ΟΛΜΕ, το δεκανίκι μιας Αεθνικής Κυβέρνησης, ενός Κομματοκρατικού Συστήματος

“Πολλά πρέπει να αλλάξουν στην Ελλάδα” κραυγάζουν τέσσερα χρόνια οι Ευρωκυβερνήτες και τα εγχώρια φερέφωνά τους. Το μόνο που ΔΕΝ χρήζει αλλαγής είναι ο υποκρτικός και παρανόμως νόμιμος τρόπος λειτουργίας του πολιτεύματος. Εκεί “όλα έχουν καλώς”.

Χωρίς την παραμικρή πρωτοτυπία η εκάστοτε “εθνική” κυβέρνηση εφαρμόζει όσα η “Ευρώπη” ή οι διάφροι “ΟΟΣΑ” “διαπιστώνουν”. Πρόσφατα, στον χώρο της παιδείας “προέκυψε” ένα “μείζον” θέμα: η Αναπλήρωση των ΧΑμένων ΔΙδακτικών Ωρών λόγω ΜΑθητικών ΚΑταλήψεων. Τα μέσα υπερπροβάλλουν το θέμα, κι εμείς αναλύουμε το “γιατί”.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει “δημοκρατικά” αποφασίσει να μετατραπεί πρώτα σε Κράτος και μετά σε Έθνος. Οι εθνικοί πολιτισμοί διώκονται και τα προσχήματα είναι μονότονα: όλα για την “ισότητα”, την “ειρήνη”, την “δικαιοσύνη”, όλα επειδή “φταίνε” οι πολίτες και ποτέ οι κυβερνώντες, των οποίων αρμοδιότητα συνεχής είναι η “διάσωση” της χώρας. Στο πλαίσιο αυτό η παιδεία καταργεί τις εθνικές ιδιαιτερότητες, που “περιέργως πώς” όλες είναι μια: η χριστιανική ταυτότητα. Έτσι, ενώ η ελληνική κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να καταργήσει την γιορτή του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου (7 Ιανουαρίου) και την γιορτή των Τριών Ιεραρχών (30 Ιανουαρίου), προς το παρόν και μέχρι να ακουστεί η επίσημη εξαγγελία, πετάει μια “χειροβομβίδα κρότου-λάμψης” που λέγεται ΑΧΑΔΙΩΜΑΚΑ, τουτέστιν αναπλήρωση χαμένων διδακτικών ωρών λόγω μαθητικών καταλήψεων. Το συνδικάτο των λειτουργών Μ.Ε. “σπεύδει” να “εναντιωθεί”. Κηρύσσει 3ωρες στάσεις εργασίας! Δηλαδή, μετακυλίει το κόστος της “αναπλήρωσης” στους καθηγητές, άρα υποστηρίζει την “εθνική” Κυβέρνηση, αφού μετακυλίει την ευθύνη της πολυήμερης κατάληψης δημόσιου χώρου στους εντός αυτού εργαζόμενους. Να θυμηθούμε ότι η πράξη της κατάληψης και ποινικώς κολάσιμη είναι, και αυτεπάγγελτα διώκεται, αλλά και νομοθετεί με Π.Δ. η κυβέρνηση για το τι πρόκειται να συμβεί, “αν η λειτουργία σχολικής μονάδας διακόπτεται λόγω κατάληψης για περισσότερες από τρεις εργάσιμες μέρες” (άρθρο 1). Ποιος υποκρίνεται περισσότερο, η τοπική κυβέρνηση ή η ΟΛΜΕ;

