζητήματα ήταν γνωστά και παιχνίδι στα δάχτυλα του Καποδίστρια, ο οποίος όμως παρά την συμπαγή ομάδα του, δεν είχε κράτος πίσω του και πάλευε να ανεβάσει το μέσο μορφωτικό επίπεδο. Αυτό μας έφαγε τελικά, αυτό μας τρώει και σήμερα. Όμως αισιοδοξούμε, όχι ηλιθιωδώς, αλλά χάρη στην πίστη ότι οι πνευματικές παρακαταθήκες του αρχαίου και του χριστιανικού πολιτισμού είναι τεράστιες. Ας υποτιμούν πολλοί τις δεύτερες, ας τις θεωρούν αντίθετες στις πρώτες. Δεν φταίνει αυτοί, δεν είναι γνωστά κι αυτά τα θέματα, φταίμε κι εμείς και η εξωτερική προπαγάνδα.
Συνεχίζουμε, αλλά μπορούμε να πετύχουμε μόνον ΟΛΟΙ μαζί...
Φίλε μου συμφωνώ με την την εξαιρετική σου τοποθέτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόκειται για κείμενο σύντομο και περιεκτικότατο, που περιγράφει τις ιστορικές ρίζες του "Ελληνικού προβλήματος".
Εύχομαι να μπορέσει ο Ελληνισμός να ξεπεράσει τους μεγάλους σκοπέλους που εδώ και αιώνες έχει συναντήσει, και να μπορέσει έτσι να φανεί αντάξιος των μεγάλων επιτευγμάτων του παρελθόντος.
Είναι πολύ δύσκολη η όλη προσπάθεια όμως, μια και το γενικό επίπεδο είναι πολύ χαμηλό τελικά ( τόσο χαμηλό, που μερικές φορές με τρομάζει).
Μακάρι.
Λόγω της απουσίας μου, μόλις τώρα είχα την ευκαιρία να απολαύσω το διάλογό σας. Χαίρομαι ιδιαιτέρως που το παρόν ιστολόγιο έχει τόσο υψηλού επιπέδου αναγνώστες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, στην εποχή μας ο διάλογος ( με την ουσιαστική σημασία του όρου) σπανίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπότε κάθε ευκαιρία διεξαγωγής διαλόγου, είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη.