Από αφήγηση φίλου με γυναίκα εκπαιδευτικό :
Ξαφνικά δύο μοτοσυκλέτες εμφανίστηκαν στην είσοδο του σπιτιού της πεθεράς μου. Χτύπησαν το κουδούνι και η πεθερά μου βγήκε στο μπαλκόνι ανήσυχη για το τι συμβαίνει. «Τι θέλετε;» ρώτησε. «Εδώ μένει η κυρία Τάδε;». «Όχι αλλά εγώ είμαι η μητέρα της. Τι θα θέλατε;» ρώτησε ξανά η πεθερά μου. «Ανοίξτε και θα σας εξηγήσουμε» είπαν οι αστυνομικοί. Ανοίγει, ανεβαίνουν τα σκαλιά και ο χρόνος άρχισε να παίρνει διαστάσεις από την αγωνία.
«Φέραμε το χαρτί επιστράτευσης της κόρης σας. Υπογράψτε εδώ παρακαλώ». Υπογράφει η πεθερά μου, παίρνει το χαρτί και μπαίνει ζαλισμένη στο σπίτι όπου ήταν ο μικρός μας γιος άρρωστος και τον πρόσεχε. Βάζει τα γυαλιά διαβάζει και έχοντάς τα εντελώς χαμένα αφήνει το χαρτί στο τραπέζι και το βλέμμα της κοιτούσε στο κενό.
«Τι έγινε γιαγιά;» ρώτησε έντρομος ο μικρός μας γιος. Η γιαγιά δεν απάντησε... «Τι έγινε γιαγιά;» ξαναρώτησε επιτακτικά ο μικρός. Η γιαγιά έπεσε στον καναπέ με την πλάτη και είπε με το βλέμμα αφηρημένο. «Παίρνουν την μάνα σου φαντάρο...» είπε με αργή φωνή. «Την μαμά φαντάρο;;;;;» ρώτησε ο μικρός πανικοβλημένος. «Τι άρχισε πόλεμος;» ξαναρώτησε. «Δεν ξέρω... ίσως και να έχουμε πόλεμο» είπε η γιαγιά.
Ντρινννννν! Χτύπησε το κουδούνι κι εμφανίστηκε η γυναίκα μου. Μπαίνει μέσα κι ο μικρός ορμάει στην αγκαλιά της. «Μαμά!!!» φώναξε ο πιτσιρικάς. «Σε παίρνουν φαντάρο;» την ρώτησε. «Μην φοβάσαι ρε χαζούλη» είπε η γυναίκα μου καθησυχαστικά στον μικρό αλλά αυτό συνέχισε.... «Και γιατί δεν παίρνουν τον μπαμπά αφού έχουμε πόλεμο;»...
Η γυναίκα μου σιώπησε χαμογελώντας πικρά...
Είμαι σίγουρος πως ο μικρός θα το θυμάται όπως θυμάμαι εγώ την σύλληψη και φυλάκιση του πατέρα μου στην χούντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου