Το όχι της 28ης Οκτωβρίου στην Ελλάδα σήμερα

Γεώργιος Π. Παύλος

Με οδύνη βλέπω γύρω μου τα δρώμενα. Με όσα συμβαίνουν είναι δύσκολο να αποφύγω τον συλλογισμό, ότι σήμερα οι Έλληνες στην Ελλάδα τελούν υπό διωγμό. Ότι κάποιοι βάλλουν εναντίον της Ελλάδας διότι θέλουν να επιβληθούν της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πού θα φθάσουμε άραγε; Ποια θα είναι η επόμενη ημέρα του τόπου; Πλήρης πολιτική, κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση; Εμφύλιος αλληλοσπαραγμός; Πόλεμος; Ακυβερνησία και μαρασμός; Αστυνομοκρατία, προπηλακισμοί και βία; Χαώδης σύγκρουση όλων εναντίων όλων; Δουλεία και υποτέλεια σε εμφανείς ή αφανείς αφέντες, ντόπιους ή ξένους;

Ή μήπως, έστω την τελευταία στιγμή, κόμματα, πολιτική, πνευματική, οικονομική ηγεσία και ο απλός λαός, όλοι, θα έρθουμε εις εαυτόν, θα μετανοήσουμε για τις ευθύνες μας και θα σταματήσουμε εδώ την ολέθρια κατακρήμνισή μας, ισορροπώντας όρθιοι στο χείλος του γκρεμού;

Σήμερα στην Ελλάδα καλούμεθα με κάθε τρόπο να πούμε, όχι στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και την εκποίηση του ελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου. Όχι, σε κάθε μορφή συγκαλυμμένης πτώχευσης και κρατικής τυραννίας. Όχι, στην κατάλυση της κοινωνικής συνοχής και του κράτους πρόνοιας. Όχι, στην υποταγή του εθνικού πολιτικού βίου σε επικίνδυνες παγιδεύσεις, μικροκομματικές και ιδιοτελείς. Όχι, στην αχρήστευσή του από τους εγχώριους ή διεθνείς κερδοσκόπους των χρηματιστηρίων και των παγκόσμιων τραπεζών. Όχι, στην αποδυνάμωση της Ενωμένης Ευρώπης και τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ελλάδα δεν ανήκει ούτε στα κόμματα, ούτε στις παγκόσμιες τράπεζες ή τους επιχειρηματίες, ούτε στην κυβέρνηση, ούτε σε εμάς που ζούμε εδώ αυτή την ιστορική στιγμή. Η Ελλάδα ανήκει στην ιστορία της, στο παρελθόν και στο μέλλον της, σε όλους όσους πέρασαν και σε εκείνους που θα έρθουν αύριο. Ως πολιτισμός δε και παιδεία ανήκει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ναι, τραγικό γεγονός και οιωνός μεγάλου επερχόμενου κακού ήταν ο προπηλακισμός και ο ακόλουθος ατιμωτικός διωγμός του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη θέση του πρώτου πολίτη της χώρας στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Μπορεί όσοι συνέβαλαν να είναι μειοψηφία, ωστόσο, είναι πλειοψηφία όσοι διαφωνούν ριζικά με τις πολιτικές μεθοδεύσεις των τελευταίων δυο ετών, έστω και αν συγκρατούν εαυτούς και δεν βγαίνουν στο δρόμο. Είναι πλειοψηφία όσοι αισθάνονται ότι κάτι πολύ κακό διενεργείται αυτόν τον καιρό στον τόπο.
Και είναι εξίσου τραγικό και οιωνός μεγάλου επερχόμενου κακού το ότι υπάρχουν συνταξιούχοι δίχως σύνταξη, ότι επιβάλλονται σκληροί και τυφλοί φόροι κυρίως στους οικονομικά αδύνατους και δοκιμαζόμενους πολίτες, ότι υπάρχουν γονείς που δεν μπορούν να ζήσουν τα παιδιά τους, ή ότι τα παιδιά θεωρούνται τεκμήριο φορολογίας και όχι φορολογικής ελάφρυνσης. Ότι αναγκάζονται οι νέοι να ξενιτεύονται για να βρουν δουλειά και αφαιμάσσεται έτσι το επιστημονικό, τεχνοκρατικό, πνευματικό και βιολογικό δυναμικό της χώρας, ότι υπάρχουν άνθρωποι άρρωστοι που δεν έχουν φάρμακα και ιατρική περίθαλψη λόγω φτώχειας, μαθητές που λιποθυμούν στα προαύλια σχολείων από την πείνα, άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για κάτι χρήσιμο ή άλλοι που αυτοκτονούν από την πίεση των χρεών. Κι εν γένει, ένας ολόκληρος λαός που οδηγείται στην κατάθλιψη, αβέβαιος και φοβούμενος το αύριο, αν θα έχει κατοικία, φαγητό, φάρμακα, ζέστα το χειμώνα.
Αν αυτό δεν είναι αποτυχία όλων μας, κομμάτων, πολιτικής, πνευματικής ηγεσίας και λαού, τότε τι είναι;
Αποτύχαμε, όλοι μας, μα πιο πολύ τα πολιτικά κόμματα και οι ηγεσίες των. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Όπως την ευθύνη για το παιδί φέρουν οι γονείς, για τον μαθητή ο δάσκαλος, για τον ασθενή ο γιατρός, για την καταπολέμηση της παρανομίας και την προάσπιση της δικαιοσύνης οι δικαστικοί, για την αμερόληπτη ενημέρωση οι δημοσιογράφοι, για την περιφρούρηση της τάξης η αστυνομία, έτσι για την σημερινή πολιτική και οικονομική κατάντια μας την ευθύνη σαφώς έχουν τα κόμματα και η εκάστοτε πολιτική ηγεσία, όπως και η τέταρτη εξουσία της μεροληπτικής και ιδιοτελούς δημοσιογραφίας.
Ας μην κρυβόμαστε υποκριτικά, αθωώνοντας κάθε φορά τους εαυτούς μας –όποιοι κι αν είμεθα- ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, λιθοβολώντας τους άλλους ως τους μόνους κακούς. Διότι ακόμη και τώρα, με γνωστές ή άγνωστες δεσμεύσεις υποθήκης της δημόσιας περιουσίας στους διεθνείς δανειστές μας, συνεχίζουμε να λαμβάνουμε νέα δάνεια αυξάνοντας το δημόσιο χρέος, όχι για να αναπτύξουμε την οικονομία μας, αλλά για να διαιωνίσουμε ένα πλήρως αποτυχημένο και άρρωστο μοντέλο διακυβέρνησης.
Χωρίς αληθινή ανάπτυξη του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα, και όλο τον μισθό των να επιστρέψουν οι Έλληνες στο κράτος και να γίνουν ασκητές, πάλι δεν μπορούμε να καλύψουμε το δημόσιο χρέος.
Έτσι θέλουμε να βγάλουμε τη θηλιά από το λαιμό μας; σφίγγοντάς την ακόμη περισσότερο; Αυτό είναι παράνοια. Ακολουθούμε ένα μοντέλο χωρίς ουσιαστικό εθνικό, πολιτικό και κοινωνικό όραμα, χωρίς στρατηγική και σοφία, που μας οδηγεί κατευθείαν στη συγκαλυμμένη ή φανερή υποτέλεια και απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας και της δημοκρατικής κρατικής μας υπόστασης.
Πριν από οικονομικό, το πρόβλημα της Ελλάδος σήμερα είναι ηθικό και πολιτικό. Ας μην ομφαλοσκοπούμε. Μέσα στα κόμματα, τις κυβερνήσεις των και τα στενά περιβάλλοντά των εκκολάφθηκε ο αμοραλισμός, η ανοχή και συχνά η επιβράβευση της συγκαλυμμένης κλοπής και διασπάθισης του δημόσιου πλούτου με κάθε τρόπο. Και συνεχίζουν ακόμα και τώρα να προσδοκούν την όποια κομματική ωφέλεια, ωσάν να αγνοούν ότι αυτή η πελατειακή σχέση με τον λαό και η μετατροπή των από φορείς υγιούς πολιτικού και δημοκρατικού βίου σε στείρες, αντιπαραγωγικές, ζημιογόνες και υπερχρεωμένες κομματικές επιχειρήσεις, αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό των έγκλημα. Αν δεν αυτοκαθαρθούν πρώτα, με όση θυσία και αν απαιτηθεί, ο τόπος θα οδηγηθεί σε πολύ μεγαλύτερη δοκιμασία από τη σημερινή.
Εάν με τόσα μεγάλα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης η Ελλάδα οδηγήθηκε σε χρεοκοπία, σαφώς την ευθύνη έχουν όλες οι πολιτικές ηγεσίες και τα κόμματα αναλογικά, διαπράττοντας ένα έγκλημα που καταγράφεται στην ιστορία ως το κύριο αίτιο βαθιάς οικονομικής εξάρτησης και καταστροφικής πορείας της ελληνικής δημοκρατίας, αφού προηγουμένως κατέστρεψαν με δική των ευθύνη την ελληνική οικονομία και διέβαλαν το πολιτικό ήθος, διχάζοντας και κλείνοντας το λαό σε κομματικά στεγανά, μετατρέποντάς τον σε νάρκισσο και αυταρχικό ζήτουλα ψυχίων.
Αυτά, μαζί και με όποιες άλλες ηγεσίες ευθύνονται, άμεσα ή έμμεσα για την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος και την υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου. Εάν δεν μπορούν να έρθουν εις εαυτόν, να ομονοήσουν σε μια εθνική κυβέρνηση και να αφουγκραστούν τις υγιείς φωνές -είτε του λαού, είτε των ευρωπαίων εταίρων-, να αξιοποιήσουν κάθε ανθρώπινο δυναμικό και εθνικούς πόρους για να υπάρξει ανατροπή της οικονομικής και ηθικής κατρακύλας, τότε θα χρεωθούν ενώπιον της ιστορίας -αναλογικά τα ίδια και οι ηγεσίες των- το εθνικό πολιτικό έγκλημα ανατροπής της δημοκρατίας και απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, για τα οποία ο λαός μας επανειλημμένα μάτωσε και έδωσε τη ζωή του.
Διότι, ας μην μας διαφεύγει ότι στο πλαίσιο των σημερινών πελατειακών σχέσεων, αυτά ευθύνονται άμεσα για την πρακτική αχρήστευση του πολιτικού βίου και της κρατικής μας ευεξίας, ενώ οι μικρότεροι πολιτικοί σχηματισμοί ευθύνονται για την ιδεολογική θρησκειοποίηση και μονομερή μονοπώληση της όποιας παρωχημένης πολιτικής θεωρίας, κομμουνιστικής, σοσιαλιστικής, εθνοκεντρικής ή διεθνικής, αποπροσανατολιζόμενα και αποπροσανατολίζοντας, ξεστρατίζοντας από μια υγιή και σύγχρονη πολιτική πράξη.
Εάν επιθυμούν τα κόμματα και η πολιτική ηγεσία να διασώσουν την αξιοπρέπειά των, οφείλουν να εφαρμόσουν αμερόληπτα και αποφασιστικά το πόθεν έσχες για αυτά και για κάθε εν ζωή Έλληνα. Αν έστω κι ένα κόμμα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και αποποιηθεί την όποια κομματική ιδεοληψία, μονομέρεια και ιδιοτέλεια, θα πείσει ολόκληρο το λαό και θα διασώσει την αξιοπρέπεια του πολιτικού βίου.
Ας το κατανοήσουμε όλοι, λαός και πολιτικοί άνδρες, ότι μετά την ύβριν ακολουθεί η άτη (τύφλωση), η νέμεσις (οργή – εκδίκηση) και η τίσις (δίκη – τιμωρία). (ὓβρις γὰρ ἐξανθοῦσ’ ἐκάρπωσε στάχυν ἂτης, Αισχύλος, Πέρσαι, 821-822). Και οι τελευταίες εθνικές συμφορές, Μικρασιατική Καταστροφή, μεταπολεμικός Εμφύλιος ή η επάρατη επταετία, δεν εμποδίζουν την ιστορία σε όποια επανάληψή της.
