Ο πολυσήμαντος ταύρος, η “Ευρωπαϊκή μοίρα της Ελλάδας” και η “κρυστάλλινη σοσιαλιστική θέση”

“The game is over. We need serious statistics”

Με την δήλωση αυτή του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ (Οκτώβριος 2009) αρχίσαμε να βιώνουμε αυτό που υπήρχε διάχυτο σε όλο το εννεάμηνο του έτους, αλλά και νωρίτερα. Κάτι στην Ελλάδα επρόκειτο να συμβεί. Μόνον ο κύριος “λεφτά υπάρχουν” κατόπιν εκλογών δήλωσε αιφνιδιασμένος. Συνεπώς, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και Πρόεδρος στο Eurogroup, εντυπωσιασμένος από την αλήθεια του άρτι αφιχθέντος δίδυμου ΓΑΠ-ΓιωΠ “κατάλαβε” πια ότι οι Έλληνες επί χρόνια κορόιδευαν τα “τίμια” κράτη μέλη και έτσι ξεκίνησε ένα ακόμα επεισόδιο διαρθρωτικών αλλαγών και ευρωπροσαρμογών για την χώρα των άνομων και των κλεφταρματολών.

Άπειρο μελάνι χύθηκε από τότε, σε μια προσπάθεια ανάλυσης των αιτίων και διερεύνησης των προοπτικών, έξω από το λόμπι των επίσημων κρατικο-ιδιωτικών μμε, εννοείται. Συμφωνία φαίνεται να επήλθε ως προς ένα βασικό σύμπτωμα: η Ε.Ε. χρησιμοποιεί φασιστικές πρακτικές ολοένα και περισσότερο. Μεγάλος μέρος της κοινής γνώμης ασπάζεται το συμπέρασμα, ανεξάρτητα από το αν το τοποθετεί σε βάση γερμανοποίησης, παγκοσμιοποίησης, συστημικού καπιταλιστικού προβλήματος… Μεγάλο μέρος συμφωνεί ότι το “ευρωπαϊκό κεκτημένο” ως προς τις ανθρώπινες ελευθερίες, το κράτος δικαίου και πρόνοιας, έχει πάει περίπατο και η κατρακύλα συνεχίζεται. Σχετική συμφωνία δηλαδή φαίνεται ως προς το ότι η “οικονομική κρίση” αποτελεί το κατάλληλο πρόσχημα, η κρίση αυτή προκαλείται από εκείνους που ελέγχουν από το παρασκήνιο το πολιτικό προσκήνιο, που με την σειρά του έρχεται να “λύσει ένα πρόβλημα”, στην πραγματικότητα να εκτελέσει τις εντολές που του δίνονται.

Εκεί που δείχνουν περισσότερο διχασμένες οι γνώμες είναι στο αν η ενωμένη Ευρώπη και ιδιαίτερα το κίνημα του δυτικού διαφωτισμού ήταν εξ αρχής ύπουλο, ήρθε δηλαδή ως αρνί που έκρυβε έναν λύκο. Αν το επίπεδο παραδοχής του φασισμού είναι δύσκολο για το μέσο επίπεδο του μορφωμένου ευρωπαίου, το επίπεδο αυτό μοιάζει αδύνατο για την συντριπτική πλειοψηφία. Προφανώς λοιπόν και δεν θα επιχειρήσουμε μια εξήγηση, όπως εξήγηση δεν μπορεί εύκολα να δοθεί και στην φασιστική πρακτική που φέρει δημοκρατικό άλλοθι. Παρατηρήσεις όμως μπορούν να γίνουν. Ερωτήματα μπορούν να εκφραστούν. Άλλωστε, και τυπικά, ως ευρωπαίοι πολίτες το δικαιούμαστε.

 Ας παραμερίσουμε προς το παρόν την πιθανότητα, το πρόβλημα να το δημιουργεί αυτός που εμφανίζεται ως η μοναδική και σωτήρια λύση. Ας ξεχάσουμε ότι σχεδόν τα μόνα κράτη χωρίς τεράστιο δημόσιο χρέος είναι αυτά στα οποία επικρατεί “αραβική άνοιξη”. Ας προσποιηθούμε τους ανεγκέφαλους σε διάφορα ζητήματα, άλλα “φυσιολογικά” κατά την κοινή ιστορία, όπως η δυνατότητα της ηττημένης στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανίας να εξοπλιστεί και σε 20 χρόνια να απειλεί όλο τον πλανήτη, άλλα “εύλογα” όπως το ότι η Επανάσταση του 1821 ξέμεινε από χρήματα το 1823 και χρειάστηκε δανεισμό από φίλιες δυνάμεις και άλλα, που μόλις τώρα αρχίζουν να γίνονται γνωστά και κατανοητά, όπως το ότι η δραχμή ουδέποτε υπήρξε εθνικό νόμισμα της Ελλάδας, αφού τον μηχανισμό παραγωγής του ήλεγχε η Τράπεζα της Ελλάδος (πρώην Εθνική) που ανέκαθεν ήταν ιδιωτική Τράπεζα (κάτι αντίστοιχο γινόταν στο ίδιο περίπου διάστημα με το δολάριο των ΗΠΑ και την στερλίνα της Βρετανίας).

