«Η πνευµατική τροµοκρατία των νεοταξικών, αριστερών και αστών, δεν µπορεί να θολώσει τα νερά»
Ο Νίκος Τσαγκρής είναι κεντροαριστερός και διετέλεσε για πολλά χρόνια αρχισυντάκτης στην αθηναϊκή εφηµερίδα «Έθνος». Στις 5 Μαΐου 2007 δημοσίευσε ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο στο «Έθνος», µε τίτλο «Μεταμοντέρνος Εθνικισμός». Στο άρθρο αυτό ο Νίκος Τσαγκρής αναλύει εμβριθώς τη γένεση ενός «Μεταµοντέρνου Εθνικισµού», ως αντίποδα στην «αµερικανική απειλή της νέας τάξης πραγµάτων, στην απώλεια της συλλογικής µνήµης, στο γκρέµισµα των συνόρων, στην άρση των εθνικών ανεξαρτησιών, στην ισοπέδωση των εθνικών πολιτισµών και στην απώλεια των εθνικών ταυτοτήτων».
Στη συνέχεια, λέει πως «αυτός ο νέος µεταµοντέρνος εθνικισµός δεν συνδέεται πια προνοµιακά µε τη Δεξιά, αλλά ατοµικά ή και συλλογικά ευδοκιµεί παντού, από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά. Ιδιαίτερα µετά τη συµπαράταξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδηµοκρατίας µε τη νέα τάξη πραγµάτων και την παγκοσµιοποίηση made in USA».
Στο χώρο της ελλαδικής κεντροαριστεράς, στη µετά Ανδρέα Παπανδρέου εποχή, δεν είναι σύνηθες πολιτικοί αναλυτές και δηµοσιογράφοι να αναλύουν, κατά τρόπο που να αντανακλά µε µέγιστη ακρίβεια, το αληθές περιεχόµενο ενός µεταµοντέρνου εθνικισµού στη σηµερινή εποχή της νέας τάξης πραγµάτων και της παγκοσµιοποίησης.
Οι εν λόγω απόψεις του Νίκου Τσαγκρή τοποθετούν τα πράγµατα στις σωστές τους βάσεις.
Ο εθνικισµός σήµερα, την εποχή της νέας τάξης πραγµάτων και της παγκοσµιοποίησης της οικονοµίας, της κοινωνίας και της τεχνολογικής επανάστασης, όπως και κατά την εποχή των εθνικοαπελευθερωτικών και εθνικοδηµοκρατικών κινηµάτων, αναδεικνύει την Αξία της Ελευθερίας του Ανθρώπου, ατοµικά και εν τω συνόλω του και δίνει προτεραιότητα στο συλλογικό έναντι του ατοµικού. Συνδυάζει τον στόχο της επίτευξης του µέγιστου δυνατού βαθµού πολιτικής ανεξαρτησίας της χώρας µε την έµπρακτη διασφάλιση των ατοµικών ελευθεριών.
Συνδυάζει την πίστη στο πολίτευµα της πολιτικής ή φιλελεύθερης ή πλουραλιστικής δηµοκρατίας µε τον πατριωτισµό. Ως εκ τούτου, είναι ένας εθνικισµός που στηρίζει την ελευθερία, το κράτος δικαίου (the rule of law), τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική αλληλεγγύη, τον εθνικό πολιτισµό. Εν κατακλείδι, η πνευµατική τροµοκρατία των νεοταξικών, αριστερών και αστών, δεν µπορεί να θολώσει τα νερά. Οι άνθρωποι του καιρού µας συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο πως ο «µεταµοντέρνος εθνικισµός» εξελίσσεται σε κίνηµα αντίστασης στη µοντέρνα (νεο)αποικιοκρατία της µεταψυχροπολεµικής εποχής.
Δημοσκόπηση της Public Issue που έγινε τον Οκτώβριο του 2007 στην Ελλάδα για λογαριασµό του Σκάι, επιβεβαιώνει την επικράτηση σε επίπεδο λαού αυτού του «µεταµοντέρνου εθνικισµού», παρά τη µακροχρόνια προπαγάνδα µε όλα τα µέσα που ασκούν οι µαρξιστές αφενός και οι νεοταξικοί αστοί αφετέρου.
