Του Γιώργου Κακαρελίδη*
‘Αποκλειστικό’!!!. Οι Τρείς Ιεράρχες δυστυχώς τέθηκαν σε ‘εφεδρεία’. Ειδικώτερα με την 8855/Γ2 -26/01/2012 επείγουσα εγκύκλιο τού Υπ. Παιδείας (και λοιπών λεξικολαγνικών α-νοήτων επιθεμάτων), «..Οι σχολικές μονάδες δύνανται να συμμετάσχουν τη συγκεκριμένη ημέρα σε εκκλησιασμό ή/και σε εορταστικές εκδηλώσεις με ευθύνη του Διευθυντή και του Συλλόγου Διδασκόντων».
‘Δύνανται’. Με άλλα λόγια σπιτική αργία. Η Απαιδεία πέταξε και τα τελευταία φύλλα συκής. Γιατί η ημέρα τής εορτής τών Τριών Ιεραρχών ενοχλεί το καθεστώς, αφού ακόμη και ο πιό φτωχός σε νοήματα πανηγυρικός τής ημέρας, όσο κι’ αν απαρτίζεται από εντέχνως αποσπασθέντα και συρραφέντα χωρία, ώστε να εμφανίζουν τούς Τρείς να μιλάνε γλυκανάλατα για τούς ‘Μαθητές’, για το διάβασμα και τον Χριστό, όσο κι αν ακολουθεί στερεότυπα νουθεσίας νεωτερικού τύπου, αναγκαστικά θα αναφερθεί και σε κάποια επικίνδυνα για την συστημική πολιτική ηγεσία θέματα.
Βλέπετε, οι μαθητές θα ακούσουν, κατά την Θεία Λειτουργία, ‘τα Σα εκ τών Σών Σοί προσφέρομεν’ και μπορεί να σκεφθούν ότι ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εννοεί ότι τα δικά μου και δικά σου είναι ψιλά άνευ κυριότητος κτητικά. Και να προχωρήσουν ακόμα πέρα, σε διαπιστώσεις ότι οι ίδιοι δεν έχουν τίποτε και τα πάντα κατέχουν μόνο οι ελίτ, οπότε μένει ένα μόνο, μικρό βήμα, για την εφαρμογή διαπιστωτικών πράξεων ανατροπής.
Δυστυχώς, ούτε ο Μέγας Βασίλειος αφήνει στο σύστημα περιθώρια αποδοχής του, μια και δεν μπορεί να ταυτισθεί με τον γραφικό χριστουγεννιάτικο δυτικό χοντρομπαλούλη τής κόκα κόλας, διότι αφού, πάλι δυστυχώς, ξεκαθαρίσει ότι τα ρούχα που έχεις, απλώς τα φυλάσσεις για τους γυμνούς, το ψωμί για τους πεινασμένους και τα χρήματα σου γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη, κεραυνοβολεί: λωποδύτη λέμε όποιον γδύνει τον ντυμένο, όμως πώς πρέπει να αποκαλούμε αυτόν που δεν προσπαθεί να ντύσει τον γυμνό; Η απάντηση απαιτεί διόρθωση. Γιατί δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη με καθεστώτα ακόμα και ‘σοσιαλιστικής’ κοπής, που φτιάχνουν –πάντα τούς λαούς και ποτέ την εξουσία, διαρκώς νεόπτωχους.
«-Τα χρήματα τού κάθε πλούσιου δια τούς πτωχούς τής κοινωνίας δωρείται αυτά ο Θεός, αλλοιώς αν δεν τα δώσουν ως φονιάδες θα κριθούν», συνεχίζει, επί Τουρκοκρατίας ο Μανουήλ Νοτάριος τού Μαλαξού. Ως φονιάδες, και ως γνωστόν για τούς φονιάδες, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς, η τιμωρία είναι θάνατος.