Ο λαός έχει τα ΙΔΙΑ αιτήματα και διεκδικεί τα ΙΔΙΑ πράγματα από την εποχή των επών του Ομήρου, και ακόμα παλιότερα.
Δείτε τι περιγράφει ο Ομηρος πως σούρνει ο Θερσίτης στους αρχόντους. ("Θερσίτης δ' έτι μούνος εθορύβει, ος πολλά τε και άτακτα λέγειν ... φιλονείκειν τοις βασιλεύσιν,36-39Δ)
Δείτε τι περιγράφει ο Ομηρος πως σούρνει ο Θερσίτης στους αρχόντους. ("Θερσίτης δ' έτι μούνος εθορύβει, ος πολλά τε και άτακτα λέγειν ... φιλονείκειν τοις βασιλεύσιν,36-39Δ)
Δείτε τι περιγράφει ο Αριστοφάνης στις Εκκλησιάζουσες και στους Ιππείς .
Ο λαός έχει, εδώ και χιλιετίες πολλές, τα ίδια και τα ίδια αιτήματα και διεκδικήσεις. Πολύ πολύ πριν υπάρξει αριστερά. Και δεξιά. Πολύ πολύ πριν υπάρξει μαρξισμός. Και έχει τις ίδιες διεκδικήσεις εδώ και χιλιετίες διότι πάντα αντιμετώπιζε τα ίδια προβλήματα: καταλήστευση του πλούτου που παράγει, εκμετάλλευση και αδικία.
Η αριστερά και η δεξιά είναι ο τρόπος που βρήκε ο εξουσιασμός παγκοσμίως, μόλις τους τελευταίους δύο αιώνες, να χωρίζει και να κρατάει μονίμως τον λαό διασπασμένο, ενίοτε και με εμφυλίους, ώστε να συνεχίζει την δουλειά του, που είναι η εκμετάλλευση του πλούτου που παράγει η λαός και η αναδιανομή του προς όφελος μιας οικονομικής ολιγαρχίας.
Η αριστερά και η δεξιά είναι ο τρόπος που βρήκε ο διεθνής εξουσιασμός να αποκρύβει πως αυτό που ονομάζει “δημοκρατία” είναι ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ. Με ολιγαρχία είναι οργανωμένα τα δεξιά και τα αριστερά κόμματα. Και όχι με δημοκρατία. Με ολιγαρχία και τα συνδικάτα. Οι ίδιοι και οι ίδιοι επανεκλέγονται παντού, ξανά και ξανά, και στο τέλος συνιστούν μία τάξη ανθρώπων που έχει κοινά συμφέροντα. Εξουσιαστικά. Απέναντι στην κοινωνία. Ολοι τους. Ακόμη και αν ανήκουν σε “αντίπαλες” παρατάξεις. Οπως της δεξιάς και της αριστεράς.
Η εκμετάλλευση, η πολιτική ανισότητα, η οικονομικη ανισότητα και η αδικία υπάρχουν στις ανθρώπινες κοινωνίες ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΑ για χιλιετίες. Ο λαός είναι πάντα στην θέση του υποζυγίου. Του δούλου. Του βαστάζου.
Και ναι, ο λαός έχει ταξική συνείδηση πολύ πολύ πριν υπάρξει δεξιά κι αριστερά. Διαβάστε τις παροιμίες του λαού και θα πειστείτε για τον αν έχει ή όχι ο λαός συνείδηση της τάξης του. Του ποιος είναι μέσα στην κλίμακα της οικονομικής ιεραρχίας της κοινωνίας. Δείτε τις παροιμίες του λαού μόνο. Αυτό φτάνει.
Ο λαός είναι πουλημένος από όλες τις μπάντες. Από την ηγεσία της κοινωνίας. Οχι μόνο την πολιτική. Αλλά και την πνευματική, θρησκευτική κλπ κλπ. Από τις ηγεσίες των κομμάτων. Ακόμα και των αριστερών. Από τις ηγεσίες των συνδικάτων.
Ολοι αυτοί είναι η πολιτική ολιγαρχία. Που στηρίζει την οικονομική ολιγαρχία που βρίσκεται πίσω της. ΓΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ.
Ο λαός χρειάζεται την δημοκρατία, πραγματική δημοκρατία, για να πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Την δημοκρατία εκείνη που ποτέ, ούτε η δεξιά, ούτε και η αριστερά, διανοήθηκε να του δώσει. Να του την εξηγήσει έστω.
Η δεξιά και η αριστερά ΠΟΤΕ δεν είπαν στον λαό πως η λύση στο πρόβλημά του το προαιώνιο είναι: “Πραγματική Δημοκρατία Τώρα”.
Παρά του λένε πως είναι ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός και διάφορα τέτοια. Για να μην του δώσουνε ποτέ πραγματική δημοκρατία. Λες κι είναι ο λαός κανένα παιδάκι και δεν μπορεί να αυτοκυβερνηθεί μόνος του και να διαρρυθμίσει ΚΑΙ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ.
Γι’ αυτό τον κρατάνε απαίδευτο και αμόρφωτο. Αποχαυνωμένο με άρτον και θεάματα. Από το Κολοσσαίον μέχρι την τηλεόραση την σημερινή. Για να ΜΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ο λαός. Γι’ αυτό γίνονται όλα.
Ετσι πασσάρουνε στον λαό “εθνάρχες”, “σωτήρες-φωστήρες-πατριώτες” ηγέτες, κομματικούς αρχηγούς και άλλους τέτοιους ολιγαρχικούς, απλά και μόνο για να μην του πούνε την μεγάλη αλήθεια:
Πως μόνο με πραγματική δημοκρατία ο λαός θα πάρει τις τύχες του στα χέρια του.
Θραξ ΑναρμόδιοςΟ λαός έχει, εδώ και χιλιετίες πολλές, τα ίδια και τα ίδια αιτήματα και διεκδικήσεις. Πολύ πολύ πριν υπάρξει αριστερά. Και δεξιά. Πολύ πολύ πριν υπάρξει μαρξισμός. Και έχει τις ίδιες διεκδικήσεις εδώ και χιλιετίες διότι πάντα αντιμετώπιζε τα ίδια προβλήματα: καταλήστευση του πλούτου που παράγει, εκμετάλλευση και αδικία.
Η αριστερά και η δεξιά είναι ο τρόπος που βρήκε ο εξουσιασμός παγκοσμίως, μόλις τους τελευταίους δύο αιώνες, να χωρίζει και να κρατάει μονίμως τον λαό διασπασμένο, ενίοτε και με εμφυλίους, ώστε να συνεχίζει την δουλειά του, που είναι η εκμετάλλευση του πλούτου που παράγει η λαός και η αναδιανομή του προς όφελος μιας οικονομικής ολιγαρχίας.
Η αριστερά και η δεξιά είναι ο τρόπος που βρήκε ο διεθνής εξουσιασμός να αποκρύβει πως αυτό που ονομάζει “δημοκρατία” είναι ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ. Με ολιγαρχία είναι οργανωμένα τα δεξιά και τα αριστερά κόμματα. Και όχι με δημοκρατία. Με ολιγαρχία και τα συνδικάτα. Οι ίδιοι και οι ίδιοι επανεκλέγονται παντού, ξανά και ξανά, και στο τέλος συνιστούν μία τάξη ανθρώπων που έχει κοινά συμφέροντα. Εξουσιαστικά. Απέναντι στην κοινωνία. Ολοι τους. Ακόμη και αν ανήκουν σε “αντίπαλες” παρατάξεις. Οπως της δεξιάς και της αριστεράς.
Η εκμετάλλευση, η πολιτική ανισότητα, η οικονομικη ανισότητα και η αδικία υπάρχουν στις ανθρώπινες κοινωνίες ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΑ για χιλιετίες. Ο λαός είναι πάντα στην θέση του υποζυγίου. Του δούλου. Του βαστάζου.
Και ναι, ο λαός έχει ταξική συνείδηση πολύ πολύ πριν υπάρξει δεξιά κι αριστερά. Διαβάστε τις παροιμίες του λαού και θα πειστείτε για τον αν έχει ή όχι ο λαός συνείδηση της τάξης του. Του ποιος είναι μέσα στην κλίμακα της οικονομικής ιεραρχίας της κοινωνίας. Δείτε τις παροιμίες του λαού μόνο. Αυτό φτάνει.
Ο λαός είναι πουλημένος από όλες τις μπάντες. Από την ηγεσία της κοινωνίας. Οχι μόνο την πολιτική. Αλλά και την πνευματική, θρησκευτική κλπ κλπ. Από τις ηγεσίες των κομμάτων. Ακόμα και των αριστερών. Από τις ηγεσίες των συνδικάτων.
Ολοι αυτοί είναι η πολιτική ολιγαρχία. Που στηρίζει την οικονομική ολιγαρχία που βρίσκεται πίσω της. ΓΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ.
Ο λαός χρειάζεται την δημοκρατία, πραγματική δημοκρατία, για να πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Την δημοκρατία εκείνη που ποτέ, ούτε η δεξιά, ούτε και η αριστερά, διανοήθηκε να του δώσει. Να του την εξηγήσει έστω.
Η δεξιά και η αριστερά ΠΟΤΕ δεν είπαν στον λαό πως η λύση στο πρόβλημά του το προαιώνιο είναι: “Πραγματική Δημοκρατία Τώρα”.
Παρά του λένε πως είναι ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός και διάφορα τέτοια. Για να μην του δώσουνε ποτέ πραγματική δημοκρατία. Λες κι είναι ο λαός κανένα παιδάκι και δεν μπορεί να αυτοκυβερνηθεί μόνος του και να διαρρυθμίσει ΚΑΙ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ.
Γι’ αυτό τον κρατάνε απαίδευτο και αμόρφωτο. Αποχαυνωμένο με άρτον και θεάματα. Από το Κολοσσαίον μέχρι την τηλεόραση την σημερινή. Για να ΜΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ο λαός. Γι’ αυτό γίνονται όλα.
Ετσι πασσάρουνε στον λαό “εθνάρχες”, “σωτήρες-φωστήρες-πατριώτες” ηγέτες, κομματικούς αρχηγούς και άλλους τέτοιους ολιγαρχικούς, απλά και μόνο για να μην του πούνε την μεγάλη αλήθεια:
Πως μόνο με πραγματική δημοκρατία ο λαός θα πάρει τις τύχες του στα χέρια του.
http://anarmodios.wordpress.com/2011/09/05/1-419/#more-2162
ΣΩΣΤΆ, αλλά όταν ο λαός -τελικά- μέσω μιας επιλογής ψήφου κάνει συνεχώς το ίδιο λάθος, τότε θα πρέπει να βγουν κάποια συμπεράσματα (με αρκετή προσοχή) και για τη σχέση πολιτεύματος-λαού και για τη συνεχή παρέμβαση του λαού στη μορφή του πολιτεύματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι δύσκολο, γιατί η δημοκρατία δεν είναι αυτόματα θετικό πολίτευμα και τα θετικά προς το λαό δεν χαρίζονται από τα κόμματα. Ο λαός πρέπει καθημερινά να φτιάνχει τα κόμματα από τα οποία θα λάβει ανταποδοτικά όσα με μόχθο θα έχει προσφέρει στη δημοκρατική διαδικασία.
Αυτό που πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη, είναι το ηθικό-άγραφο πλαίσιο. Πρέπει να υπάρχει; Είναι περιττό; Αν υπάρχει, πώς θα σχετίζεται με το πολιτικό πλαίσιο της δημοκρατίας; Πώς δηλαδή η κοινωνία θα αυτοπεριορίζεται στα πολιτικά αιτήματά της; Ποια στοιχειώδη ηθικά στοιχεία θα περιλαμβάνονται στους νόμους;
Θέλει αρετή και τόλμη η δημοκρατία. Είναι πολίτευμα που πολύ εύκολα καταρρέει, αν δεν συντρέχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις υλοποίησής του. Συμφωνώ με τον προλαλήσαντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά. Και γίνεται και άλλοθι για τους ολιγαρχικούς κυβερνήτες το όνομα "δημοκρατία", που στ' αυτιά του πιο απαίδευτου και μη συμμετέχοντος πολίτη ηχεί ως αδιέξοδο που εμπεριέχεται στο θεσμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν οξύνεται η κατάσταση προς αυτή την κατεύθυνση, είναι περισσότερο πιθανό να εμφανιστούν ψευδοσωτήρες. Αν αυτοί υπερψηφιστούν, τότε τα "αδιέξοδα" διευρύνονται.