Σύµφωνα µ’ αυτήν τη δηµοσκόπηση:
· Το 82% των Ελλήνων «θα έδινε τη ζωή του για να υπερασπίσει την πατρίδα και τα σύνορά της»
· το 61% «θα έδινε τη ζωή του για να υπερασπίσει τη θρησκεία του»
· Το 85% είναι υπέρ των µαθητικών παρελάσεων στις εθνικές επετείους.
Σύµφωνα δε µε το Ευρωβαρόµετρο του Δεκεµβρίου 2006, το 71% των Ελλήνων πολιτών δεν θέλει την Τουρκία και την Αλβανία στην Ε.Ε. Είναι επίσης ενδιαφέρουσα για τα πορίσµατα της έρευνας του Παντείου Πανεπιστηµίου, µε θέµα τις Αξίες των Ελλήνων µαθητών Λυκείου, που δηµοσιεύτηκε στο «Βήµα» στις 12/11/2006.
Οι Έλληνες µαθητές µε ποσοστό 32% είναι υπέρ µιας περισσότερο θρησκευτικής αγωγής στα σχολεία. Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρουσες οι απαντήσεις τους, όσον αφορά στους θεσµούς που εµπιστεύονται περισσότερο:
· Τις Ένοπλες Δυνάµεις 29%
· Τη Δικαιοσύνη 24%
· Την Εκκλησία 20%
· Την Αστυνοµία 18%
· Τους συνδικαλιστές µόνο 9%
· Τα κόµµατα µόνο 2%
Σήμερα, µε την πρωτοφανή οικονοµική, κοινωνική, πολιτική και άλλη κρίση που βιώνει η Ελλάς, η µητρόπολη του Ελληνισµού, έχει κανείς την παραµικρή αµφιβολία ότι οι κύριοι υπεύθυνοι είναι τα κόµµατα (πελατειακές σχέσεις, ρουσφέτι, διαπλοκή, διαφθορά, λαϊκισµός, δηµαγωγία, πολιτική ανικανότητα) και οι συνδικαλιστές; Οι οποίοι συνδικαλιστές, µε την κατάχρηση του δικαιώµατος της απεργίας, ζηµιώνουν τα µέγιστα την εθνική οικονοµία, εξαρθρώνουν την κοινωνία σε βαθµό αναρχίας και µπλοκάρουν όλες εκείνες τις αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα «για να εκτιναχθεί προς ύψη oυρανοφόρα». Βάζουν το κοντόφθαλµο και στενό συντεχνιακό συµφέρον πάνω από το δηµόσιο συµφέρον. Αυτή η κατάσταση επικρατούσε για δεκαετίες στον ελλαδικό συνδικαλισµό, µέχρι που τα συσσωρευµένα προβλήµατα κατέληξαν στην εθνική οικονοµική χρεοκοπία.
Η πρώτη και κυρίαρχη δυσαρµονία που υφίσταται σήµερα στη µητρόπολη του Ελληνισµού, είναι η ιδεολογική δυσαρµονία λαού και νεολαίας µε την πολιτική και κοινωνική ελίτ της χώρας. Η πρωταρχική εθνική προτεραιότητα σήµερα στην Ελλάδα είναι, δυστυχώς, αυτή τούτη η διάσωση της εθνικής οικονοµίας, σε δεύτερο πλάνο έρχεται η επανεκκίνηση της οικονοµίας για τη σταδιακή µείωση µέχρι την πλήρη εξάλειψη, µακροπρόθεσµα, των κοινωνικά αιµατηρών συνεπειών της άγριας λιτότητας που επέφερε η εθνική οικονοµική χρεοκοπία και στο τέλος-τέλος η αποξήρανση του έλους που γεννά την εθνική ελονοσία:
Η ανατροπή, δηλαδή, της ρωµαϊκού τύπου πολυποίκιλης παρακµής και της τριτοκοσµικής διαφθοράς. Αυτό δε, ως τεκµηριώνει η παρούσα ανάλυση, αναπόφευκτα έχει να κάνει µε την αποκατάσταση της ιδεολογικής αρµονίας όσον αφορά αυτά που πράγµατι πλειοψηφικά φρονεί ο Ελληνικός Λαός και η νεολαία του. Οι φωνασκούσες µαρξιστικές µειοψηφίες µε την οχλοκρατική δράση τους, υλοποιούν τη ρήση «φωνάζει ο κλέφτης, για να φοβηθεί ο νοικοκύρης».