ΕΛΛΗΝΙΚΗ(;) Κυβέρνηση	Συνδικάτο ΟΛΜΕ
Ημι-νομιμοποιεί την μαθητική κατάληψη (Έμμεσα δηλώνει ότι θα την διώκει ποινικά εάν και όταν επιθυμεί. Σε ελαφρύτερη διατύπωση, διαπιστώνει ότι ο ποινικός νόμος περί καταλήψεων δεν μπορεί να εφαρμοστεί, δεν τον καταργεί όμως)	Εναντιώνεται σε κάθε παρουσία αστυνομίας ή εισαγγελέα στον χώρο μιας μαθητικής κατάληψης. Έμμεσα προτρέπει τους μαθητές σε καταλήψεις, υπεραμυνόμενη των “δημοκρατικών τους δικαιωμάτων”
Δηλώνει έμμεσα ότι υποχρεώνεται ο διδάσκων να παρευρεθεί στο σχολείο τις μέρες της “αναπλήρωσης”, επειδή τις ημέρες της κατάληψης πληρώθηκε. Το σημείο αυτό είναι και το σημαντικότερο, αφού την εφαρμογή των νόμων η κυβέρνηση την αναθέτει αποκλειστικά στους “πολίτες”, με την έμμεση τρομοκράτηση ότι σε διαφορετική περίπτωση διαπράττουν πειθαρχικό αδίκημα (από πού κι ως πού;). Εάν η τρομοκράτηση δεν λειτουργήσει ικανοποιητικά, τίθεται σε εφαρμογή το σενάριο της συκοφάντησης (άνομοι και απείθαρχοι οι καθηγητές, όπως και ο Κολοκοτρώνης, σύμφωνα με την ιστορία που διδάσκεται στα Πανεπιστήμια)	Προκηρύσσει Στάσεις Εργασίας ώστε α) να εγκλωβιστεί ο διδάσκων στο απόλυτο αδιέξοδο, β) να δυσφημιστεί περαιτέρω ως φυγόπονος και υποσκάπτων το “εθνικό” συμφέρον ο διδάσκων που θα απεργήσει, γ) να στηριχθεί η κυβέρνηση, αφού αν όχι άμεσα, μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον δεν υπάρχει καμιά απολύτως προοπτική από τις στάσεις εργασίας. Απόλυτη σιωπή στο προφανές νομικό θέμα: ποιος υπερτερεί; Το Π.Δ.170/2013 ή το Π.Δ.104/1979 που προβλέπει και τις αργίες του ΠΑΣΧΑ; Κι αυτό, όταν η ίδια η κυβέρνηση έμμεσα παραδέχεται ότι δρα προληπτικά, άρα τρομοκρατικά. Η ΟΛΜΕ μιλά και περί υποκρισίας της Πολιτείας (τι γίνεται με τις χαμένες ώρες λόγω έλλειψης προσωπικού;) Σωστό, αλλά δεν αρκεί.
Θέτει σε αμφισβήτηση την νόμιμη (για να μην μπούμε στο ηθικό / λειτουργικό κρατικό ζήτημα) αργία του Πάσχα, αρχικά με ήπια μέσα (περιορισμός Διακαινησίμου)	Σιωπή (διακομματική)
Διχάζει την εκπαιδευτική κοινότητα (εν μέσω μιας κατάληψης θέτει τους διδάσκοντες εναντίον μαθητών και γονέων, γονείς εναντίον διδασκόντων κ.ο.κ.)	Ψίθυροι (διακομματικοί)

Εμφανιζόμενη στις 22 Απριλίου η τοπική κυβέρνηση στα τηλεοπτικά στούντιο την ώρα που θα έπρεπε να βρίσκεται στο γραφείο της (Συμεών Κεδίκογλου), ηρωτήθη και για τις αργίες που πρόκειται να κοπούν. Μας “ενημέρωσε” λοιπόν ότι στο τέλος του σχολικού έτους θα γνωρίζουμε γιατί πρέπει να γίνουν εργάσιμες η 7^η και 30^η Ιανουαρίου, όμως μας προϊδέασε ότι δεν έχει νόημα η αργία των Τριών Ιεραρχών όταν δεν γίνεται καμιά ενημέρωση για το έργο τους και απλώς παραμένει κλειστό το σχολείο ! Ουδεμία έκπληξη, όχι μόνον για την ροπή των κυβερνώντων να αυτοχαρακτηρίζονται βλάκες, ούτε βέβαια και για την εγγενή “αδυναμία” των “δημοσιογράφων” (Πόπη Τσαπανίδου) να ενίστανται και να ρωτούν το αυτονόητο. Μάλιστα ο υφυπουργός υπεραμύνθηκε του τρομοκρατικού μέτρου ΠΔ 170/2013 (“εθνική πρόφαση” της ευρωπαϊκής “υποχρέωσης” της χώρας), λέγοντας ότι μετά την ανακοίνωσή του, παρατηρήθηκε μείωση των καταλήψεων. Λέτε να δούμε “συμψηφισμό” των 2 αργιών με την προσωρινά παγωμένη “Λευκή Εβδομάδα”; Όσο για την “μόδα” των καταλήψεων, όλοι θυμόμαστε ποιος την ξεκίνησε και ποιοι στοργικά την περιέθαλψαν, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να νομίζουν και οι μαθητές ότι αυτός είναι πάγιος τρόπος διαμαρτυρίας και διεκδίκησης των δικαίων. Όσο για την ποσοτική (και μόνον) μέτρηση της παιδείας, ας μην ανοίξουμε καθόλου το θέμα. Όσο για την ευθεία τρομοκράτηση της αεθνικής κυβέρνησης, ας μην έχουμε μνήμη χρυσόψαρου, ας θυμηθούμε την διακοπή ρεύματος σε περίπτωση μη πληρωμής του χαρατσιού (ωραίος όρος ευνομούμενου κράτους, ημιεπίσημος). Όσο για το “παιδαγωγικό” μέσο της τρομοκρατίας που επιλέγει η κυβέρνηση…

Η καρδιά λοιπόν του προβλήματος παραμένει σταθερή: α) η μη διάκριση των εξουσιών (ούτε ο ΠτΔ αποτελεί πόλο εξουσίας και εγγυητικό παράγοντα) β) το κομματοκρατικό σύστημα. Το σύστημα αυτό ενώ παραπλανά και κολακεύει τον “πολίτη” ότι δήθεν ασκεί εξουσία δια της ψήφου του, στην πραγματικότητα τον εκβιάζει ή τον εξαγοράζει. Το σύστημα αυτό δημιουργείται από αφανείς πόλους εξουσίας, όπως ο εκδότης των τοπικών νομισμάτων, ο ρυθμιστής της διεθνούς οικονομίας. Το σύστημα αυτό δημιουργεί εικονικούς αντιπάλους, τα κόμματα, τα οποία ελέγχει πλήρως, φυσικά με εξωθεσμικό τρόπο. Τα κόμματα αυτά λειτουργούν ως μικρές δικτατορίες, οπότε “αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία” ονομάζεται το σύστημα εναλλαγής συμπαγών δικτατοριών (κομμάτων) στην εξουσία, όπου η ευθύνη είναι αυτή που πραγματικά και μόνον ανήκει στους “πολίτες”. Μια προέκταση της δημοκρατικής πλάνης αποτελεί και το δήθεν αντίπαλο δέος της κυβέρνησης, τα συνδικάτα. Στην περίπτωση της παιδείας, είναι τραγικό, αλλά υπάρχει ακόμα σημαντικό ποσοστό διδασκόντων που θεωρεί όχι μόνον την παράταξη Α τελείως διαφορετική (δικαιότερη;) από την Β, αλλά και την ΠΑΣΚΕ τελείως άσχετη με το ΠΑΣΟΚ, την ΔΑΠ τελείως άσχετη με την ΝΔ κ.ο.κ. Όσο διαφορετικά ήταν πάντα τα κόμματα μεταξύ τους (40 χρόνια “άσβεστου μίσους” μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν έφτασαν;) τόσο διαφορετική από την εκάστοτε τοπική, ελληνική κυβέρνηση είναι και η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης επειδή κι αυτή κομματοκρατούμενη είναι. Κι αν αυτό ακούγεται βαρύ ή ισοπεδωτικό, δυστυχώς, έτσι είναι και ιστορικά αποδεικνύεται. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που κάποιο κόμμα ξέφευγε απ’ το κοπάδι, τότε… Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Προς το παρόν να συμφωνήσουμε στα αίτια και στα αιτιατά.

Στέργιος Ζυγούρας

22-4-2014