Όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα...

180 χρόνια μετά, η απολογία Πολυζωΐδη είναι πιο επίκαιρη από ποτέ:

Λίγα βιογραφικά στοιχεία:

Γεννήθηκε στο Μελένικο της Μακεδονίας (σήμερα Μελνίκ, πόλη της Βουλγαρίας) από γονείς πρόσφυγες από τη Θράκη[1] όπου και έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Με τη βοήθεια οικογενειακών φίλων στάλθηκε σε μικρή ηλικία από το 1818 για σπουδές (νομικά, ιστορία και κοινωνικές επιστήμες) στη Βιέννη, το Γκαίτινγκεν και το Βερολίνο. Με την έκρηξη της επανάστασης διέκοψε τις σπουδές του και επέστρεψε στην Ελλάδα. Μετά από περιπέτεια βρέθηκε στην Τεργέστη απ' όπου μαζί με άλλους Φιλέλληνες πέρασε στο Μεσολόγγι. Στο Μεσολόγγι συνεργάστηκε με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ασπάστηκε τις πολιτικές του αντιλήψεις και έγινε γραμματέας του εκτελεστικού. Αναφέρεται ότι έλαβε μέρος στην Α' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (αν και αυτό δεν επιβεβαιώνεται από τα Πρακτικά).

Το 1832 διορίστηκε από την Αντιβασιλεία πρόεδρος του πενταμελούς δικαστηρίου του Ναυπλίου που δίκαζε τους Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα κ.α. Ο Πολυζωίδης τότε μαζί με τον Τερτσέτη γνωρίζοντας πολύ καλά την αθωότητα των κατηγορουμένων αρνήθηκε να υπογράψει την απόφαση καταδίκης τους για εσχάτη προδοσία. Η κίνησή του προκάλεσε την φυλάκιση και την άγρια κακοποίηση του. Αναμφίβολα η άρνησή του να αποδεχτεί την κρατική παρέμβαση στα της δικαιοσύνης ήταν ενδεικτική της ακεραιότητας του Πολυζωίδη.

Με την ενηλικίωση του Όθωνα, αποκαταστάθηκε και διορίστηκε αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και σύμβουλος επικρατείας. Το 1837 διορίστηκε υπουργός παιδείας και εσωτερικών. Ως υπουργός παιδείας συνέβαλε καταλυτικά στη θεμελίωση του Εθνικού πανεπιστημίου ενώ από τη θέση του υπουργού εσωτερικών αγωνίστηκε για την ελευθερία του λόγου. Το 1862 διορίστηκε νομάρχης Αττικοβοιωτίας.

Πέθανε το 1873 στην Αθήνα.