Η Ελλάδα µπορεί και πρέπει, µακροπρόθεσµα βεβαίως, να κερδίσει τη µάχη της ευηµερίας του λαού της, εντός της Ε.Ε. και της ευρωζώνης. Ενδεχόµενη έξοδος της Ελλάδας από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, δεν θα οδηγήσει σε µοντέλο Νορβηγίας ή Ελβετίας αλλά σε µοντέλο Αλβανίας. Όπως ήταν η Ελλάδα τη δεκαετία του '60 και του '70.
Η βαθύτατη, πολυποίκιλη, κρίση που στην Ελλάδα άγγιξε τα όρια της γενικής κατάρρευσης, είναι συνάµα και µοναδική πρόκληση για ανάδυση του καινούργιου και υγιούς, που θα τροχοδροµήσει τη γενική εθνική Ανόρθωση. Και επειδή τα προβλήµατα της Κύπρου είναι, τηρουµένων των αναλογιών, σε πολύ µεγάλο βαθµό όµοια και της ίδιας κατηγορίας µε τα ελλαδικά προβλήµατα, εκ των πραγµάτων κτυπάει η καµπάνα και για µας εδώ στην Κύπρο, να επιστρατεύσουµε τα εθνικά προτερήµατα, καταπολεµώντας ταυτόχρονα αποτελεσµατικά τα εθνικά ελαττώµατα, για την εδώ και τώρα εθνική Αναγέννηση του Κυπριακού Ελληνισµού. Επειδή αυτό για µας είναι ζήτηµα Ζωής ή Θανάτου.
Εµείς εδώ στην Κύπρο, αν δεν δικαιώσουµε τον ποιητή, «την Ρωµιοσύνη µην την κλαις εκεί που πάει να σβήσει κ.τ.λ.», δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε κινδυνολογία να πούµε ότι θα έχουµε, τελικά, την τύχη του Ελληνισµού της Μικράς Ασίας.
Στη συνέχεια, λέει πως «αυτός ο νέος µεταµοντέρνος εθνικισµός δεν συνδέεται πια προνοµιακά µε τη Δεξιά, αλλά ατοµικά ή και συλλογικά ευδοκιµεί παντού, από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά. Ιδιαίτερα µετά τη συµπαράταξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδηµοκρατίας µε τη νέα τάξη πραγµάτων και την παγκοσµιοποίηση made in USA».
Στο χώρο της ελλαδικής κεντροαριστεράς, στη µετά Ανδρέα Παπανδρέου εποχή, δεν είναι σύνηθες πολιτικοί αναλυτές και δηµοσιογράφοι να αναλύουν, κατά τρόπο που να αντανακλά µε µέγιστη ακρίβεια, το αληθές περιεχόµενο ενός µεταµοντέρνου εθνικισµού στη σηµερινή εποχή της νέας τάξης πραγµάτων και της παγκοσµιοποίησης.
Οι εν λόγω απόψεις του Νίκου Τσαγκρή τοποθετούν τα πράγµατα στις σωστές τους βάσεις.
Ο εθνικισµός σήµερα, την εποχή της νέας τάξης πραγµάτων και της παγκοσµιοποίησης της οικονοµίας, της κοινωνίας και της τεχνολογικής επανάστασης, όπως και κατά την εποχή των εθνικοαπελευθερωτικών και εθνικοδηµοκρατικών κινηµάτων, αναδεικνύει την Αξία της Ελευθερίας του Ανθρώπου, ατοµικά και εν τω συνόλω του και δίνει προτεραιότητα στο συλλογικό έναντι του ατοµικού. Συνδυάζει τον στόχο της επίτευξης του µέγιστου δυνατού βαθµού πολιτικής ανεξαρτησίας της χώρας µε την έµπρακτη διασφάλιση των ατοµικών ελευθεριών.
Συνδυάζει την πίστη στο πολίτευµα της πολιτικής ή φιλελεύθερης ή πλουραλιστικής δηµοκρατίας µε τον πατριωτισµό. Ως εκ τούτου, είναι ένας εθνικισµός που στηρίζει την ελευθερία, το κράτος δικαίου (the rule of law), τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική αλληλεγγύη, τον εθνικό πολιτισµό. Εν κατακλείδι, η πνευµατική τροµοκρατία των νεοταξικών, αριστερών και αστών, δεν µπορεί να θολώσει τα νερά. Οι άνθρωποι του καιρού µας συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο πως ο «µεταµοντέρνος εθνικισµός» εξελίσσεται σε κίνηµα αντίστασης στη µοντέρνα (νεο)αποικιοκρατία της µεταψυχροπολεµικής εποχής.
Δημοσκόπηση της Public Issue που έγινε τον Οκτώβριο του 2007 στην Ελλάδα για λογαριασµό του Σκάι, επιβεβαιώνει την επικράτηση σε επίπεδο λαού αυτού του «µεταµοντέρνου εθνικισµού», παρά τη µακροχρόνια προπαγάνδα µε όλα τα µέσα που ασκούν οι µαρξιστές αφενός και οι νεοταξικοί αστοί αφετέρου.
Σύµφωνα µ’ αυτήν τη δηµοσκόπηση:
· Το 82% των Ελλήνων «θα έδινε τη ζωή του για να υπερασπίσει την πατρίδα και τα σύνορά της»
· το 61% «θα έδινε τη ζωή του για να υπερασπίσει τη θρησκεία του»
· Το 85% είναι υπέρ των µαθητικών παρελάσεων στις εθνικές επετείους.
Σύµφωνα δε µε το Ευρωβαρόµετρο του Δεκεµβρίου 2006, το 71% των Ελλήνων πολιτών δεν θέλει την Τουρκία και την Αλβανία στην Ε.Ε. Είναι επίσης ενδιαφέρουσα για τα πορίσµατα της έρευνας του Παντείου Πανεπιστηµίου, µε θέµα τις Αξίες των Ελλήνων µαθητών Λυκείου, που δηµοσιεύτηκε στο «Βήµα» στις 12/11/2006.
Οι Έλληνες µαθητές µε ποσοστό 32% είναι υπέρ µιας περισσότερο θρησκευτικής αγωγής στα σχολεία. Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρουσες οι απαντήσεις τους, όσον αφορά στους θεσµούς που εµπιστεύονται περισσότερο:
· Τις Ένοπλες Δυνάµεις 29%
· Τη Δικαιοσύνη 24%
· Την Εκκλησία 20%
· Την Αστυνοµία 18%
· Τους συνδικαλιστές µόνο 9%
· Τα κόµµατα µόνο 2%
Σήμερα, µε την πρωτοφανή οικονοµική, κοινωνική, πολιτική και άλλη κρίση που βιώνει η Ελλάς, η µητρόπολη του Ελληνισµού, έχει κανείς την παραµικρή αµφιβολία ότι οι κύριοι υπεύθυνοι είναι τα κόµµατα (πελατειακές σχέσεις, ρουσφέτι, διαπλοκή, διαφθορά, λαϊκισµός, δηµαγωγία, πολιτική ανικανότητα) και οι συνδικαλιστές; Οι οποίοι συνδικαλιστές, µε την κατάχρηση του δικαιώµατος της απεργίας, ζηµιώνουν τα µέγιστα την εθνική οικονοµία, εξαρθρώνουν την κοινωνία σε βαθµό αναρχίας και µπλοκάρουν όλες εκείνες τις αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα «για να εκτιναχθεί προς ύψη oυρανοφόρα». Βάζουν το κοντόφθαλµο και στενό συντεχνιακό συµφέρον πάνω από το δηµόσιο συµφέρον. Αυτή η κατάσταση επικρατούσε για δεκαετίες στον ελλαδικό συνδικαλισµό, µέχρι που τα συσσωρευµένα προβλήµατα κατέληξαν στην εθνική οικονοµική χρεοκοπία.
Η πρώτη και κυρίαρχη δυσαρµονία που υφίσταται σήµερα στη µητρόπολη του Ελληνισµού, είναι η ιδεολογική δυσαρµονία λαού και νεολαίας µε την πολιτική και κοινωνική ελίτ της χώρας. Η πρωταρχική εθνική προτεραιότητα σήµερα στην Ελλάδα είναι, δυστυχώς, αυτή τούτη η διάσωση της εθνικής οικονοµίας, σε δεύτερο πλάνο έρχεται η επανεκκίνηση της οικονοµίας για τη σταδιακή µείωση µέχρι την πλήρη εξάλειψη, µακροπρόθεσµα, των κοινωνικά αιµατηρών συνεπειών της άγριας λιτότητας που επέφερε η εθνική οικονοµική χρεοκοπία και στο τέλος-τέλος η αποξήρανση του έλους που γεννά την εθνική ελονοσία:
Η ανατροπή, δηλαδή, της ρωµαϊκού τύπου πολυποίκιλης παρακµής και της τριτοκοσµικής διαφθοράς. Αυτό δε, ως τεκµηριώνει η παρούσα ανάλυση, αναπόφευκτα έχει να κάνει µε την αποκατάσταση της ιδεολογικής αρµονίας όσον αφορά αυτά που πράγµατι πλειοψηφικά φρονεί ο Ελληνικός Λαός και η νεολαία του. Οι φωνασκούσες µαρξιστικές µειοψηφίες µε την οχλοκρατική δράση τους, υλοποιούν τη ρήση «φωνάζει ο κλέφτης, για να φοβηθεί ο νοικοκύρης».
Η Ελλάδα µπορεί και πρέπει, µακροπρόθεσµα βεβαίως, να κερδίσει τη µάχη της ευηµερίας του λαού της, εντός της Ε.Ε. και της ευρωζώνης. Ενδεχόµενη έξοδος της Ελλάδας από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, δεν θα οδηγήσει σε µοντέλο Νορβηγίας ή Ελβετίας αλλά σε µοντέλο Αλβανίας. Όπως ήταν η Ελλάδα τη δεκαετία του '60 και του '70.
Η βαθύτατη, πολυποίκιλη, κρίση που στην Ελλάδα άγγιξε τα όρια της γενικής κατάρρευσης, είναι συνάµα και µοναδική πρόκληση για ανάδυση του καινούργιου και υγιούς, που θα τροχοδροµήσει τη γενική εθνική Ανόρθωση. Και επειδή τα προβλήµατα της Κύπρου είναι, τηρουµένων των αναλογιών, σε πολύ µεγάλο βαθµό όµοια και της ίδιας κατηγορίας µε τα ελλαδικά προβλήµατα, εκ των πραγµάτων κτυπάει η καµπάνα και για µας εδώ στην Κύπρο, να επιστρατεύσουµε τα εθνικά προτερήµατα, καταπολεµώντας ταυτόχρονα αποτελεσµατικά τα εθνικά ελαττώµατα, για την εδώ και τώρα εθνική Αναγέννηση του Κυπριακού Ελληνισµού. Επειδή αυτό για µας είναι ζήτηµα Ζωής ή Θανάτου.
Εµείς εδώ στην Κύπρο, αν δεν δικαιώσουµε τον ποιητή, «την Ρωµιοσύνη µην την κλαις εκεί που πάει να σβήσει κ.τ.λ.», δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε κινδυνολογία να πούµε ότι θα έχουµε, τελικά, την τύχη του Ελληνισµού της Μικράς Ασίας.
Αδηµοσίευτο
ΝΙΚΟΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ
http://sigmalive.com/simerini/analiseis/other/436941
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/11/o_14.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου