Αριστερή τύφλωση;

του Γιάννη Α. Πανούση
καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είναι βέβαιο ότι ζούμε και βιώνουμε μια πολλαπλή κρίση. Πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική, διανθρώπινη. Σ' αυτό το πλέγμα προστέθηκε η οικονομική κρίση, που δημιουργεί τεράστια προβλήματα ατομικής επιβίωσης και εθνικής στρατηγικής υπέρβασης των «χρόνιων παθήσεων» του greek dream.

ΜΕΣΑ σ' αυτό το σαστισμένο τοπίο τα όσα γίνονται σου θυμίζουν τις παλιές συνταγές αποτυχίας του συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ προσποιείται ότι δεν έχασε την σοσιαλιστική ψυχή του, η Ν.Δ. και ο ΛΑΟΣ διεκδικούν τη φιλελεύθερη αυθεντικότητα και η ά-μοιρη Αριστερά, όπως κάνει πάντα στις δύσκολες εποχές, αλληλοσπαράσσεται (καταγγέλλοντας ταυτόχρονα το δικομματισμό που η ίδια θρέφει με τα ιστορικά και καθημερινά λάθη της).

ΚΑΤΑ τη γνώμη μου δεν υπάρχει ούτε βολική Αριστερά (που είναι πρόθυμη να συνεργαστεί με οποιονδήποτε για να καταστεί «κυβερνώσα») ούτε διαβολική Αριστερά (που συνωμοτεί και κινητοποιεί σκοτεινές δυνάμεις).

Η ΜΗΤΡΑ της Αριστεράς είναι η ίδια. Οι πατριωτικοί, εθνικοί, πολιτικοί, κοινωνικοί αγώνες με το λαό για το λαό. Ανεξάρτητα από τις εκτιμήσεις, αναλύσεις, συγκυρίες ή και το ρόλο των εκάστοτε ηγεσιών, η Αριστερά δεν μπορεί να έχει ως κύριο εχθρό της τις διάφορες αριστερές εκδοχές ή τους αριστερούς πολίτες. Και το κυριότερο: η Αριστερά έχει -ιδίως σήμερα- ανάγκη από τα σύμβολά της (Γλέζος, Θεοδωράκης, Λαμπράκης, Κύρκος και τόσοι άλλοι) και δεν πρέπει να τ' αποκαθηλώνει με τέτοια ευκολία, γιατί στο τέλος θα μείνει «γυμνή» και χωρίς παραδείγματα. Είναι αδιανόητο μια ευρωπαϊκή Αριστερά ή -έστω- η Αριστερά μιας ευρωπαϊκής χώρας να κριτικάρει ή να λοιδορεί τους Ελληνες (συν)αγωνιστές αριστερούς (με τους οποίους σε κάποια στροφή της Ιστορίας διαφώνησε) και να θαυμάζει (!!!) κάτι ημι-δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής ή κάποια αγιοποιημένα μοντέλα διακυβέρνησης (που «σαπίζουν» και τυραννούν τους λαούς).

ΚΑΚΟΣ - κάκιστος ο μανιακός καπιταλισμός, αλλά το φάρμακο δεν βρίσκεται στις αφρικανικές φυλές ή στα ασιατικά αντάρτικα.

ΕΙΝΑΙ ώρα τα αριστερά κόμματα και οι αριστεροί πολίτες να διαμορφώσουν ένα δίκτυο συνεννόησης (έστω στα μίνιμα που συμφωνούν) για να σώσουν τη χώρα [και όχι την αμόλυντη (;) ιδεοληψία τους].

ΥΓ.1 Αυτοί που απομυθοποιούν το 1821, το 1940 και την εν γένει Ιστορία μας δεν βλέπουν το πώς οι άλλοι λαοί διαφυλάττουν τους εθνικούς τους μύθους και κυρίως δεν αντιλαμβάνονται ότι χωρίς κοινές αναφορές εύκολα οι επόμενες γενιές θα προσφύγουν στους μύθους των ναρκωτικών, του καταναλωτισμού ή της τυφλής τρομοκρατίας;

ΥΓ.2 Πρώτα Δημοκρατία και μετά σοσιαλισμός. Αλλιώς όλα θα είναι βαρβαρότητα.

http://ksipnistere.blogspot.com/2011/05/blog-post_8261.html