Συχνά ακούμε ότι οι "κακοί" Χριστιανοί μετέτρεψαν τους αρχαίους ναούς σε χριστιανικές εκκλησίες. Δεν είναι ωστόσο ευρέως γνωστό ότι όταν αυτό συνέβη ήδη ο αρχαίος κόσμος είχε παρακμάσει εξαιτίας της διαμεσολαβήσεως των Ρωμαίων και ήδη οι ναοί είχαν μετατραπεί σε άντρα ακολασίας. Για παράδειγμα οι Ολυμπιακοί αγώνες είχαν χάσει την αίγλη και την ευγένειά τους ενώ ο Παρθενώνας είχε μετατραπεί σε οίκο ανοχής! Η αλήθεια είναι ότι ο αρχαίος κόσμος έπνεε τα λήσθια γι αυτό και η γέννησις του Ιησού Χριστού συνέβη όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
Η γαλλίδα συγγραφέας Κατριν Σαλ, φιλόλογος και διδάσκουσα στο Πανεπιστήμιο Ναντέρ του Παρισιού μελετώντας εκατοντάδες φιλολογικές και λογοτεχνικές πηγές συνέγραψε το έργο: Όργια και δολοφονίες στην σκιά του Παρθενώνα . Τον εκφυλισμό του αρχαίου κόσμου παρουσιάζει σε αυτό το βιβλίο από όπου και οι παρακάτω αναφορές: " Ο εκκεντρικός Δημήτριος ο Πολιορκητής ήδη ( Ελληνιστικοί χρόνοι) εγκαθιστά μετά την κατάληψι της Αθήνας τις ευνούμενές του εταίρες στον Παρθενώνα."
"Ρωμαϊκά όργια και ιερόσυλες παρωδίες μαρτυρούν μια διεστραμμένη αντίληψι του πολιτισμού και τονίζουν ωμά την εσωτερική ανισορροπία των αρχαίων κοινωνιών".
Ποιος λοιπόν σεβάστηκε τον Ιερό βράχο της Ακροπόλεως εκείνος που μετέτρεψε το αρχαίο ιερό μιας αρχαίας θρησκείας της Παρθένου Αθηνάς και έργο τέχνης σε οίκο ανοχής ή εκείνος που το καθαγίασε με την μετατροπη του σε Ναό της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας; Πού θα αναζητήσουμε τη διαχρονικότητά μας; στη Ρωμαϊκή κυριαρχία; ή στην Βυζαντινή αναβίωσι της ελληνικότητος; ο καθένας μας είναι ελεύθερος να κρίνει.
Πληροφορίες από Wikipedia
Ιστορική αναδρομή
Δεν είναι γνωστό πότε μετατράπηκε ο Παρθενώνας σε χριστιανικό ναό. Επί Ιουστινιανού πάντως καθαγιάστηκε και ορίστηκε να λέγεται «καθολική εκκλησία Αθηνών». Σε ανώνυμη χειρόγραφη περιήγηση του 15ου αιώνα που βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη της Βιέννης αναφέρεται ότι «ο ναός της Θεομήτορος που βρίσκεται στην Ακρόπολη οικοδομήθηκε από τον Απολλώντα και τον Ευλύγιο», οι οποίοι όπως ξέρουμε ήταν σύγχρονοι του Ιουστινιανού και Τιβερίου Β΄ αντίστοιχα. Από τα τέλη του 6ου αιώνα και μετά άρχισαν να κηδεύονται γύρω από το ναό οι νεκροί των κληρικών, επισκόπων και άλλων. Σε ανασκαφές που έγιναν το 1836 βρέθηκαν πολλά μνήματα χριστιανικού κοιμητηρίου και μια μαρμάρινη επιγραφή «της αγιωτάτης εκκλησίας των Αθηνών», καθώς και χάλκινα νομίσματα των βασιλέων Ιουστινιανού και Ιουστίνου Β΄, και μερικά χρυσά του Τιβερίου Β΄του Θρακός. Το έτος 946 ο Όσιος Λουκάς, σε παιδική ηλικία προσκύνησε στο ιερό της Θεοτόκου στην Ακρόπολη, και παρέμεινε στην Αθήνα ενδυθείς το μοναχικό σχήμα. Αναφέρεται επίσης ότι ο όσιος Νίκων το έτος 980 στην περιοδεία του από την Αθήνα ανέβηκε στην Ακρόπολη και έκανε κήρυγμα από το ναό αυτό. Ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος μετά τις νίκες του εναντίον των Βουλγάρων επισκεύτηκε την Αθήνα το 1019 και προσκύνησε την Παναγία, εκόσμησε δε την εκκλησία με λαμπρά και πολυτελή αναθήματα. Κατά την Άλωση των Αθηνών από τους Λατίνους η εκκλησία συλήθηκε και μετατράπηκε σε καθολική εκκλησία, υπό την ονομασία «Σάντα Μαρία ντι Ατένε». Τελικά έγινε μωαμεθανικό τζαμί.
Στο βάθος της αψίδας και στο μέσο της ημικύκλιας εξέδρας υψώνονταν ο επισκοπικός μαρμάρινος θρόνος.
Πηγές
Σπυρίδων Λάμπρος, Μικταί Σελίδες, Εν Αθήναις, Τύποις Π. Δ. Σακελλαρίου, 1905
Τάσος Νερούτσος: Χριστιανικαί Αθήναι. Αθήνα, 1889, σσ. 19, 21-23, 51-52, 72
Πληροφορίες για τον Δημήτριο τον Πολιορκητή
Δημήτριος ο Πολιορκητής,337-282π.Χ.
Ο διαπρεπέστερος από τους επίγονους του Μ. Αλεξάνδρου. Ήταν γιος του Αντίγονου του Μονόφθαλμου και της Στρατονίκης. Ακολούθησε τον πατέρα του όταν το 322 π.Χ. ήρθε σε ρήξη με τον επιμελητή του θρόνου της Μακεδονίας, Περδίκα και κατέφυγε στον Αντίπατρο.
Το 319 π.Χ. παντρεύτηκε την Φίλα , χήρα του Κρατερού και κόρη του Αντίπατρου για να εδραιωθεί η συμμαχία που είχε συνάψει ο αδερφός της Κάσσανδρος με τον πατέρα του Δημητρίου και τον Πτολεμαίο, εναντίον του Ευμένους και του Πολυπέρχοντος.
Το 317 π.Χ. ο Δημήτριος επικεφαλής 1000 εταίρων πολέμησε εναντίον του Ευμένους και διακρίθηκε για την γενναιότητά του και τις στρατηγικές του ικανότητες. Το 316 π.Χ. ήταν επικεφαλής του δεξιού κέρατος του στρατού του πατέρα του, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη νίκη του Αντιγόνου εναντίον του Ευμένους στη μάχη της Γαβιηνής .
Το 313 π.Χ., ως αρχιστράτηγος των δυνάμεων του πατέρα του στη Συρία, πολέμησε στη Γάζα κατά του Πτολεμαίου, μάχη που έχασε αν και πολέμησε με τόλμη και αποφασιστικότητα.Την ίδια χρονιά εκστράτευσε στη Μυσούντα της Συρίας εναντίον του Κίλλη στρατηγού του Πτολεμαίου αιχμαλωτίζοντάς τον. Στη συνέχεια καταλαμβάνει την Βαβυλώνα.
Το 307 π.Χ. με πολυάριθμο στρατό και 250 πλοία έφτασε στο Σούνιο και από κει με 20 πλοία μπήκε στο λιμάνι του Πειραιά διακηρύσσοντας ότι έρχεται ως ελευθερωτής για να αποκαταστήσει το πάτριο πολίτευμα. Οι Αθηναίοι των υποδέχτηκαν ως απελευθερωτή και του απένειμαν θεϊκές τιμές. Προς τιμήν του αύξησαν τις αττικές φυλές από 10 σε 12 και ονόμασαν την 11η «Αντιγονίδα» και την 12η «Δημητριάδα». Ο μήνας Μουνηχίων ονομάστηκε «Δημητριώνας» και η γιορτή Διονύσια ονομάστηκε «Δημήτρια». Καθιερώθηκαν ετήσιοι αγώνες και βωμός προς τιμήν του.
Το 306 π.Χ. ο Δημήτριος ανέλαβε την αρχηγία του πολέμου εναντίον του Πτολεμαίου. Στη Σαλαμίνα της Κύπρου νίκησε στη στεριά το Μενέλαο, αδελφό του Πτολεμαίου και στη θάλασσα τον ίδιο τον Πτολεμαίο. Την ίδια χρονιά εκστράτευσε εναντίον της Αιγύπτου αλλά απέτυχε. Μετά την αποτυχία αυτή στράφηκε εναντίον της Ρόδου, συμμάχου του Πτολεμαίου και αξιόλογης ναυτικής δύναμης. Και εδώ δεν κατάφερε τον αντικειμενικό του σκοπό.
Το 304 π.Χ. εγκαταλείπει το νησί, αφού πρώτα υπογράφει ειρήνη σύμφωνα με την οποία οι Ρόδιοι διατηρούν την ανεξαρτησία τους συμμαχώντας με τον Αντίγονο και το Δημήτριο, όχι όμως κατά του Πτολεμαίου.
Το 304 π.Χ. εκστρατεύει κατά της Βοιωτίας και της Χαλκίδας και το 303 μπαίνει πάλι θριαμβευτής στην Αθήνα, αφού πρώτα αναγκάζει τον Κάσσανδρο να λύσει την πολιορκία της Αθήνας. Απολαμβάνει τιμές θεϊκές και μάλιστα οι Αθηναίοι τον βάζουν να κατοικήσει στον οπισθόδομο του Παρθενώνα λέγοντας ότι η θεά ήθελε να τον φιλοξενήσει.
Το χειμώνα του ιδίου έτους διώχνει από το Άργος και τις αρκαδικές πόλεις τις φρουρές των αιγυπτιακών και μακεδονικών στρατευμάτων.
Στο Άργος παντρεύεται την Δηιδάμεια, αδελφή του βασιλιά της Ηπείρου, Πύρρου. Στην Κόρινθο ανακηρύσσεται αρχιστράτηγος και αμέσως μετά πλέει για την Κέρκυρα την οποία απελευθερώνει και επιστρέφει στην Αθήνα.
Το 302 π.Χ. εκστρατεύει εναντίον του Κασσάνδρου αλλά ο Αντίγονος τον καλεί στην Έφεσο για να πολεμήσει εναντίον του Λυσίμαχου και του Σελεύκου. Αρχικά νίκησε στη Λάμψακο αλλά στη μεγάλη μάχη της Ιψού ηττήθηκε και εκεί σκοτώνεται και ο πατέρας του Αντίγονος. Μετά την αποτυχία του πηγαίνει στην Κόρινθο και εκεί μαθαίνει ότι οι Αθηναίοι δεν τον αναγνωρίζουν πια!
Το 299, ο Σέλευκος κάνει γαμπρό του το Δημήτριο δίνοντας του ως γυναίκα την κόρη του Στρατονίκη.
Στην προσπάθειά του να καταλάβει τη Σπάρτη τον καλεί ο Αλέξανδρος, γιος του Κάσσανδρου να τον βοηθήσει ενάντια στον αδελφό του, τον Αντίπατρο. Ο Αλέξανδρος αποπειράθηκε να τον δηλητηριάσει αλλά ο Δημήτριος τον σκοτώνει και ανακηρύσσεται βασιλιάς της Μακεδονίας.
Αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της Μακεδονίας χάνει το μεγαλύτερο μέρος από το κράτος του πατέρα του. Μετά από διάφορες μάχες στη Μακεδονία, πηγαίνει στη Μ. Ασία όπου κυριεύει τις Σάρδεις και επιτίθεται εναντίον της Κιλικίας και του Αγαθοκλή. Μετά από πολλές περιπλανήσεις παραδίδεται στο Σέλευκο, ο οποίος τον έκλεισε στο φρούριο της Αττάλειας όπου και πεθαίνει από το ποτό και την κραιπάλη. Κηδεύτηκε με τιμές στην Κόρινθο ενώ ο Πλούταρχος γράφει γι΄ αυτόν συγκρίνοντας τον με τον Αντώνιο.
Ο χαρακτηρισμός του Δημήτριου ως πολιορκητή ξεκινάει από την πολιορκία της Σαλαμίνας της Κύπρου και ολοκληρώνεται με την πολιορκία της Ρόδου που κράτησε ένα χρόνο. Πολιόρκησε την πόλη από στεριά και από θάλασσα. Κατασκεύασε και τοποθέτησε σε δύο δεμένα πλοία φορτηγά μία διπλή χελώνι η οποία προστάτευε τους άντρες από τα βλήματα των οξυβελών και των πετροβόλων καθώς και δύο τετραόροφους πύργους, ψηλότερους από τα τείχη της πόλης, που και αυτοί ήταν δεμένοι και τοποθετημένοι πάνω σε φορτηγά πλοία. Ακόμη μετέτρεψε ελαφρότερα πλοία σε επιθετικά με τρισπίθαμους οξιβελείς καταπέλτες ικανούς να βάλλουν σε απόσταση 500 μέτρων βέλη 65 εκατοστών ώστε να παρενοχλούν τους Ροδίους όταν προσπαθούσαν να επισκευάσουν τα τείχη τους.
Στην πολιορκία από τη στεριά, αφού συγκέντρωσε 30.000 τεχνίτες και εργάτες, καθώς και μερικούς από τους ικανότερους μηχανικούς της εποχής ,όπως ο Ηγήτωρ και ο Επίμαχος, κατασκεύασε την μεγαλύτερη <<ελέπολι>> ( εννεαώροφο πύργο πάνω σε τροχούς) που το ύψος ξεπερνούσε τους 90 πήχεις και το πλάτος της βάσης τους 45 πήχεις. Επανδρωνόταν με πάνω από 200 άνδρες και πάνω είχε μεγάλους λιθοβόλους καταπέλτες που έριχναν πέτρινα βλήματα των 90 κιλών ,καθώς και οξυβελείς καταπέλτες που έριχναν μεγάλα βέλη σε απόσταση 500 μέτρων.
Ο Δημήτριος χρησιμοποίησε τα τελειότερα μηχανικά μέσα της εποχής, μεγαλύτερα και καλύτερα και από αυτά του Αλεξάνδρου στην πολιορκία της Τύρου. Κατασκεύασε μεγάλες κριοφόρους χελώνες που προκαλούσαν ρήγματα στα τείχη καθώς και μεγάλες χωστρίδες οι οποίες επέτρεπαν στους άνδρες τη ακίνδυνη προσπέλαση των τειχών.
Υπήρξε αναμφιβόλως μεγάλης αξίας στρατιωτικός και πολιτικός άνδρας. Επιβαλλόταν στο περιβάλλον του με τη μεγαλοπρέπειά του και την ωραία και επιβλητική του εμφάνιση αλλά και την υπεροπτική του στάση.
Οι εκστρατείες του είχαν ως κύριο σκοπό την ικανοποιήσει του στρατιωτικού του μένους και της μεγάλης του φιλοδοξίας χωρίς βαθύτερο εκπολιτιστικό περιεχόμενο. Ήταν επιρρεπής στο ποτό και τις απολαύσεις από τα οποία και πέθανε.
Αποσπούσε τον θαυμασμό και την κολακεία των υπηκόων του όταν ήταν παρών, ενώ τον συκοφαντούσαν κατά την απουσία του.
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/01/blog-post_5102.html#ixzz2IqNKIfjb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου