Τι σημαίνει «περισσότερη Ευρώπη»;

«Είναι ώρα να αγκαλιάσουμε μία πολιτική ένωση στην Ευρώπη, ώστε να στείλουμε ένα μήνυμα στους κατόχους ομολόγων ότι οι ηγέτες της Ευρωζώνης είναι αποφασισμένοι να τερματίσουν την κρίση δημόσιου χρέους … να παραμείνει ανέπαφη η Ευρωζώνη, και με τα 17 κράτη – μέλη, αλλά αυτό προϋποθέτει μία ριζική αλλαγή της συνολικής μας πολιτικής. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό για αυτούς που αγοράζουν κρατικά ομόλογα: Θα κάνουμε καθαρό ότι θέλουμε περισσότερη Ευρώπη, βήμα – βήμα. Αυτό σημαίνει ότι η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη συγκεκριμένα, θα αναπτυχθούν ταυτόχρονα … Σε διαφορετική περίπτωση οι άνθρωποι δεν θα πιστέψουν ότι πράγματι μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα»

Αυτά αναγγέλθηκαν εκ στόματος Αγγέλας Μέρκελ στην σύνοδο του Χρηστιανοδημοκρατικού Κόμματος στην Λειψία. Ως συνήθως αυτό αποτελεί ένα μέρος της αλήθειας. Από την πλευρά μας όμως είναι αναγκαίο να υπενθυμίσουμε τι άλλο πιθανόν συνεπάγεται η επιπρόσθετη οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης :

1) Αντιφιλελεύθερες Πρακτικές. Κορυφαίο παράδειγμα ως προς επίρρωση αποτελεί το Ευρω-Σύνταγμα. Οι πολίτες όταν ερωτήθησαν μέσω δημοψηφίσματος απήντησαν με ένα ισχυρό ΟΧΙ. Θεώρησαν τότε οι δήθεν οραματιστές της Ευρωπαϊκής Κοινότητος, ως ανώτεροι του λαϊκού αισθήματος, ότι πάση θυσία η τελευταία πρέπει να αποτελέσει έναν μετα-Ιστορικό φορέα και μετέφεραν όλες τις διατάξεις του Ευρω-Συντάγματος στη Συνθήκη της Λισσαβώνας.  

2) Περισσότερο Ευρω - Κράτος. Και φυσικά ό,τι συνεπάγεται μαζί με αυτό, όπως έντονη γραφειοκρατία, ισχυρές απρόσωπες δομές κατά τις οποίες ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης δεν θα γνωρίζει πού να αποταθεί, πώς να προσαρμοσθεί και κυρίως δεν γνωρίζει εάν πρέπει να συναινέσει. Θυμίζει λίγο την κατάσταση στο διήγημα του Φραντς Κάφκα «Η Δίκη» κατά το οποίο ο Γιόζεφ Κ., ένα απρόσωπο όν δίχως επώνυμο, μπλέκει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και δικάζεται χωρίς να δύναται σε κανένα σημείο να ελέγξει ατομικά την εξέλιξη της απόφασης. Το χειρότερο για αυτόν όμως είναι ότι δεν γνωρίζει εάν έχει πείσει τους δικαστές και απλά προαισθάνεται με τρόμο την τελική τους μοιραία απόφαση.

3) Τελική Εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας. Εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας είχαμε και πριν την επιτήρηση. Εάν όμως προχωρήσει περαιτέρω το εγχείρημα του υπερεθνικού οικοδομήματος, αυτό συνεπάγεται την οριστική υποταγή των Εθνών-Κρατών στις οικονομικές αποφάσεις της ΕΚΤ ανεξαρτήτως ιδιομορφιών των εθνικών οικονομιών και χάραξη στρατηγικής από την κεντρική γραφειοκρατία. Η δε εξωτερική πολιτική θα λαμβάνεται πλέον με γνώμονα τον συσχετισμό του δυισμού αυτού.

4) Υπερεθνικές Πολιτικές Οικογένειες. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) έχει ήδη δείξει το δρόμο, προσπαθώντας με ωμό τρόπο να παρέμβει στα εσωτερικά της Νέας Δημοκρατίας, απειλώντας με έξοδο από την «οικογένεια» και διακοπή χρηματοδότησης, την στιγμή που ο πρόεδρός της Αντώνης Σαμαράς ζητούσε το αυτονόητο, δηλαδή την μείωση των φόρων. Ουδένας λόγος δεν υπάρχει ούτως ώστε να μην εξαχθεί το συμπέρασμα ότι και οι άλλες υπερεθνικές πολιτικές οικογένειες (Ευρωπαίοι Δημοκράτες, Οικολόγοι κλπ) θα πράξουν ανάλογα.

5) Αδιάσπαστος Καπιταλισμός. Από την στιγμή που υπερεθνικοποιούνται οι αποφάσεις για την πολιτική, είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι οι μεγαλύτερες εκ των πολυεθνικών θα συν-διαμορφώνουν την οικονομική πολιτική. Τα Έθνη – Κράτη με την απωλεσθείσα κυριαρχία τους εντός ενός Ευρω – Κράτους, συνδέουν άμεσα την προοπτική τους με τις μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές εταιρίες ή με αυτές που το Ευρω – Κράτος θεωρεί στρατηγικά συμφερότερες και όχι με αυτές που η εντός Έθνους – Κράτους οικονομική ιδιομορφία επιβάλει. Το εάν αυτό οικονομικά θα εξελιχθεί με «politically correct» Σουηδικό οικονομικό σχηματισμό ή Αμερικανοποιημένο, μάλλον θα είναι συναρτήσει της βούλησης και των εξαρτήσεων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Ευρωπαίων Δημοκρατών.

6) Η Εθνική Ταυτότητα σε Υπαναχώρηση. Ίσως εδώ ο πολιτισμικός παράγων να παίξει και τον καθοριστικότερο ρόλο ως ανεξάρτητη μεταβλητή. Η Εθνική Ταυτότητα επιβιώνει σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν δείξει, πλειστάκις και με πάμπολλους τρόπους ότι επ’ ουδενί δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την εθνική τους κυριαρχία, ως προέκταση όμως της εθνικής τους ταυτότητος. Σε προηγούμενο άρθρο μου έχω προσπαθήσει να καταδείξω το πώς βίαια εγχειρήματα μεταμφιεσμένα σε «πολιτικά ορθή» ιδεολογία (ιδεολόγημα) όπως αυτό της πολυπολιτισμικότητος οδηγούν τους λαούς της Ευρώπης σε ακραίες εκλογικά επιλογές. Σε έναν κατακερματισμένο ταυτοτικά κόσμο, η Εθνική ταυτότητα αποτελεί ανάχωμα αλλά και ανακούφιση στην συγκρότηση ενιαίων υποκειμένων. Η πιθανή διάσπασή της εκ μέρους της Γερμανίας, στην ουσία γίνεται ερήμην των Γερμανών πολιτών αφού αυτή την στιγμή δεν είναι ικανοί να αντιληφθούν ότι και η δική τους εθνική κυριαρχία απειλείται επειδή έχουν την αίσθηση ότι με αυτές τις κινήσεις αποκαθίσταται ο κόπος τους και η Γερμανία αναλαμβάνει τα ηνία της Ευρώπης ενώ στην ουσία τα εκχωρεί στο Ευρω – Κράτος, ούσα η πιο δυνατή οικονομικά να το πράξει! Είναι λοιπόν ιδιαίτερα πιθανόν ότι τα εκ των άνω βίαια πολιτισμικά επιβαλλόμενα, βίαια θα απαντηθούν στις κάλπες με ακραίες πολιτικά επιλογές. Ο αστικός χώρος θα περάσει σοβαρές δοκιμασίες.

Ο Σάρλ Ντε Γκώλ οραματιζόταν την Ευρώπη των πατρίδων και όχι την Ευρώπη των απάτριδων. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε ο Κόνραντ Αντενάουερ. Οι επιδιώξεις της σημερινής ηγεσίας της Ευρώπης όμως σφόδρα απέχουν και εγείρουν πλήθος ερωτηματικών που ως χθες εχαρακτηρίζοντο …  «συνωμοσιολογικά». Κάποιοι εκ των συνετών (με ομολογουμένως δομημένα ρεαλιστική επιχειρηματολογία), υπεραμύνονται των άνω εγχειρημάτων της Ευρώπης προβάλλοντας τους «πολιτισμικούς πολέμους» εν όψει, χαρακτηρίζοντας τον Εξ Ανατολής κόκκινο κίνδυνο ως μελλοντικά εξαγόμενο τεχνολογικό μεσαίωνα. Όμως εάν η ελευθεριακή Ευρώπη της Γαλλικής Επαναστάσεως και του Ορθού Λόγου που έδωσε αιματηρές μάχες για Εθνική ανεξαρτησία έναντι σε καταπιεστικά υπερεθνικά οικοδομήματα καταντήσει ξανά ένα τέτοιο οικοδόμημα, ποιο θα είναι το δικό της εναλλακτικό πολιτισμικό πρόταγμα; Σε τι θα διαφέρει από τους άλλους (ή Άλλους) πολιτισμικούς σχηματισμούς; Τούτη την ώρα ο Άλλος για την Ευρώπη είναι ο ίδιος της ο Εαυτός, το ίδιο το αστικό δημιούργημα που από θύμα κατήντησε θύτης και με αυτό πρέπει να αναμετρηθεί δημιουργώντας ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Σε αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο μορφώματα πολιτικών – τραπεζιτών, έχουν άραγε θέση στο τραπέζι των διεργασιών; 

Υ.Γ.: Ο ωμός ρεαλισμός στην πολιτική ανάλυση κάποιων αρθρογράφων, οι οποίοι κατήγγειλαν επανειλημμένως επιτηδευμένες προσπάθειες προς την κατεύθυνση της εθνοαποδομήσεως, τώρα δικαιώνεται. Δεν μπορώ παρά να αναφερθώ στο Αντίβαρο που με τη "συλλογή υπογραφών" για την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού το Φθινόπωρο του 2006 προκάλεσε μία χιονοστιβάδα αντιδράσεων, η οποία οδήγησε στην απόσυρση του εγχειριδίου μετά από ένα χρόνο».

 

πηγή:

http://antibaro.gr/node/3481