Τα ερωτήματα και οι αντιφάσεις. Οι τεχνικές αντίδρασης

Παραμερίζοντας τις δεκάδες αντιφάσεις που έχουμε αφομοιώσει ως διδακτέα ύλη, τι διαπιστώνουμε; Ότι ένα αόρατο σύστημα προσπαθεί μέσα από την ορατή Κομισιόν, την Ε.Κ.Τ., το Δ.Ν.Τ. και τον πάσης φύσεως Τύπο να μας πείσει για τις ευθύνες μας και για την ουδετερότητα των “αγορών”. Ότι την ευθύνη μιας κακής οικονομίας την έχουν οι πολίτες που ξοδεύουν περισσότερα από όσα παράγουν, που έχουν ένα πελατειακό κράτος, που φοροδιαφεύγουν, που -ως δημόσιοι υπάλληλοι- είναι διεφθαρμένοι, επίορκοι και κοπανατζήδες (ή ύποπτοι). Όπως δηλαδή ο Καντάφι και ο Μουμπάρακ ανακηρύχθηκαν ξαφνικά “δικτάτορες”, ο Άσαντ “σφαγέας”, ο Σαντάμ απειλούσε το Ισραήλ με πυρηνικά, όπως (περίπου) ο Καποδίστριας διαγνώσθηκε “τύραννος”, ο Κολοκοτρώνης είχε καταθέσεις στη Ζάκυνθο, οι υπεύθυνοι της μικρασιατικής καταστροφής ήταν έξι (6), ο εμφύλιος 1945-49 προκλήθηκε από Έλληνες αριστερούς που κινήθηκαν εναντίον δεξιών Ελλήνων, όπως δηλαδή λέμε ότι η Ελλάδα στην ΕΟΚ θα έχει σύνορα ευρωπαϊκά, ισότιμη συμμετοχή και ισοδύναμη ψήφο σε μια ισχυρή οικογένεια ελεύθερων, ανεξάρτητων και δημοκρατικών λαών, όπως λέμε ότι το ΠΑΣΟΚ του 1981 θα βγάλει την Ελλάδα από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, όπως λέμε οι Έλληνες φταίνε που έπαιξαν στο Χρηματιστήριο, όπως λέμε ότι το 1999 η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ με το σπαθί της εκπληρώνοντας όλα τα κριτήρια του Μάαστριχτ, όπως λέμε ότι οι Έλληνες φταίνε για τον υπερδανεισμό, το ρήμαγμα της εντόπιας οικονομίας και την μη αξιοποίηση του απίστευτου εγχώριου πλούτου, όπως λέμε ότι αφού ούτε η τρόικα μπορεί να καταπολεμήσει την φοροδιαφυγή, ας καταργηθεί το τραπεζικό απόρρητο και τα μετρητά, όπως καταργήθηκε το όποιο κράτος δικαίου και πρόνοιας υπήρχε, όπως καταργείται το δημόσιο νερό και η ενέργεια … Δημοκρατικά όμως, όπως πάντα. Όπως λέει σήμερα η Κομισιόν ότι η Ελλάδα δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται, αφού μπήκε στο ευρώ με πλαστά στοιχεία, όπως -μόλις σήμερα- η ΕΚΤ “διαπίστωσε” την έλλειψη προσώπων στα χαρτονομίσματα του Ευρώ και γι’ αυτό σπεύδει να την “καλύψει”.

Οι δημοσιογράφοι το είπαν καθαρά: καμιά σχέση δεν είχε το μνημόνιο με τον τρόπο υπολογισμού του ελλείμματος. Η Ζωή Γεωργαντά κινήθηκε από ίδιον όφελος, μόλις επισκιάστηκε στην ΕΛΣΤΑΤ από τον Ανδρέα Γεωργίου. Το ΕΛΙΑΜΕΠ το είπε καθαρά: έξω από την Ευρώπη θα μας φάει ο λύκος. Ό,τι έλεγε ο Καραμανλής το 74, ό,τι έλεγε η Μπενάκη από το 2005. Το ΕΛΙΑΜΕΠ και τμήμα του Ελληνικού Πανεπιστημίου το είπαν καθαρά: για όλα φταίνε οι Έλληνες που κουβαλάνε μέσα τους ολίγον από Καραϊσκάκη – Κολοκοτρώνη κι έτσι αντιστέκονται στους σημερινούς, τίμιους Μαυροκορδάτους. Έτσι είναι. Όποιος έχει τα χρηματικά μέσα, δημιουργεί και την αντζέντα, το πολύ πολύ κανένας καλός αντίλογος να φέρει την κουβέντα σε επίπεδο μερικού, σχετικού και τελικά, ουτοπικού συμβιβασμού. Για συζήτηση ούτε λόγος. Οι ύβρεις, οι συκοφαντίες και οι μονολεκτικοί χαρακτηρισμοί προς απάντηση, όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα. Το μενού περιλαμβάνει εναντίον του αντιφρονούντα και τον νόμο-λάστιχο, αφού πολύ συχνά η δικαιοσύνη μόνον τυφλή δεν είναι.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι όλα αυτά και πόσα παρόμοια συμβαίνουν, το πρόβλημα είναι ότι μέσω της πλύσης εγκεφάλου και των συστηματικών ψεμάτων γίνονται πιστευτά. Γίνονται πιστευτά στην βάση της ελλιπούς πληροφόρησης (κυρίως ιστορικής), στην βάση της παραπληροφόρησης, στην βάση ελέγχου της παιδείας από το ίδιο, αόρατο σύστημα σε όλα τα δυτικά κράτη. Γίνεται πιστευτό ότι υπάρχει μόνιμη, αγαπητική πρόθεση των κυβερνήσεων να χρησιμοποιήσουν το χρήμα των “αγορών” επ’ αγαθώ των κοινωνιών. Γίνεται πιστευτό ότι τις προθέσεις των δημοκρατικώς εκλεγμένων κυβερνήσεων τις ελέγχει η λαϊκή βούληση και όχι το χρήμα. Γίνεται πιστευτό ότι μόνον με δάνεια μπορεί να ζήσει ένα κράτος, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Γίνεται πιστευτό ότι δυο παγκόσμιες ιδεολογίες μάχονται συνεχώς για το καλό ή το κακό του κόσμου (φιλελευθερισμός-σοσιαλισμός). Το μόνο που δεν έχουμε ακούσει ακόμα είναι ότι η εξαθλίωση του τρίτου κόσμου οφείλεται στην τεχνική αδυναμία του δυτικού κόσμου να θρέψει την ανθρωπότητα, όχι υπό μορφή ελεημοσύνης βέβαια. Πού θα πάει όμως; Αν τελειώσουν τα άλλα “επιχειρήματα” θα το ακούσουμε κι αυτό.

Αν προσέξει κάποιος, θα δει στην διάρκεια του χρόνου να επαναλαμβάνεται από πλευράς Ευρώπης δηλώσεις “αφέλειας” για ανάγκη διορθωτικής πορείας σε μείζονα θέματα. Οι δηλώσεις αυτές αντιφάσκουν κατάφωρα με τις (επίσης διαρκείς) δηλώσεις εξύμνησης των επιτευγμάτων της ενωμένης Ευρώπης. Από την μια πλευρά, “μείζονες διανοητές και ισχυροί πολιτικοί” σχεδιάζουν τo μεγαλειώδες, κοινό ευρωπαϊκό μέλλον, από την άλλη, εκλεγμένες μαριονέτες έρχονται να “διορθώσουν” το Μάαστριχτ, το ευρώ, να αναβαθμίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα… ακόμα και τα πρόσωπα στο χαρτονόμισμα του Ευρώ που… “ξεχάστηκαν” και χρειάστηκαν έρευνες για να διαπιστωθεί ότι οι άνθρωποι τείνουν να θυμούνται τα πρόσωπα περισσότερο από τις πύλες και τις γέφυρες! Σταθερά δηλαδή υποβαθμίζεται ο αντίλογος μέσω του θλιβερού λόγου. Γιατί να πρέπει κάποιος να εξηγήσει στον Μάριο Ντράγκι τι θα πει “πρόσωπο στο χαρτονόμισμα” και πώς αυτό χρησιμοποιήθηκε στα εθνικά κράτη; Γιατί πρέπει να τον ρωτήσει το προφανές: πώς έγινε και ξεχάστηκαν εκατοντάδες προσωπικότητες της Ευρώπης που προσέφεραν τα μέγιστα στην ανθρωπότητα; Να λοιπόν άλλη μια ένδειξη για το μη ανθρωποκεντρικό ευρωπαϊκό σύστημα που θέλει να επιβληθεί.

Στην περίπτωση της Ελλάδας έμμεσα, αλλά σταθερά επαναλαμβάνεται η δήλωση του Βρετανού υπουργού εξωτερικών λόρδου του Castlereagh, που ήθελε να καταστήσει τους Έλληνες ένα “ξεπεσμένο, άψυχο έθνος”. Ή μήπως σημαίνει κάτι άλλο η διαρκής επίκληση του “μικρού” ελληνικού κράτους, που, αφού έγινε, χάρη στην βοήθεια της δύσης, “εθνικό”, άρα διπλά μικρό, στον 19^ο αιώνα είχε την ανάγκη της εθνικής “Μεγάλης Ιδέας”, στον 20^ο είχε την ανάγκη την “Ευρώπη”; Και πώς να μην ισχύουν όλα αυτά τα παράδοξα, όταν αυτός που μας τα διδάσκει, ταυτόχρονα διδάσκει ότι πριν ακόμα οι Έλληνες σχηματίσουν κράτος, είχαν την ανάγκη δανείων; Από την “ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών” του 1978, πήγαμε στο ευρώ του 2000 και στην “ανακάλυψη” των παραποιημένων στατιστικών του Σημίτη που… έδρασε “κατ’ εντολή των πολιτών”! Ναι, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι του 1999 ήταν κουτόφραγκοι, δεν γνώριζαν τίποτα περί swaps και Goldman Sachs, δεν ήξεραν να μετράνε τα στατιστικά των κρατών που έμπαιναν στο ευρώ, ούτε γνώριζαν πόσο διογκωμένος ήταν ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου… Όμως οι Έλληνες από την εποχή του Αλ. Υψηλάντη έχουν την ανάγκη προόδου, φωτισμού, εκσυγχρονισμού, εναρμονισμού, εκδυτικισμού, εκδημοκρατισμού, διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων προς την κατεύθυνση των Ευρωπαίων! Μυστήριο, μα την αλήθεια! Μεγάλο μυστήριο!

Η ευθύνη του ψηφοφόρου. Ο δημοκρατικός ευρωφασισμός

Όταν έρχεται η ώρα των επώδυνων “αλλαγών”, περιέργως πώς, πάντα φταίει ο πολίτης, ενώ αν γίνει η παραμικρή προσπάθεια οργανωμένης διάδοσης της πραγματικότητας, τότε τα σουβλερά δόντια των εγχώριων διαχειριστών εμφανίζονται λαμπερά, η ιταμότητα, οι εκβιασμοί και τα διλήμματα κάνουν αδύνατο τον διάλογο, τεχνητοί εχθροί εφευρίσκονται, ενώ ο μηχανισμός περιθωριοποίησης, γελοιοποίησης, εξαφάνισης ανθρώπων και ιδεών, αναλαμβάνει το γνωστό του “δημοκρατικό” έργο. Ειδικά τα διλήμματα (π.χ. ναι ή όχι στο ευρώ;) είναι το αγαπημένο μέσο αποφυγής των ερωτημάτων. Εκεί οι μάσκες πέφτουν, καταρρέει πλήρως η “δημοκρατία” και ο ευρωπαϊκός ορθολογισμός που επικαλούνται. Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή που, ουρλιάζοντας για το λόμπι της δραχμής, εκβιάζει την Βουλή να ψηφίσει εντός 24ώρου για τα μέγιστα, κομπάζοντας στην συνέχεια πως έχει “ευρύτατη πλειοψηφία και δημοκρατική νομιμοποίηση”; Γιατί η ψήφιση των μνημονίων είναι κατεπείγουσα, αλλά όχι η απόδειξη της αξιοπιστίας της ΕΛΣΤΑΤ; Γιατί η Κομισιόν εν μια νυκτί πίστεψε τον ΓΑΠ όταν επί δέκα χρόνια πίστευε τον Σημίτη και τον Καραμανλή; Γιατί έχει επιστημονική αξιοπιστία η μέθοδος Γεωργίου και όχι η μέθοδος Γεωργαντά; Γιατί η δημοσιογραφία των γνωστών μμε ταυτίζεται με τους Παπακωνσταντίνου – Γεωργίου; Γιατί δεν εξεγείρεται η ίδια δημοσιογραφία ως προς την ευρωπαϊκή παρέμβαση που υποδεικνύει το αλάθητο του Radermacher; Γιατί μια συνταγματικώς κατοχυρωμένη “ανεξάρτητη αρχή” αποδεικνύεται εξαρτημένη τόσο από την Ευρωπαϊκή, όσο και από την Ελληνική κυβέρνηση; κλπ κλπ κλπ Ένα μόνον θέμα αρκεί για να φανεί ότι ο δημοκρατικός ευρωμανδύας κρύβει ολοκληρωτικό περιεχόμενο. Ότι τόσο στα κράτη μέλη, όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πηγάζει, ούτε ασκείται εξουσία υπέρ του λαού. Είναι αυτή η συνέχεια της Ευρώπης που εξεγέρθηκε κατά του παπικού αλάθητου και της μεσαιωνικής αυθεντίας; Αυτήν την Ευρώπη, που σέρνεται πίσω από το αλάθητο της Eurostat και του IMF, καλούνται οι Ευρωπαίοι να προσκυνήσουν;

Το χειρότερο είναι, πως το μιζοθρεμένο εγχώριο σύστημα, για τα όποια δεινά τελικά παραδέχεται, προκλητικά αντιτείνει: ο λαός ψήφισε. Λες και υπάρχει ποτέ προεκλογικός διάλογος. Λες και υπάρχει μηχανισμός έκπτωσης μιας κυβέρνησης που κάνει μετεκλογικά τα αντίθετα από όσα προεκλογικά έλεγε. Λες και η ύπαρξη του νόμου συνεπάγεται την ισονομία. Λες και η πολυνομία είναι φυσικό φαινόμενο. Λες και ο έχων δικαίωμα ψήφου γνωρίζει τι είναι spread, πώς και πόσο δανείζεται η χώρα, λες και ο μέσος πολίτης γνωρίζει αυτά που αγνοούν (ή κάνουν πως αγνοούν) ακόμα και οι απόφοιτοι του London School of Economics. Λες και το δικαίωμα στην ψήφο μπορεί να αντισταθμίσει την δυνατότητα του παγκόσμιου οικονομικού καρτέλ (global financial governance επί το λογιότερον) να επηρεάζει την κοινή γνώμη, να ορίζει από το παρασκήνιο τους αρχηγούς των κομμάτων, την δημιουργία κομμάτων, τις κυβερνητικές πολιτικές, την ατζέντα των θεμάτων. Αλλά ξεχάσαμε… αυτά είναι συνωμοσιολογίες, που δεν έχουν θέση ούτε στον αγγελικό κόσμο του δυτικού κράτους δικαίου, ούτε στο κράτος των ταύρων και των αρκούδων που φιγουράρουν έξω από τα χρηματιστήρια.

Και βέβαια, παραμένει το μεγάλο ερώτημα: αν η ενωμένη Ευρώπη είναι ένα αγαθό όραμα του 1950 που προγραμματίστηκε για την ειρήνη και την ωφέλεια των λαών, τότε πώς εξηγείται η διαρκής υπονομευτική πολιτική εναντίον των διαφορετικών πολιτισμών, πώς εξηγείται η επιθετική πολιτική, η πολιτική κατακερματισμού των κρατών και εθνών να συνοδεύει την πολιτική-οικονομική-νομισματική ένωση; Ας το αναλογιστεί αυτό ιδιαίτερα ο Έλληνας, που βλέπει σήμερα το σοσιαλιστικό κόμμα και το αριστερό του κυβερνητικό στήριγμα, να καταλογίζει στο φιλελεύθερο κόμμα ευρωπαϊκή ανεπάρκεια. Και δυο τελευταία ερωτήματα: Πόσο μεγάλο ήταν το ιδεολογικό χάσμα που χώριζε από το 1974 τον φιλελεύθερο από τον σοσιαλιστικό χώρο; Πόσο, αλήθεια, οξυδερκή και οραματιστή μπορούμε να θεωρήσουμε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που -εκτός των άλλων- μετεπήδησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας προκειμένου να εμποδίσει τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να βγάλει την Ελλάδα έξω από την ΕΟΚ;

28-05-2013

Στέργιος Ζυγούρας

Το καραβάκι της Ιστορίας