ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ; Βεβαίως ! αλλά... 20.000 σελίδες η ιστορία του 21; Νομίζω πως το πρωτογενές υλικό μαζί με τις ιστορίες και τα απομνημονεύματα ξεπερνούν τις 100.000 σελίδες, χωρίς να υπολογίσουμε το υλικό που ακόμα είναι άγνωστο, καταχωνιασμένο σε συρτάρια και πιθάρια. Και όταν λέμε "1821" εννούμε 1770-1833 για να μην πούμε πως η αρχή είναι στο 1750. Άρα πρέπει να ξεπερνούμε και τις 100.000 σελίδες κατά πολύ, αφού, αν ξεφύγουμε από το αποτέλεσμα του έθνους-κράτους και πάμε στην πραγματική διάσταση της επιδίωξης, το 1821 είναι ίσως το σημαντικότερο γεγονός στην μ.Χ. ιστορία.
Σωστά, αλλά είπε ότι έχει έτοιμη μια τρίτομη ιστορία και απάντησε σε πολλές ερωτήσεις σχετικά με τα μαγειρέματα του 21, λέγοντας "δεν μπορώ να καταλάβω τι μας έπιασε και..." αρκετές φορές. Το ότι ο Καργάκος έχει επηρεαστεί έντονα από την γραμμή του μαγειρέματος, το επιβεβαιώνει στο τέλος, όταν αναφέρει ότι το 21 έγινε πρότυπο για τους άλλους Βαλκάνιους και για την διεκδίκηση δημοκρατικών δικαιωμάτων (;) Θεωρεί δηλαδή τι; Την κατάληξη ως στόχο; Μετά δεν μένει τίποτα από το να δεχθούμε και τον Κωλέττη-Παπαρρηγόπουλο. Γι αυτό και σεβόμενος τον δάσκαλο, τονίζω ότι ίσως αυτό που του διαφεύγει να βρίσκεται στις υπόλοιπες σελίδες. Κι αυτό βέβαια, σχήμα λόγου είναι, πάντως το 1821 ΔΕΝ βρίσκεται στα απομνημονεύματα, γι αυτό άλλωστε λύσσαξε να τα προτείνει ο Βερέμης, ξέροντας τι χαοτικό πανικό και αδυναμία επιχειρημάτων θα προκαλέσουν στους πολλούς που θα επιχειρήσουν να διαβάσουν τρία τέσσερα, αν ξέρουν μόνον τη σχολική ιστορία.
Αυτές οι θέσεις λένε αγαπητέ akrita α) ο αληθινά ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που έχει ταπεινότητα, δεν υποκύπτει στα πάθη και στις ανθρώπινες αδυναμίες και αναγνωρίζει ότι είναι δημιούργημα δύναμης ανώτερης, στην οποία οφείλει και τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα (έλλογο ον με καλοσύνη, δικαιοσύνη, φιλαλληλία). Αυτός είναι που σέβεται την διαφορετικότητα και δεν ασκεί βια για να αλλάξει τον κόσμο. Έναν κόσμο που παρασύρεται από την πονηριά. Και αυτή κρύβεται σ' εκείνη την (αντίθετη) δύναμη που επιθυμεί να τορπιλίσει και να διαρρήξει την σχέση του ανθρώπου με τον Δημιουργό του, προκειμένου ο άνθρωπος να αναγνωρίσει αυτόν και να απορρίψει τον Θεό. Αυτή η δύναμη του κακού είναι η αποκλειστική υπεύθυνη για την δημιουργία του ψευδεπίγραφου διαφωτισμού που σταδιακά έπεισε τον άνθρωπο ότι η απομάκρυνση από τον Θεό είναι πράξη "ελευθερίας" και "προόδου". Εκεί οφείλεται η κοινοβουλευτική δημοκρατία, που ουσιαστικά στηρίζεται στην φιλαυτία και μεγαλομανία του ανθρώπου που πλανημένος από το κακό, κολακεύεται να πιστεύει ότι ασκεί εξουσία μέσω της ψήφου και του βουλευτή. Προσοχή. Δεν φταίει η θεωρητική έννοια της δημοκρατίας, φταίει η παραπλάνηση ότι αυτό που επικρατεί είναι δημοκρατία, κράτος δικαίου κλπ Έτσι, ο πραγματικά αγαθός και δίκαιος δυσκολεύεται να καταφερθεί εναντίον ενός προτύπου, που το δέχεται η πλειοψηφία ως μέτρο σύγκρισης του καλού, δυσκολεύεται και να υποψιαστεί και να πιστέψει εύκολα ότι όλα αυτά που έμαθε στο σχολείο, όλα αυτά που επικρατούν στον δυτικό κόσμο δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ετικέτα τους, αφού υπάρχουν και στοιχεία καθημερινά που τα επιβεβαιώνουν (αλλιώς το ψέμα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει). Μ' αυτό έχει ποτιστεί η κοινωνία και δυσκολεύεται να πει ότι αν λείπει κάτι σήμερα από την κοινωνία, αυτό είναι ο Χριστός. Αν περισσεύει κάτι, είναι ο αντίχριστος που απλώνει όλο και περισσότερο τα πλοκάμια του. Επιμένουν όλοι να βρουν δικαιοσύνη και ανθρωπιά μέσα από το πολιτικό σύστημα.
β) Αυτή η μάχη έγινε το 1821. Πού θα βρούμε την άκρη; Λείπουν πολλά κομμάτια από αυτά που συναρμολογούν την εικόνα. Όλος αυτός ο συρφετός των δυτικών που έφτασε ως "φίλος" επικοινωνούσε με την βάση του και μεταξύ τους. Πολλά από αυτά υπάρχουν σε βιβλία, αμετάφραστα τα πιο πολλά. Τον καιρό που ο εχθρός δίχασε την Επανάσταση κάποιος κυβερνούσε. Ψάχνουμε τα επίσημα έγγραφα και την αλληλογραφία. Αυτή η ρημαδο-Εταιρεία από αλλού ξεκίνησε, όχι από τους τρεις. Ψάχνουμε τις αντιφάσεις. Συμπληρωματικά ψάχνουμε την περίοδο των πενήντα ετών πριν την Επανάσταση. Τα επίσημα αρχεία της πολιτικής των μεγάλων Δυνάμεων. Πολλά υπάρχουν. Εφημερίδες, αρχεία της Επιτροπής του Λονδίνου. Πάρα πολλά λείπουν ακόμα. Πού είναι τα οθωμανικά αρχεία; Πού είναι τα ρωσικά; Πού είναι το αρχείο του Ζαϊμη, του Αλή Πασά, του Κωλέττη, (αυτά που κυκλοφορούν, είναι ψείρες) των ΥΨΗΛΑΝΤΩΝ, του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ κλπ ΔΕΝ έχουν επανεκδοθεί στα σημερινά ελληνικά πολλά σημαντικά έργα του 19ου αιώνα. (π.χ. Φιλήμων, Φραντζής, Πρόκες-Όστεν). Ακόμα και τον Κοραή φοβούνται να τυπώσουν. Υπάρχουν ΚΑΙΡΙΑ πρόσωπα με ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ που είναι άγνωστα ακόμα και ως ονόματα (π.χ. Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος, Αλέξανδρος Στούρζα, Κων/νος Οικονόμος, Ιερεμίας Μπένθαμ). Στα απομνημονεύματα έγραφε ο καθένας τον πόνο του και την εξήγηση πραγμάτων που ούτε να τα διατυπώσει δεν ήξερε. Υπάρχουν και εξαιρέσεις (π.χ. Σπηλιάδης που από μετριοφροσύνη δεν το ονόμασε "Ιστορία"). Οι συνθετικές ιστορίες πάλι, είναι άστα να πάνε ως προς το ότι παίρνει ο ανενημέρωτος ένα έργο για να διαμορφώσει μια γενική άποψη (π.χ. Τρικούπης). Όσο για τον 20ο αιώνα; Μας έφαγε η "αριστερά" και η "εθνικοφροσύνη" (ο εχθρός πάντα διαιρεί). Βακαλόπουλος μόνον (ως ένα σημείο) άντε και λίγος Σβορώνος και μετά ...το χάος, η μάλλον ο ΣΚΑΪ.
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ; Βεβαίως ! αλλά...
ΑπάντησηΔιαγραφή20.000 σελίδες η ιστορία του 21;
Νομίζω πως το πρωτογενές υλικό μαζί με τις ιστορίες και τα απομνημονεύματα ξεπερνούν τις 100.000 σελίδες, χωρίς να υπολογίσουμε το υλικό που ακόμα είναι άγνωστο, καταχωνιασμένο σε συρτάρια και πιθάρια.
Και όταν λέμε "1821" εννούμε 1770-1833 για να μην πούμε πως η αρχή είναι στο 1750. Άρα πρέπει να ξεπερνούμε και τις 100.000 σελίδες κατά πολύ, αφού, αν ξεφύγουμε από το αποτέλεσμα του έθνους-κράτους και πάμε στην πραγματική διάσταση της επιδίωξης, το 1821 είναι ίσως το σημαντικότερο γεγονός στην μ.Χ. ιστορία.
Νομίζω ότι ο κ.Καργάκος αναφέρθηκε μόνο στα απομνημονεύματα ως 20.000 σελίδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά, αλλά είπε ότι έχει έτοιμη μια τρίτομη ιστορία και απάντησε σε πολλές ερωτήσεις σχετικά με τα μαγειρέματα του 21, λέγοντας "δεν μπορώ να καταλάβω τι μας έπιασε και..." αρκετές φορές. Το ότι ο Καργάκος έχει επηρεαστεί έντονα από την γραμμή του μαγειρέματος, το επιβεβαιώνει στο τέλος, όταν αναφέρει ότι το 21 έγινε πρότυπο για τους άλλους Βαλκάνιους και για την διεκδίκηση δημοκρατικών δικαιωμάτων (;) Θεωρεί δηλαδή τι; Την κατάληξη ως στόχο; Μετά δεν μένει τίποτα από το να δεχθούμε και τον Κωλέττη-Παπαρρηγόπουλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι αυτό και σεβόμενος τον δάσκαλο, τονίζω ότι ίσως αυτό που του διαφεύγει να βρίσκεται στις υπόλοιπες σελίδες.
Κι αυτό βέβαια, σχήμα λόγου είναι, πάντως το 1821 ΔΕΝ βρίσκεται στα απομνημονεύματα, γι αυτό άλλωστε λύσσαξε να τα προτείνει ο Βερέμης, ξέροντας τι χαοτικό πανικό και αδυναμία επιχειρημάτων θα προκαλέσουν στους πολλούς που θα επιχειρήσουν να διαβάσουν τρία τέσσερα, αν ξέρουν μόνον τη σχολική ιστορία.
χμ.... ενδιαφέρουσες θέσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτές οι θέσεις λένε αγαπητέ akrita
ΑπάντησηΔιαγραφήα) ο αληθινά ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που έχει ταπεινότητα, δεν υποκύπτει στα πάθη και στις ανθρώπινες αδυναμίες και αναγνωρίζει ότι είναι δημιούργημα δύναμης ανώτερης, στην οποία οφείλει και τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα (έλλογο ον με καλοσύνη, δικαιοσύνη, φιλαλληλία). Αυτός είναι που σέβεται την διαφορετικότητα και δεν ασκεί βια για να αλλάξει τον κόσμο. Έναν κόσμο που παρασύρεται από την πονηριά. Και αυτή κρύβεται σ' εκείνη την (αντίθετη) δύναμη που επιθυμεί να τορπιλίσει και να διαρρήξει την σχέση του ανθρώπου με τον Δημιουργό του, προκειμένου ο άνθρωπος να αναγνωρίσει αυτόν και να απορρίψει τον Θεό. Αυτή η δύναμη του κακού είναι η αποκλειστική υπεύθυνη για την δημιουργία του ψευδεπίγραφου διαφωτισμού που σταδιακά έπεισε τον άνθρωπο ότι η απομάκρυνση από τον Θεό είναι πράξη "ελευθερίας" και "προόδου". Εκεί οφείλεται η κοινοβουλευτική δημοκρατία, που ουσιαστικά στηρίζεται στην φιλαυτία και μεγαλομανία του ανθρώπου που πλανημένος από το κακό, κολακεύεται να πιστεύει ότι ασκεί εξουσία μέσω της ψήφου και του βουλευτή. Προσοχή. Δεν φταίει η θεωρητική έννοια της δημοκρατίας, φταίει η παραπλάνηση ότι αυτό που επικρατεί είναι δημοκρατία, κράτος δικαίου κλπ
Έτσι, ο πραγματικά αγαθός και δίκαιος δυσκολεύεται να καταφερθεί εναντίον ενός προτύπου, που το δέχεται η πλειοψηφία ως μέτρο σύγκρισης του καλού, δυσκολεύεται και να υποψιαστεί και να πιστέψει εύκολα ότι όλα αυτά που έμαθε στο σχολείο, όλα αυτά που επικρατούν στον δυτικό κόσμο δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ετικέτα τους, αφού υπάρχουν και στοιχεία καθημερινά που τα επιβεβαιώνουν (αλλιώς το ψέμα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει).
Μ' αυτό έχει ποτιστεί η κοινωνία και δυσκολεύεται να πει ότι αν λείπει κάτι σήμερα από την κοινωνία, αυτό είναι ο Χριστός. Αν περισσεύει κάτι, είναι ο αντίχριστος που απλώνει όλο και περισσότερο τα πλοκάμια του. Επιμένουν όλοι να βρουν δικαιοσύνη και ανθρωπιά μέσα από το πολιτικό σύστημα.
β) Αυτή η μάχη έγινε το 1821. Πού θα βρούμε την άκρη; Λείπουν πολλά κομμάτια από αυτά που συναρμολογούν την εικόνα. Όλος αυτός ο συρφετός των δυτικών που έφτασε ως "φίλος" επικοινωνούσε με την βάση του και μεταξύ τους. Πολλά από αυτά υπάρχουν σε βιβλία, αμετάφραστα τα πιο πολλά. Τον καιρό που ο εχθρός δίχασε την Επανάσταση κάποιος κυβερνούσε. Ψάχνουμε τα επίσημα έγγραφα και την αλληλογραφία. Αυτή η ρημαδο-Εταιρεία από αλλού ξεκίνησε, όχι από τους τρεις. Ψάχνουμε τις αντιφάσεις. Συμπληρωματικά ψάχνουμε την περίοδο των πενήντα ετών πριν την Επανάσταση. Τα επίσημα αρχεία της πολιτικής των μεγάλων Δυνάμεων. Πολλά υπάρχουν. Εφημερίδες, αρχεία της Επιτροπής του Λονδίνου. Πάρα πολλά λείπουν ακόμα. Πού είναι τα οθωμανικά αρχεία; Πού είναι τα ρωσικά; Πού είναι το αρχείο του Ζαϊμη, του Αλή Πασά, του Κωλέττη, (αυτά που κυκλοφορούν, είναι ψείρες) των ΥΨΗΛΑΝΤΩΝ, του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ κλπ ΔΕΝ έχουν επανεκδοθεί στα σημερινά ελληνικά πολλά σημαντικά έργα του 19ου αιώνα. (π.χ. Φιλήμων, Φραντζής, Πρόκες-Όστεν). Ακόμα και τον Κοραή φοβούνται να τυπώσουν. Υπάρχουν ΚΑΙΡΙΑ πρόσωπα με ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ που είναι άγνωστα ακόμα και ως ονόματα (π.χ. Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος, Αλέξανδρος Στούρζα, Κων/νος Οικονόμος, Ιερεμίας Μπένθαμ).
Στα απομνημονεύματα έγραφε ο καθένας τον πόνο του και την εξήγηση πραγμάτων που ούτε να τα διατυπώσει δεν ήξερε. Υπάρχουν και εξαιρέσεις (π.χ. Σπηλιάδης που από μετριοφροσύνη δεν το ονόμασε "Ιστορία"). Οι συνθετικές ιστορίες πάλι, είναι άστα να πάνε ως προς το ότι παίρνει ο ανενημέρωτος ένα έργο για να διαμορφώσει μια γενική άποψη (π.χ. Τρικούπης). Όσο για τον 20ο αιώνα; Μας έφαγε η "αριστερά" και η "εθνικοφροσύνη" (ο εχθρός πάντα διαιρεί). Βακαλόπουλος μόνον (ως ένα σημείο) άντε και λίγος Σβορώνος και μετά ...το χάος, η μάλλον ο ΣΚΑΪ.