Υποκύπτουμε στον πειρασμό να αναρτήσουμε αυτόνομα τα σχόλια του αναγνώστου μας "sz" στο άρθρο περί του δανείου του 1821. Η προσέγγιση που εκθέτει είναι όντως εκπληκτική, και εξηγεί πολλά...
Υπάρχει και δεύτερη εκδοχή του ίδιου σημείου: ότι ο Κοντόσταυλος αναφέρει πώς όχι μόνον χρήματα δεν έχουμε στο Ταμείο, αλλά ούτε καν ταμείο. Επιβεβαιώνει κι αυτή η εκδοχή την κατάσταση, που είναι μάλλον χειρότερη από ότι την περιγράφετε.
Οι αδερφοί Ρικάρντο (δανειστές-τοκογλύφοι) ήταν σε συνεννόηση με τη London Greek Committee που η Ιστορία μας τη μεταφράζει ως "φιλελληνικό κομιτάτο" ! Η τελευταία ήταν σε συνεννόηση με τον Μαυροκορδάτο. Τα λεφτά του δανείου στόχο είχαν ξεκάθαρο στόχο να σκλαβώσουν την επανάσταση, δηλαδή να καταστήσουν απόλυτα εξαρτημένο το κράτος που θα προέκυπτε. Το είχαν ήδη εφαρμόσει και στη Λ. Αμερική. Το "πακέτο" του δανείου περιελάμβανε και "Σύνταγμα" που θα έδινε τη δυνατότητα να παίρνονται οι αποφάσεις μέσω της χειραγώγησης του λαού, χωρίς να καταλογίζονται ευθύνες. Ο εμφύλιος στα τέλη του 24 χρηματοδοτήθηκε από τα απομεινάρια του δανείου και κατέληξε με τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και ορισμένων συμμάχων του στην Ύδρα.
Τα πλοία που δεν ήρθαν από την Αγγλία (έπαθαν διάφορα "ατυχήματα"), ξεκάθαρα ήταν απόφαση των "δανειστών" και έκριναν το Μεσολόγγι σε μεγάλο βαθμό. Στην Αμερική έγιναν τα ίδια περίπου, μέχρι να έρθει ένα τελικά ατμόπλοιο με τον Κοντόσταυλο.
Εγγύηση των δανείων ήταν τα εθνικά κτήματα που ο Καποδίστριας αδυνατούσε γι αυτό το λόγο να μοιράσει σε ακτήμονες.
Η επανάσταση εναντίον του Καποδίστρια έγινε από τον Μαυροκορδάτο, (πάλι με πρόφαση το Σύνταγμα) ύστερα από προφανή παραγγελία των Αγγλογαλλικών συμφερόντων, οπότε ο Μιαούλης είναι ο φυσικός αυτουργός της καταστροφής, όχι όμως και ο ηθικός. Πάμπολλα στοιχεία οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα.
Οι αδερφοί Ρικάρντο (δανειστές-τοκογλύφοι) ήταν σε συνεννόηση με τη London Greek Committee που η Ιστορία μας τη μεταφράζει ως "φιλελληνικό κομιτάτο" ! Η τελευταία ήταν σε συνεννόηση με τον Μαυροκορδάτο. Τα λεφτά του δανείου στόχο είχαν ξεκάθαρο στόχο να σκλαβώσουν την επανάσταση, δηλαδή να καταστήσουν απόλυτα εξαρτημένο το κράτος που θα προέκυπτε. Το είχαν ήδη εφαρμόσει και στη Λ. Αμερική. Το "πακέτο" του δανείου περιελάμβανε και "Σύνταγμα" που θα έδινε τη δυνατότητα να παίρνονται οι αποφάσεις μέσω της χειραγώγησης του λαού, χωρίς να καταλογίζονται ευθύνες. Ο εμφύλιος στα τέλη του 24 χρηματοδοτήθηκε από τα απομεινάρια του δανείου και κατέληξε με τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και ορισμένων συμμάχων του στην Ύδρα.
Τα πλοία που δεν ήρθαν από την Αγγλία (έπαθαν διάφορα "ατυχήματα"), ξεκάθαρα ήταν απόφαση των "δανειστών" και έκριναν το Μεσολόγγι σε μεγάλο βαθμό. Στην Αμερική έγιναν τα ίδια περίπου, μέχρι να έρθει ένα τελικά ατμόπλοιο με τον Κοντόσταυλο.
Εγγύηση των δανείων ήταν τα εθνικά κτήματα που ο Καποδίστριας αδυνατούσε γι αυτό το λόγο να μοιράσει σε ακτήμονες.
Η επανάσταση εναντίον του Καποδίστρια έγινε από τον Μαυροκορδάτο, (πάλι με πρόφαση το Σύνταγμα) ύστερα από προφανή παραγγελία των Αγγλογαλλικών συμφερόντων, οπότε ο Μιαούλης είναι ο φυσικός αυτουργός της καταστροφής, όχι όμως και ο ηθικός. Πάμπολλα στοιχεία οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα.
Εδώ ο Παπαγιώργης δίνει ένα πλαίσιο για το θέμα του Συντάγματος, με αφορμή τον παρολίγο Πρωθυπουργό Διαμαντούρο (καλή αφορμή για πολιτικά συμπεράσματα).
Εκτιμώ πολύ την προσέγγισή του, φοβάμαι όμως ότι υποτιμά ή παραγνωρίζει τον εξωτερικό παράγοντα. Τον βλέπει μόνον σαν εξωτερική πολιτική, οπότε το ζήτημα "Μαυροκορδάτος" περιορίζεται στην προσωπική του φιλοδοξία και τη σχέση της με την εξωτερική πολιτική της Βρετανίας.
Ένα άλλο ζήτημα που εγκλωβίζει τον Παπαγιώργη είναι νομίζω η εξής αντίφαση: ενώ βλέπει πέρα από την κλασική εθνική αφήγηση, ενώ δεν παγιδεύεται στην εκσυγχρονιστική / μαρξιστική άποψη, εν τούτοις υιοθετεί την κλασική και ελλιπέστατη θεωρία της επαναστατικής Εταιρίας (παρόλο που την έχει ψάξει πολύ).
Διαμαντούρος! Είναι σαφές γιατί οι ηγέτες μας έχουν αυτή την εξωτερική πολιτική; Φανταστείτε ότι ο Καραμανλής δήλωνε πριν το 2003 ότι μελετά πολύ ιστορία.
Εκτιμώ πολύ την προσέγγισή του, φοβάμαι όμως ότι υποτιμά ή παραγνωρίζει τον εξωτερικό παράγοντα. Τον βλέπει μόνον σαν εξωτερική πολιτική, οπότε το ζήτημα "Μαυροκορδάτος" περιορίζεται στην προσωπική του φιλοδοξία και τη σχέση της με την εξωτερική πολιτική της Βρετανίας.
Ένα άλλο ζήτημα που εγκλωβίζει τον Παπαγιώργη είναι νομίζω η εξής αντίφαση: ενώ βλέπει πέρα από την κλασική εθνική αφήγηση, ενώ δεν παγιδεύεται στην εκσυγχρονιστική / μαρξιστική άποψη, εν τούτοις υιοθετεί την κλασική και ελλιπέστατη θεωρία της επαναστατικής Εταιρίας (παρόλο που την έχει ψάξει πολύ).
Διαμαντούρος! Είναι σαφές γιατί οι ηγέτες μας έχουν αυτή την εξωτερική πολιτική; Φανταστείτε ότι ο Καραμανλής δήλωνε πριν το 2003 ότι μελετά πολύ ιστορία.
Ευχαριστώ το διαχειριστή για την τιμή που μου κάνει. Αυτό με υποχρεώνει να διευκρινίσω κάτι που στο πλαίσιο του σχολίου ήταν ελλιπώς διατυπωμένο και θα μπορούσε να παρεξηγηθεί ακόμα και από τους καλοπροαίρετους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζήτημα “Σύνταγμα” είναι, όντως, σταθερά και υποκριτικά εμφανιζόμενο στο κρατικό ελληνικό ζήτημα, που με τη σειρά του συνδέεται με το πολιτισμικό. Αυτό όμως δεν οδηγεί στο ψευδές δίλημμα "Σύνταγμα ή Όχι Σύνταγμα", αλλά παραπέμπει στο ποιό Σύνταγμα, ποιά στιγμή, για ποιό έθνος (να σκεφτούμε ότι και τα πρώτα δύο πολυδιαφημισμένα Συντάγματα ήταν περισσότερο δηλώσεις πολιτικής ύπαρξης, παρά καταγραφή πολιτικών δικαιωμάτων και εφαρμογή πολιτεύματος). Άρα, η απουσία Συντάγματος δεν λύνει τα προβλήματα που επιφέρει (ακόμα και) η υποκριτική παρουσία του.
Με τη σειρά του το "Σύνταγμα" ως δικαιολογία αντιπολίτευσης παραπέμπει στην ουσία της διαμάχης του 1821 που συνεχίζεται ως σήμερα. Ως "ανατολικό ζήτημα" ορίζουμε την επικράτηση πάνω στο ζωτικό χώρο της υπό παρακμή και προοπτική διάλυσης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτή εύλογα ενδιέφερε τις δυο μεγάλες εμπορικές/αποικιοκρατικές δυνάμεις της εποχής (Αγγλία, Γαλλία). Το θέμα όμως περιλαμβάνει και άλλες παραμέτρους: α) την μερική ιδιωτική νομισματική-οικονομική εξάρτηση της πρώτης από ένα εντόπιο ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, ήδη εκείνη την εποχή. β) την προσπάθεια της Αμερικής να απεξαρτηθεί από αυτό το σύστημα της Αγγλίας (δηλ την Αμερικανική Επανάσταση). γ) Την προοπτική εξόδου της Ρωσίας στη Μεσόγειο, που περνούσε μέσα και από το πολιτισμικό όραμα ανασύστασης του χριστιανικού πολυεθνικού κράτους της Κων/πολης.
Οι παράγοντες αυτοί φαίνεται ότι αναμίχθηκαν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην αρκεί για την κατανόηση ο εντοπισμός των κρατικών μόνο συμφερόντων (βλ και αντιστοιχία με το σήμερα – οι Η.Π.Α., τα κράτη της Ε.Ε. πού χρωστάνε;). Η συνειδητή πάλη δύο πλευρών φαίνεται (ομολογουμένως όχι με σαφήνεια, αλλά με τεράστια ένταση) στις μυστικές εταιρίες του 18ου αιώνα και στο φανερό κομμάτι της ιδεολογίας που επηρέαζε τους πληθυσμούς (δύο διαφωτισμοί, ο ένας αντικληρικαλικός, ο άλλος χριστιανικός / ντεϊστικός).
Η ιστορία, συνειδητά ή όχι τα απλουστεύει, οπότε, παγιδευμένοι αναχρονιστικά και από τα μετέπειτα στρατόπεδα (μαρξισμού, φιλελευθερισμού, ηθικισμού) πέφτουμε μάλλον στην παγίδα της υπεραπλούστευσης: κατάργησε το Σύνταγμα ο Καποδίστριας; Κακός! Πρότεινε Σύνταγμα ο Καλλέργης; Καλός! Έχουμε Σύνταγμα; Καλώς! Δεν έχουμε; Κακώς! Δεν προσέχουμε καν, ότι αυτοί που χάσαν τις φωνητικές τους χορδές, φωνάζονας για το Σύνταγμα επί Καποδίστρια Ιωάννη και τους λίγους μήνες επί Καποδίστρια Αυγουστίνου (η ιστορία το παραλείπει), έπαθαν "αφωνία" επί αντιβασιλείας Όθωνα και επί 10 χρόνια απόλυτης μοναρχίας του.
Σήμερα; Διαπιστώνουμε ότι έχουμε καταστατικό χάρτη, αλλά στην πράξη… Πώς βάζουμε το πρόβλημα; Πώς προσανατολίζουμε τη λύση; Δεχόμαστε την πρόταση: Σύνταγμα=ανθρώπινος θεμελιώδης νόμος που κατοχυρώνει δικαιώματα, κάποια από τα οποία, ιστορικά κατοχυρώνονται από τους άγραφους, (ηθικούς) νόμους. Το "σύγχρονο" Σύνταγμα όμως, φαίνεται να συγκρούεται με τους τελευταίους. Οπότε, ίσως πρέπει να εξετάσουμε αν έχουμε μπει στην εποχή της ύψιστης ανθρώπινης αλαζονίας έναντι και του ανθρώπου και της φύσης, που έρχεται καλυμμένη (συνήθως) πίσω από "ανεκτικότητες, πολυπολιτισμικότητες, πράσινες αναπτύξεις και προστασίας του πλανήτη από την υπερθέρμανση και την μόλυνση". Οι τελευταίες έρχονται καταφανώς να θέσουν εκβιαστικά διλήμματα, λες και ο σεβασμός του ανθρώπου και της φύσης είναι ζήτημα πολιτικής μόνον ιδεολογίας. Το "Σύνταγμα" στη χώρα μας ήταν και παραμένει, ένα ψευδές δίλημμα τέτοιου τύπου. Η Ιστορία βοηθάει στο να σκεφτούμε ωριμότερα, αλλά θέλει και κόπο η μελέτη της.
"Οι Goldschmidts, όπως και οι γείτονες και συγγενείς τους Rothschilds, ήταν από τον 16ο αιώνα πάμπλουτοι εμπορικοί τραπεζίτες στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας (Wikipedia).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτές οι επαναστάσεις γίνονται με το πρόσχημα της ασκήσεως Δημοκρατίας και εκθρονισμού αυταρχικών δεσποτών, αλλά ο πραγματικός τους στόχος είναι αρχικά η δημιουργία χάους και ενός κενού εξουσίας, για το οποίο προσφέρουν αμέσως την λύση: Την εγκατάσταση μιας μαριονέτας, που θα υπακούει στις οικονομικές προσταγές των Rothschilds. Οι πολίτες αποκτούν πολιτικές ελευθερίες, γίνονται όμως οικονομικά δουλοπάροικοι."
Δεν το διασταύρωσα, το βρήκα εδώ (http://aprogrammatista.blogspot.com/2011/11/rothschilds.html) και δείχνει να ταιριάζει με όσα γράφτηκαν παραπάνω (τα οποία επίσης φαίνονται να είναι αληθινά), αλλά και με όσα ζούμε στη χώρα μας ή βλέπουμε σήμερα να γίνονται στην ισλαμική γειτονιά μας.
Αναρωτιέμαι πότε θα ξυπνήσουμε από το βαθύ μας λήθαργο.