Θα σας απογοητεύσω, αφού εγώ δεν κατατάσσω τον εαυτό μου στους «πολλούς».
Το πρόβλημα της Αριστεράς (των αριστερών) είναι ολόιδιο με το πρόβλημα της Δεξιάς (των δεξιών). Τόσο οι μεν, όσο και οι δε αδυνατούν (;) να δουν την ανυπαρξία των διαχωριστικών γραμμών (ιδεολογημάτων) και χρησιμοποιούν τα ιδεολογήματά τους ως άλλοθι της ματαιοδοξίας τους. Υποστηρικτικό περαιτέρω άλλοθι αποτελεί και η κατανόηση πως και ο απέναντι «αντίπαλος» έχει το ίδιο «πρόβλημα». Άρα το εμπόδιο του καθενός είναι: ενώ αναγνωρίζει -έστω με δυσκολία, έστω στο βάθος, έστω λίγο και μετά από άπειρο κόπο- την ανυπαρξία του πιστεύω του δεν κάνει καμιά προσωπική υποχώρηση από την ματαιότητα της κενότητας.
Ο Κοντογιώργης φαίνεται ένας τίμιος-καταρτισμένος άνθρωπος και ως τέτοιος, θα έπρεπε να είχε βρει την κατασκευαστική πηγή «καπιταλισμού» και «σοσιαλισμού». Είναι η ίδια που στήνει όλες τις μείζονες συγκρούσεις στον κόσμο. Έχουμε μπει στην τελική φάση της σύγκρουσης και η αδυναμία προσδιορισμού των δυο μονομάχων μπορεί να στοιχίσει ακριβά.
Το δεύτερο σκέλος του σχολίου σου μας μπέρδεψε λίγο, ενώ το πρώτο το κατανοώ ανετότερα,. Η εν λόγω συζήτηση βέβαια είχε να κάνει με την Αριστερά, και εκεί κινήθηκε η συλλογιστική του καθηγητού. Βέβαια πολιτική η θεωρία του κ.Κοντογιώργη όπως εξελίσσεται εστιάζει στο δίπολο ελευθερία-υποδούλωση και όχι στο αριστερά-δεξιά, και αυτό είναι που την καθιστά εξόχως ενδιαφέρουσα.
Αφού το πρώτο μέρος είναι κατανοητό, το δεύερο λέει: αν αποδεχόμαστε το πρώτο, τότε δεν είναι περίεργο, δεν είναι κρίμα ένας τίμιος και ενημερωμένος να μπρερδέυεται τόσο πολύ; Τι να περιμένουμε άλλο;
Θα σας απογοητεύσω, αφού εγώ δεν κατατάσσω τον εαυτό μου στους «πολλούς».
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα της Αριστεράς (των αριστερών) είναι ολόιδιο με το πρόβλημα της Δεξιάς (των δεξιών). Τόσο οι μεν, όσο και οι δε αδυνατούν (;) να δουν την ανυπαρξία των διαχωριστικών γραμμών (ιδεολογημάτων) και χρησιμοποιούν τα ιδεολογήματά τους ως άλλοθι της ματαιοδοξίας τους. Υποστηρικτικό περαιτέρω άλλοθι αποτελεί και η κατανόηση πως και ο απέναντι «αντίπαλος» έχει το ίδιο «πρόβλημα». Άρα το εμπόδιο του καθενός είναι: ενώ αναγνωρίζει -έστω με δυσκολία, έστω στο βάθος, έστω λίγο και μετά από άπειρο κόπο- την ανυπαρξία του πιστεύω του δεν κάνει καμιά προσωπική υποχώρηση από την ματαιότητα της κενότητας.
Ο Κοντογιώργης φαίνεται ένας τίμιος-καταρτισμένος άνθρωπος και ως τέτοιος, θα έπρεπε να είχε βρει την κατασκευαστική πηγή «καπιταλισμού» και «σοσιαλισμού». Είναι η ίδια που στήνει όλες τις μείζονες συγκρούσεις στον κόσμο. Έχουμε μπει στην τελική φάση της σύγκρουσης και η αδυναμία προσδιορισμού των δυο μονομάχων μπορεί να στοιχίσει ακριβά.
Το δεύτερο σκέλος του σχολίου σου μας μπέρδεψε λίγο, ενώ το πρώτο το κατανοώ ανετότερα,. Η εν λόγω συζήτηση βέβαια είχε να κάνει με την Αριστερά, και εκεί κινήθηκε η συλλογιστική του καθηγητού. Βέβαια πολιτική η θεωρία του κ.Κοντογιώργη όπως εξελίσσεται εστιάζει στο δίπολο ελευθερία-υποδούλωση και όχι στο αριστερά-δεξιά, και αυτό είναι που την καθιστά εξόχως ενδιαφέρουσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού το πρώτο μέρος είναι κατανοητό, το δεύερο λέει:
ΑπάντησηΔιαγραφήαν αποδεχόμαστε το πρώτο, τότε δεν είναι περίεργο, δεν είναι κρίμα ένας τίμιος και ενημερωμένος να μπρερδέυεται τόσο πολύ; Τι να περιμένουμε άλλο;