Αισθανόμενος απόλυτο σεβασμό και εκτίμηση στο πρόσωπο του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας πιστεύω ότι υποχρεούται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε από την ανάγκη των καιρών, να καλέσει πολιτική ηγεσία, πολιτικές ομάδες, πνευματικούς, οικονομικούς παράγοντες και ολόκληρο τον λαό σε απόλυτη συστράτευση για να σωθεί ο τόπος και η εθνική του ανεξαρτησία, να διαφυλαχθεί η δημοκρατία, η κοινωνική και εθνική ενότητα και ελευθερία και να αποδοθεί δικαιοσύνη για κάθε πράξη φθοράς και κλοπής του δημόσιου πλούτου.
Έτσι, θα συμβάλει ουσιαστικά ώστε να αρχίσει η αντίστροφη προς στον παρόντα εθνικό εκφυλισμό μέτρηση μιας πραγματικής εξυγίανσης του κοινωνικού και πολιτικού βίου, μέσω μιας εθνικά κυρίαρχης οικονομικής ανάπτυξης και καινοτομιών αξιοποίησης ανθρώπινου δυναμικού και φυσικών πόρων.
Καλείται, επιπλέον, να διαδραματίσει ενισχυμένο ρόλο στο διεθνές προσκήνιο για να κερδηθεί η χαμένη εθνική αξιοπρέπεια και πίστη ως απαραίτητες προϋποθέσεις κάθε οικονομικής ανόρθωσης, διεθνούς συνεργασίας και στήριξης. Οφείλει, ακόμη, να ηγηθεί πανελλήνιας συστράτευσης των πνευματικών και οικονομικών φορέων, του ελλαδικού και ομογενειακού ελληνισμού και των ανά τον κόσμο φιλελλήνων, με στόχο την άμεση και διαφανή λειτουργία ενός δημόσιου ταμείου κατά της φτώχειας, προκειμένου να μην υπάρχει στην Ελλάδα ούτε ένας, άνδρας ή γυναίκα, γέρος ή νέος, μαθητής ή γονεύς, αλλά και κάθε άλλος έλληνας πολίτης, που αδυνατεί να επιβιώσει και να ζήσει αξιοπρεπώς. Προσωπικά, ζώντας επώδυνα τα παρόντα γεγονότα και τους εθνικούς κινδύνους, δεσμεύομαι να προσφέρω κατ’ έτος στο προτεινόμενο αυτό ταμείο ένα μηνιαίο μισθό.
Αντί να περιμένουμε το 2020 για να είμαστε όπως στο 2009 (αυτός μάλλον είναι ένας επιπλέον μύθος) είμαι πεπεισμένος ότι, εάν κόμματα, πολιτική, πνευματική, οικονομική ηγεσία και λαός αποφασίσουμε να συνεργαστούμε με ειλικρίνεια και διαφάνεια, είναι δυνατό, σε τρία το πολύ χρόνια, να καταστεί η Ελλάδα οικονομικά και πολιτιστικά ηγετική μεσογειακή χώρα.
Ουδείς εκών κακός, λέει ο Πλάτων. Όλοι, πολιτικοί άνδρες και λαός πρέπει να έλθουμε εις εαυτόν και να πράξουμε δίκαια, έντιμα, ωραία και αγαθά, χάριν του όλου. Αυτό θα σώσει σήμερα την Ελλάδα, την δημοκρατία, την ελευθερία και το ήθος του πολιτικού βίου.
Ξάνθη, 29/10/2011

* Ο Γεώργιος Π. Παύλος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Φυσικής και Φιλοσοφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Αναδημοσίευση από τις Ανιχνεύσεις - Ημερομηνία δημοσίευσης: 04-11-11

http://lomak.blogspot.com/2011/11/28.html