Ο χρόνιος τούτος κνησμός μας σχετικά με το πότε θα πάρει Όσκαρ ο Brad Pitt ταξιδεύει μέσω μιας ειδικής ομάδας νευρόνων, από το δέρμα στον εγκέφαλο. Ενεργοποιείται συνήθως από κάποιαν ισταμίνη, την οποία εκκρίνει ο οργανισμός μας όταν εντοπίζει μέσα μας έναν εισβολέα, π.χ., τον Brad Pitt στο αστυνομικό θρίλερ “Killing Them Softly”!
Υπάρχουν βέβαια και κάποιες, όπως και κάποιοι, που συμμερίζονται το ότι ίσως ο Brad Pitt να είναι ο νέος Robert Redford. Μιλάμε πως πάσχουμε κλινικά από μία τεράστια φαγούρα επί της διαλεκτικής Pitt-Redford, η οποία φουντώνει βασανιστικά και αθεράπευτα, ειδικά κατά την διάρκεια της αναμονής μας μέσα σε μία μεγάλη ουρά, μπροστά από έναν κάδο σκουπιδιών, μπας και σκαλίσουμε και εμείς τα σκουπίδια γιά μερικά αποφάγια.
Μα φυσικά και αξίζει να πάρει ένα Όσκαρ ο Brad Pitt. Ποτέ δεν κορόϊδεψε τον θεσμό των Όσκαρ ο άνθρωπος και πάντα είχε αρκετά καλές ερμηνείες.
Η δε σχέση της καλοντυμένης και γιά μερικούς γοητευτικής, αλλά και βέβαια πάντα μυστηριώδους, Γαλλίδας επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, με την Ελλάδα της κρίσης, σχεδόν είναι μεταφυσική. Οι περίφημες λίστες (δηλαδή κατάλογοι), που πέρασαν από τα αβρά της χέρια, ίσως να αποτελούν σημεία αναφοράς σε όλα τα ντοκυμαντέρ, αλλά και—γιατί όχι;—στις ταινίες που θα γυριστούν στο μέλλον, και γιά την κρίση που βιώνει η Ευρώπη, αλλά και γιά την πολλή πιθανή διάλυση της ευρωζώνης.
Ας μην κάνουμε βέβαια καν λόγο για το ξέσπασμα ενός πιθανού Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου που αχνοφαίνεται στο όχι-και-τόσο-μεγάλο βάθος του χρόνου. Κάτι τέτοιο μάλλον θα μας χαλούσε την μακάβρια κινηματογραφική σκηνή που ίσως σύντομα να ακολουθεί.
Πάντως όλο αποφάσεις και επιλογές είναι πιά τούτη μας η ζωή. Βρισκόμαστε στο σημείο Α και πρέπει οπωσδήποτε να πάμε στο σημείο Β, όποιο και όπου και αν είναι αυτό.
Πως όμως; Με ποιά τεχνολογία; Θα πάμε βαδίζοντας πάνω σε ξυλοπόδαρα ή καβάλα πάνω σε ένα καλπάζον άτι;
Όλα μα όλα τα αξιότιμα μέλη της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα εργάζονται πάρα πολύ σκληρά, ώστε να έχουμε τα κατ’ αυτούς απαιτούμενα ξυλοπόδαρα, γιά να πάμε βαδίζοντας, με μεγάλα, ασταθή βήματα, από το σημείο Α στο σημείο Β. Από την άλλη πλευρά, ένας κουζουλός Έλλην πατριώτης, μας παρουσιάζει την ευκαιρία να πάμε από το σημείο Α στο σημείο Β, καβάλα πάνω σε ένα άτι που καλπάζει.
Ως ένας επίσης κουζουλός Έλλην πατριώτης, τολμώ να σε ρωτήσω: Πόσο κάνουν δύο και δύο πατριώτη;
«Δύο και δύο τι;», θα με ρωτούσες πρίν από τον Πυθαγόρα. Χάρις όμως στον Πυθαγόρα, τώρα μπορείς με βεβαιότητα να απαντήσεις: «δύο και δύο κάνουν τέσσερα»!
