Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

«Κύριε Κυβερνήτα, εις το ταμείον του κράτους έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον».

Θέλετε να γελάσετε πικρά;

Διότι ο κατάλογος που ακολουθεί, κάτι θα σας θυμίσει από το σήμερα που κυριαρχείται από ξένους κερδοσκόπους και Έλληνες απατεωνίσκους.


Πολλά επίσης θα σάς εξηγήσει, καθότι ένα κράτος που γεννιέται χρεωμένο, πού λέτε ότι θα καταλήξει;

Λοιπόν: Στις 7 Φεβρουαρίου 1825 κι ενώ η επανάσταση βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη καμπή, «συνωμολογήθη εν Λονδίνω, εθνικόν δάνειον δύο εκατομμυρίων χρυσών λιρών, δια την χρηματοδότησιν του αγώνος».

Ρίξτε μια ματιά στην κατανομή αυτού του δανείου:
- Το δάνειο συμφωνείται στο 55% της ονομαστικής του αξίας (!!!) για να καλυφθούν οι επισφάλειες των Άγγλων πιστωτών, δηλαδή αυτομάτως τα 2.000.000 γίνονται 1.100.000 λίρες(!!!). Εμείς βέβαια πληρώναμε τόκους για 2.000.000.


Από τα 1.100.000 κρατούνται προκαταβολικά:
- Τόκοι δύο χρόνων 200.000 λίρες
- Μεσιτικά 68.000 λίρες
- Εξαγορά ομολογιών δανείου 212.000 λίρες
- Συμβολαιογραφικά 13.700 λίρες
- Έξοδα Ελλήνων (!) μεσαζόντων 15.487 λίρες.
Από τα εναπομείναντα, στέλνονται στις ΗΠΑ 156.000 λίρες για την κατασκευή δύο φρεγατών. Τελικά κατασκευάστηκε μόνο μία, που ήρθε στην Ελλάδα μετά το τέλος της επανάστασης και την έκαψε ο Ανδρέας Μιαούλης με τα ίδια του τα χέρια την 1η Αυγούστου 1831 στο λιμάνι τού Πόρου, όταν επαναστάτησε κατά του Καποδίστρια και τα στρατεύματα τού Κυβερνήτη έκαναν γιουρούσι για να καταλάβουν τον εξεγερμένο στόλο. (Δεν το ξέρατε ούτε αυτό, έτσι;)
Επίσης, 123.000 λίρες μένουν στην Αγγλία για την αγορά έξι πολεμικών πλοιαρίων. Πήραμε μόνο το «Καρτερία» μετά την επανάσταση.
Συνεχίζουμε:
- Για μισθοδοσία φιλέλληνα(;) Κόχραν 37.000 λίρες
- Για αποπληρωμή πολεμοφοδίων 77.200 λίρες
- Διάφοροι λογαριασμοί (;;!!) 47.000 λίρες

Έτσι, από τα 2.000.000 χρυσές λίρες, έφθασαν τελικά στην Ελλάδα μόλις 190.000 λίρες.

Αντί αυτά τα ελάχιστα που απόμειναν να πάνε στον αγώνα κατά των Τούρκων, κατασπαταλήθηκαν στον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους Μωραϊτες και τους Ρουμελιώτες. Οι καπεταναίοι στρατολογούσαν κόσμο για να χτυπήσουν τους εσωτερικούς εχθρούς και πληρωνόντουσαν από τα λεφτά του δανείου. Άλλο πλιάτσικο κι εκεί, πέραν του γεγονότος ότι Έλληνες σκότωναν Έλληνες. Ο Γκούρας για παράδειγμα, είχε ένα σώμα εκατόν πενήντα ενόπλων, αλλά έκανε ψεύτικους καταλόγους για πεντακόσιους και τσέπωνε την μισθοδοσία και τα τροφεία τους. Το ίδιο και οι αντίπαλοι του.

Όταν λοιπόν ο Καποδίστριας ανέλαβε Κυβερνήτης, έδωσε εντολή στον Πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών Ανδρέα Κοντόσταυλο, να κάνει μια απογραφή (να και η πρώτη απογραφή στην ιστορία μας...) της περιουσίας του κράτους. Το κείμενο της επιτροπής ήταν λεπτομερέστατο και εξαιρετικά σύντομο.
Περιείχε μία μόλις πρόταση:
«Κύριε Κυβερνήτα, εις το ταμείον του κράτους έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον».

2 σχόλια:

  1. Υπάρχει και δεύτερη εκδοχή του ίδιου σημείου: ότι ο Κοντόσταυλος αναφέρει πώς όχι μόνον χρήματα δεν έχουμε στο Ταμείο, αλλά ούτε καν ταμείο. Επιβεβαιώνει κι αυτή η εκδοχή την κατάσταση, που είναι μάλλον χειρότερη από ότι την περιγράφετε.

    Οι αδερφοί Ρικάρντο (δανειστές-τοκογλύφοι) ήταν σε συνεννόηση με τη London Greek Committee που η Ιστορία μας τη μεταφράζει ως "φιλελληνικό κομιτάτο" ! Η τελευταία ήταν σε συνεννόηση με τον Μαυροκορδάτο. Τα λεφτά του δανείου στόχο είχαν ξεκάθαρο στόχο να σκλαβώσουν την επανάσταση, δηλαδή να καταστήσουν απόλυτα εξαρτημένο το κράτος που θα προέκυπτε. Το είχαν ήδη εφαρμόσει και στη Λ. Αμερική. Το "πακέτο" του δανείου περιελάμβανε και "Σύνταγμα" που θα έδινε τη δυνατότητα να παίρνονται οι αποφάσεις μέσω της χειραγώγησης του λαού, χωρίς να καταλογίζονται ευθύνες. Ο εμφύλιος στα τέλη του 24 χρηματοδοτήθηκε από τα απομεινάρια του δανείου και κατέληξε με τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και ορισμένων συμμάχων του στην Ύδρα.

    Τα πλοία που δεν ήρθαν από την Αγγλία (έπαθαν διάφορα "ατυχήματα"), ξεκάθαρα ήταν απόφαση των "δανειστών" και έκριναν το Μεσολόγγι σε μεγάλο βαθμό. Στην Αμερική έγιναν τα ίδια περίπου, μέχρι να έρθει ένα τελικά ατμόπλοιο με τον Κοντόσταυλο.

    Εγγύηση των δανείων ήταν τα εθνικά κτήματα που ο Καποδίστριας αδυνατούσε γι αυτό το λόγο να μοιράσει σε ακτήμονες.

    Η επανάσταση εναντίον του Καποδίστρια έγινε από τον Μαυροκορδάτο, (πάλι με πρόφαση το Σύνταγμα) ύστερα από προφανή παραγγελία των Αγγλογαλλικών συμφερόντων, οπότε ο Μιαούλης είναι ο φυσικός αυτουργός της καταστροφής, όχι όμως και ο ηθικός. Πάμπολλα στοιχεία οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εδώ ο Παπαγιώργης δίνει ένα πλαίσιο για το θέμα του Συντάγματος, με αφορμή τον παρολίγο Πρωθυπουργό Διαμαντούρο (καλή αφορμή για πολιτικά συμπεράσματα).

    Εκτιμώ πολύ την προσέγγισή του, φοβάμαι όμως ότι υποτιμά ή παραγνωρίζει τον εξωτερικό παράγοντα. Τον βλέπει μόνον σαν εξωτερική πολιτική, οπότε το ζήτημα "Μαυροκορδάτος" περιορίζεται στην προσωπική του φιλοδοξία και τη σχέση της με την εξωτερική πολιτική της Βρετανίας.

    Ένα άλλο ζήτημα που εγκλωβίζει τον Παπαγιώργη είναι νομίζω η εξής αντίφαση: ενώ βλέπει πέρα από την κλασική εθνική αφήγηση, ενώ δεν παγιδεύεται στην εκσυγχρονιστική / μαρξιστική άποψη, εν τούτοις υιοθετεί την κλασική και ελλιπέστατη θεωρία της επαναστατικής Εταιρίας (παρόλο που την έχει ψάξει πολύ).

    Διαμαντούρος! Είναι σαφές γιατί οι ηγέτες μας έχουν αυτή την εξωτερική πολιτική; Φανταστείτε ότι ο Καραμανλής δήλωνε πριν το 2003 ότι μελετά πολύ ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή