13 Μαρτίου 1957...
...περνά στην αιωνιότητα ο εθνομάρτυρας μαθητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Ετών 18, μαθητής, ... ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΣ!
Αριστούχος στην εδώ ζωή, αριστούχος και στην αιωνιότητα.
18 χρονών ΠΟΙΗΤΗΣ:
...περνά στην αιωνιότητα ο εθνομάρτυρας μαθητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Ετών 18, μαθητής, ... ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΣ!
Αριστούχος στην εδώ ζωή, αριστούχος και στην αιωνιότητα.
18 χρονών ΠΟΙΗΤΗΣ:
"Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι
Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι,
το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.
Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ."
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι
Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι,
το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.
Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ."
Δεν είχε ούτε Νέο Σχολείο, ούτε "πρώτα ο μαθητής", ούτε διαδραστικούς πίνακες, ούτε laptop με ADSL, ούτε 15μελή με 7ήμερες εκδρομές, ούτε παιδαγωγικές συγχωνεύσεις σχολείων, ούτε προγράμματα διαπολιτισμικής και περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, ούτε "διά βίου μάθηση".
Είχε όμως Ελληνική Παιδεία, ευγενική ψυχή, και δια βίου ΑΘΑΝΑΣΙΑ.
Είχε την "παλιά παιδαγωγική, αυτή μόνο που μπορέι να σώσει το Γένος"
Εμείς, οι σημερινοί θεράποντες της Παιδείας, υποκλινόμαστε στην θυσία του. Γέρνουμε από το βάρος της κληρονομιάς του, και δακρύζουμε ενθυμούμενοι τα τελευταία λόγια του:
"Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί."
Ευαγόρα του Κυπρίου, του μανικού εραστού της Ελευθερίας,
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!
Όταν σκέφτομαι το γιατί πέθανε αυτός ο "πιτσιρικάς" ( γιατί αυτό ήταν - άλλο αν στην ψυχή ήταν λιοντάρι), τρομάζω και στενοχωριέμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μου πεις...
"Το δέντρο της Λευτεριάς ποτίζεται με αίμα!"
Τι να σας πω....
Στενοχωριέμαι για τα νιάτα του και την ζωή που έχασε, έναντι............
Τέλος πάντων.
Όλοι καταλάβατε: Σκέφτομαι την σημερινή κατάσταση.
Έτσι όπως τα λες είναι Παναγιώτη. Οι αθλιότητες της εποχής μας και η επικράτηση των "Εφιαλτών" κάνουν τις θυσίες να μοιάζουν άσκοπες. Όμως δεν είναι έτσι, η ελπίδα υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε σεβασμό υποκλινόμαστε στην θυσία του θείου δώρου της ζωής για χάρη της λευτεριάς από έναν 17χρονο μαθητή.
Το λυπηρό της ιστορίας είναι πως καμιά ΕΛΜΕ ή η ΟΛΜΕ δε θα θυμίσουν (ή μάθουν) στους μαθητές του σήμερα τη θυσία του παλικαριού...
Ίσως είναι για καλό που καμιά ΕΛΜΕ-ΟΛΜΕ δεν παίρνει στο στόμα της τέτοια ιερά ονόματα. Τόσο σάπιοι που είναι, μόνο κακό θα έκαναν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αλλίμονο στο δάσκαλο που θα επιχειρήσει να προβάλει τέτοια πρότυπα. Θα θεωρηθεί αναχρονιστικός από συναδέλφους και μαθητές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όμως θα 'πρεπε να βλέπουμε πέρα από την καθημερινότητα, από τα σκουπίδια που καταλαμβάνουν τη φαιά/φέισμπουκ ουσία μας, να δώσουμε και λίγο προσοχή σε διαχρονικές αξίες. Αυτές μένουν.
Πάντως δε φταίνε οι μαθητές και γενικά οι νέοι. Οι δάσκαλοι ήταν αυτοί που παλιότερα εν μέσω γενικής αμορφωσιάς έδιναν τον αγώνα τους. Αλλά τότε τουλάχιστο υπήρχε tabula rasa πίσω τους. Σήμερα υπάρχουν αλλεπάλληλα παραμορφωτικά στρωσίδια που εμποδίζουν την καθαρή θέαση: μεταπολιτευτικά "προοδευτικά", ενοχικά απέναντι στην αυτοαποκαλούμενη αριστερά. Αυτά διαμορφώνουν συνειδήσεις που εύκολα δέχονται ως πρότυπα/ήρωες τύπου Τσε, που στην πραγματικότητα δεν θυσίασαν και πολλά, ήταν τύποι μποέμ αρεσκόμενοι στην περιπέτεια, στο ποτό και στις γυναίκες, γεμάτοι εγωισμό, και τους οποίους ηρωοποίησε το επικρατούν "προοδευτικό" σύστημα.
Τα "στρωσίδια" επιδρούν στη συνείδηση του νέου με αποτέλεσμα να μη μπορεί να κρίνει ελεύθερα και να απαντήσει στο ερώτημα "καλά τι έκανε αυτός και θεωρείται ήρωας", αλλά να θεωρεί τέτοιους φτιαχτούς ήρωες ως "μοντέρνους" και "in" και τους αληθινούς ήρωες να τους θεωρεί αναχρονιστικούς (που στην πραγματικότητα είναι διαχρονικοί, υπερβαίνουν τα παροδικά φληναφήματα της παρούσας στιγμής).
Εν τέλει βέβαια, το ζήτημα είναι παμπάλαιο. Ποιος μαθητής στην Ελλάδα τη δεκαετία του '60, που ήταν και πιο πρόσφατη, ήξερε τον Εΰαγόρα, που θα 'πρεπε να ήταν το σύμβολο της Παιδείας; Ελάχιστοι. Δεν θυμάμαι μάθημα στα αναγνωστικά ή την Ιστορία αφιερωμένο σ' αυτόν. Εγώ έμαθα γι' αυτόν από τα χριστιανικά περιοδικά. Ισως γι' αυτό μάχονται τόσο για την υποβάθμιση και υποτίμηση της Εκκλησίας και του χριστιανισμού γενικά στη συνείδηση των Ελλήνων. Ξέρουν ότι τότε θα έχουν στο χέρι τα πάντα.
Συμφωνώ απόλυτα με τα παραπάνω σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά, προσθέτω-επισημαίνω ότι η κατρακύλα μας ( κοινωνική αποσύνθεση,ΔΗΘΕΝ αριστερή φρασεολογία, αδυναμία εξαγωγής συμπερασμάτων ακόμα και για στοιχειώδη ζητήματα, και άλλα πολλά) έγινε με την επιλογή και διαχρονικλη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών εδώ και πολλές δεκαετίες.