Αυτή το ξεπέταγμα της σκέψης μας—το να σκεφτόμαστε δηλαδή αφηρημένα με αριθμούς—ήταν η πραγματική συμβολή του Πυθαγόρα στην εξέλιξη του ανθρωπίνου πνεύματος, του δικού σου και του δικού μου πνεύματος. Αυτός ήταν και ο λόγος που ονομάσαμε ένα τόσο ωραίο γεωμετρικό θεώρημα προς τιμήν του Πυθαγόρα.
Μέσα στα κεφάλια όμως των μελών της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα, μάλλον αποκλείεται να στριφογυρίζει η συμβολή του Πυθαγόρα στην εξέλιξη του ανθρωπίνου πνεύματος. Το πιό πιθανόν είναι να στριφογυρίζουν, πάλι, γιά μίαν ακόμη φορά, εκείνα τα «κουκιά» της ψήφισης των μέτρων.
Λες και ο λόγος ύπαρξης της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα είναι τα ‘κουκιά’ της ψήφισης μέτρων που, από την Παλινόρθωση της Μοναρχίας στην Ελλάδα, οδηγούν τον ελληνικό μας κόσμο στην καταστροφή και στον απόλυτο αφανισμό μας, ως έθος και έθνος ελληνικόν. Μα και βέβαια αυτός είναι πιά ο μόνος λόγος ύπαρξης της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα, μιάς και όλα μα όλα τα μέλη της είναι προϊόντα πολιτικών συστημάτων, σχεδιασμένων να οδηγούν τον ελληνικό μας κόσμο στην καταστροφή και στον απόλυτο αφανισμό μας ως έθος και έθνος ελληνικόν.
Βλέπεις, στα χρόνια της Παλινόρθωσης της Μοναρχίας στην Γαλλία, ένας Γάλλος ιστορικός και πολιτικός, ο Αλέξης ντε Τοκβίλ (Alexis-Charles-Henri Clérel de Tocqueville), επιφορτίστηκε από την γαλλική κυβέρνηση την μελέτη του σωφρονιστικού συστήματος των ΗΠΑ. Το ταξίδι του όμως στις ΗΠΑ κατέληξε στη συγγραφή του μνημειώδους έργου του: «De la Démocratie en Amérique» (1835-1840) ["Η δημοκρατία στην Αμερική", μτφρ.: Μπάμπης Λυκούδης, εισ.: Γιώργος Μανιάτης, εκδόσεις Στοχαστής].
Από τότε περίπου λοιπόν, η Παλινόρθωση της Μοναρχίας στην Ελλάδα, θέσπισε τα κόμματα αλά Τοκβίλ και μας επέβαλε το πολιτικό σύστημα της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας. Ναι, ακριβώς αυτήν την στυγνά δυναστική κομματοκρατία, που εσύ και εγώ εξακολουθούμε να νομιμοποιούμε με την δήθεν «εκλογική ψήφο» μας.
Αν ήταν πραγματική η ‘εκλογική ψήφος’ μας, τότε θα είχαμε—νομικά και νόμιμα—και την θεσμική δυνατότητα της αμέσου ανακλητότητος εκείνων που ‘εκλέγουμε’. Δεν την έχουμε όμως, διότι το μόνο που κάνουμε είναι, κάθε φορά που έχουμε ‘εκλογές’, ανεξαρτήτως του ποιές ή ποιούς πολιτικούς ψηφίζουμε, απλά να νομιμοποιούμε την στυγνά δυναστική κομματοκρατία, της οποίας ο μοναδικός σκοπός και στόχος είναι η καταστροφή και ο απόλυτος αφανισμός του ελληνικού μας κόσμου.
Αλήθεια, πότε επιτέλους θα πάρει Όσκαρ ο Brad Pitt; Δεν κάνουμε ένα δημοψήφισμα επί τούτου;
Κάτσε καλά μάγκα! Βλέπω κάτι σάπιες μπανάνες στον σκουπιδοντενεκέ…
Νίκος Γεωργαντζάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου